Nie wszystko złoto, co się świeci

Rozdział 22

Marcus

Czekałem cierpliwie. Pięć minut. Dziesięć.

Przecież dziewczyn czasami siedzą w łazienkach tak długo, prawda? To u nich normalne. Myślałem, że może Alex musiała poprawić makijaż czy coś takiego. Ale to trwało za długo.

- Nie widziałeś Mateusza? - zapytała bełkotliwie Rozalia, prawie się na mnie przewracając.

Co do diabła? Przecież oni nigdy się nie rozstawali. To dziwne...

- Nie, nie widziałem. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Barbie potoczyła się gdzieś w poszukiwaniu chłopaka. Wtedy do mnie dotarło, że ten zniknął mi z pola widzenia zaraz po Aleksandrze. Zupełnie jakby za nią łaził.

Wtedy zguba pojawił się z powrotem. Wyglądało na to, że wyszedł z piwnicy... Włosy miał poczochrane, twarz jakby poobijaną. I dziwnie chodził, jakby ktoś przed chwilą kopnął go w jaja.

O kurwa.

Nie pytając o nic, ruszyłem w kierunku, z którego ten gość przylazł. Zbiegałem po dwa, trzy stopnie naraz, klnąc i modląc się, żebym był w błędzie.

Problem z modlitwami polega na tym, że prawie nigdy nie zostają wysłuchane.

Pokonując ostatnie stopnie słyszałem łkanie i spazmatyczny oddech dziewczyny. Jęczała głośno z bólu.

Alex leżała na łazienkowej podłodze. Jej ręce i nogi były rozrzucone w dziwny sposób, a twarz cała we krwi. Sączyła się z nosa, pękniętej wargi i dużej rany na łuku brwiowym. Na policzku rósł już siniak.

- Marcus. - szepnęła z ulgą, widząc mnie.

Ukląkłem przy niej, podłożyłem dłoń pod jej głowę, unosząc ją delikatnie, by łatwiej się jej oddychało. Drugą ręką odgarnąłem włosy dziewczyny, sklejone krwią.

- Nie zasypiaj. - prosiłem. - Zostań ze mną. Słyszysz? Nie zasypiaj.

Jej oczy robiły się coraz bardziej zamglone.

- Nie zasypiaj! - zawołałem. - Patrz na mnie. Zostań tu. Zaraz wezwę karetkę...

- Nie... - wyrzęziła.

- Muszę.

- Nie wzywaj... - zażądała słabo. - To... nic... ta... takiego.

Pomimo jej protestów, wybrałem numer 112. Przyjechali dwanaście minut później.

- Po co to zrobiłeś? - jęknęła płaczliwie Aleks.

- Miałem pozwolić, żebyś...

- Bywało gorzej... - przerwała mi.

- O czym ty...

- Jedzie pan z nami? - zapytał jeden z ratowników.

Oczywiście, że jechałem.

Dookoła zgromadził się tłum gapiów.

- Co się stało?

- Co wy tu robicie?

- Co jej jest?

- Gdzie ją zabieracie.

Krzyczeli jedno przez drugie, pijani w trupa.

- Proszę się odsunąć! - krzyczał ratownik. - Zróbcie nam miejsce.

Ludzie niechętnie się rozsuwali.

Tuż przy karetce była już Rozalia, różowa i załzawiona, a obok niej ten palant. Byłem pewien, że to jego wina. Ledwo się powstrzymałem przed odpłaceniem mu pięknym za nadobne. Ale Alex była ważniejsza.