Senin yollarında
Burnuma buram buram kokun
Umudun arkasında sığınmış korkum
En ağır çelmesini yedi sevdanın
Dizleri paramparça olmuş bir çocuğun
Annesine olan haykırışlarıydı sana olan çığlıklarım
Ben sana dilsizken sen bana sağırdın
Bundandı içimdeki fısıltılarımı duymayışın
Sensizliği üflerken rüzgar kulağıma
Usul usul kapandı gözlerim
Ellerime dokunurken yokluğunun korkusu
Kendime dost bekledim kuşları
Kanatlarına gizledim masumiyetini
Ve onunla avuttum kendimi
Söyle varlığına yeminler verdiğim
Özler misin şimdilerde eski günleri
Dokunur mu kalbine anılar
Gel gör ki benim kalbim delik deşik
Ve bilir misin
Zamanında çok sevdiğin gözler
Şimdilerde teslim olmuş ölüme
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ankanın Küllerinden
PoesíaKırılmış, yarım kalmış bir kalbin hikayesi bu. Unutulmuş bir kalp. Bir yanı hep eksik. Gözleri, elleri hep yalnız. Sahip olduğu tek şey AŞK..
