We're Secretly Married (KN)

Chapter 57

KATHRYN's POV

Unang bumungad sa aking pagmulat ay ang puting ilaw at dingding. Gumalaw ako konti pero agad ding tumigil nang makaramdam ako ng sakit sa likod ko.

Ang huli kong naalala ay dinala ako sa hospital. The pain in my tummy and the blood dripping down on my thighs. Oh my ghod. Wala sanang nangyari sa anak ko. Kung sakali man ay hindi ko mapapatawad ang sarili ko. I'm such a bad mother.

Bumaling ang ulo ko sa kabilang side, only seeing Daniel holding my hand while he yanked his head down. Hindi ko maigalaw ang katawan ko dahil para pa rin itong sumasakit. I gently freed my hand into his and ruffled his hair.

Mukhang nagising siya sa ginawa ko kaya unti-unting tumaas ang ulo niya at papikit-pikit na tumingin sa'kin, "Kathryn? May masakit ba?" tanong niya kaagad.

"Daniel.."

"Tell me, kung may masakit? I'll call the doctor."

Pinigilan ko siya at umiling. "A-Ang anak ko?"

"Anak natin," he corrected and kissed the back of my hand. "Nothing to worry, the baby's fine."

Napahinga ako ng malalim dahil doon. Agad naman akong nagpasalamat sa Diyos na walang nangyaring masama sa anak namin. Humigpit ang hawak ko sa kamay ni Daniel.

"Tatawag lang ako ng doktor. Sandali."

Tumayo siya at lumabas. Ilang sandali lang ay bumalik na siya kasama ang doktor ko. She was checking my vitals and everything.

"You're lucky at mabilis kang nadala sa hospital. If not, it would be a risk to you and to your baby," she smiled at me. "Too much emotional stress is the reason why you bled yesterday. It ocassionally happens when you're overthinking or overuse of emotions. It really affects the pregnancy. Plus, the fact na mahina pa ang kapit sa'yo ni baby. But don't worry everything's fine."

Pagkatapos ay nagpaalam na ang doktor. Lumapit sa'kin si Daniel at umupo sa gilid ko.

Bumuntong hininga siya. "Bakit hindi mo sinasabi sa'kin na makikipagkita ka kay Jasmine?"

"I didn't tell you because I know na hindi mo ako papayagan. We just talked about things, what we need to fix these things."

"Sana nagpaalam ka man lang sa akin," inis na sabi nito. "I almost hurt Jasmine. I went berserk infront of her and told her to stay away from our lives permanently."

Hindi ako sumagot. Hinawakan ko ang kamay niya. I held it tight.

"Bakit hindi mo rin sinasabi sa akin?" mahinang tanong ko.

Napakunot ang noo niya. "Tungkol saan?"

"Ang dahilan kung bakit kailangan nating magpakasal.."

Natigilan siya. I can see how emotions spread through his eyes.

"So-"

"You don't have to-"

Pinutol niya ako sa sasabihin ko. "I have to. Kasalanan ko 'to. Kasalanan ko ang lahat. Kasalanan ko kung bakit hindi naging masaya ang buhay mo, kung bakit hindi mo naranasan ang dapat maranasan mo, kung bakit ka nakatali sa akin. Your life will never be like this kung hindi dahil sa kasalanan ko sa inyo, Kath. I'm so sorry. I'm sorry.." yumuko siya at nakita ko ang pag-alog ng mga balikat niya.

He's crying for dear's sake. Di ko rin mapigilan na mapaiyak nalang. It pains me so much seeing him cried for me.

"Alam mo bang ano ang una kong naisip nang malaman ko iyon?" I forcely expelled a sigh. "Why did you lied at me? Kung sana sinabi mo sa'kin habang maaga pa ay hindi ako masasaktan. It seems like you don't have trust at me. Trust is the primary foundation of love. Kahit pa sabihin mo na natatakot ka na masaktan ako pero no, nasaktan mo na ako eh. Nasasaktan ako dahil kailangan ko pang malaman ito sa ibang tao."