Belle (wolno pisane)

What have you done?/ part 4

Zapraszam na swoją nową książkę: "DIE or RUN".

link:  https://www.wattpad.com/myworks/64975108-die-or-run

Roz. 28

*Isabelle

Chyba mam problemy ze słuchem, bo zabrzmiało to tak jakby właśnie oznajmił, że mnie porwał. Zmrużyłam oczy. Cały dzień wyglądał dość podejrzanie. Z resztą co ja mówię? Wszystko od kilku bitych tygodni jest podejrzane! Ale... czy naprawdę porywanie mnie jest aż takie konieczne?

- Że jak? – spytałam dopiero po chwili, bo musiałam przemyśleć jaka odpowiedź wydałaby się tą odpowiednią, ale niestety chyba żadna taka nie istnieje – Nie.

- Co nie? – warknął, nawet na mnie nie patrząc.

- Nigdzie z tobą nie jadę – fuknęłam ostro – Mam tego dość!

Widziałam jak zaciska zęby ewidentnie wkurzony. Ja też jestem wściekła i nie odpuszczę tak łatwo. Tylko dlaczego ja wciąż mu wybaczam? Przecież to oczywiste, że dlatego idioty liczy się tylko to co on uważa za słuszne i właściwe! Zawsze tak było i najprawdopodobniej będzie! Jak ja go czasami nie znoszę!

- Też mam cię dość, a jednak wciąż muszę cię niańczyć! – krzyknął wyprzedzając jakiś granatowy samochód, którego marki nie znałam.

- Nie potrzebuję niańki! – warknęłam – A skoro nic cię nie obchodzę to na cholerę mnie porywasz!?

- Zamknij się wreszcie! – ryknął gdy o mało nie wjechał w nadjeżdżającego czerwonego fiata gdy wjeżdżał na prawidłowy pas ruchu.

- Tak, zabij nas, będzie genialnie! – fuknęłam z irytacją – Wypuść mnie stąd! – szarpnęłam za klamkę ale drzwi się nie otworzyły.

No dobrze, może i nie było to rozsądne, bo w końcu pędzimy ponad setkę na kilometr, ale kto powiedział, że impuls jest zawsze przemyślany? To impuls. Nie mamy nad nim kontroli.

- Jesteśmy na autostradzie, Carter! Gdzie mam cię wypuścić? Pod samochód? – prychnął – Ten prąd chyba przepalił ci mózg.

- Nie wrzeszcz na mnie! – odwarknęłam – Boże, jak ja cię nie cierpię! W końcu to twoja pieprzona 'magiczna' kłódka mnie pomieściła.

- Ja pierdole, ale ty potrafisz wkurwiać... - jęknął jadowicie – Po pierwsze, magia nie istnieje.

- O, serio? – jęknęłam zirytowana – No co ty nie powiesz.. – dodałam sarkastycznie, mrożąc go wzrokiem – Skoro to nie magia, to jak wytłumaczysz, że jeszcze żyję, huh? Takie rzeczy nie są normalne, Jon. Wysadź mnie na najbliższej stacji. Serio mam dość ciebie i tego syfu.

Pokręcił głową, jadąc dalej. Nie rozumiem jak puste trzeba mieć serce. Zero empatii w tym człowieku.

- Wytłumaczenie jest proste – odparł po krótkiej ciszy – Jesteś tak upierdliwa, że nie chcą cię nawet po drugiej stronie - odparł twardo, choć zauważyłam, że jego kąciki ust lekko drgnęły.

- Bardzo śmieszne. Boki zrywać – pokręciłam głową zirytowana – Naprawdę.

- Nikt się nie śmieje, księżniczko.

- Zakładam, że pękasz ze miechu od środka.

Uśmiechnął się zaraz po moich słowach. I co w tym zabawnego? Sama nie wiem co przewyższa to wszystko. Strach czy wściekłość? Pewnie wkrótce się przekonam. Jak nie teraz to później. To tak jakbym została skazana na klęskę.