En toen kwam zij

Hoofdstuk 9

Terwijl ik naar het plafond keek zag ik een lange witte draad schuin boven me hangen. Aan de draad hing een wit bakje. Het leek me eerst een vreemd object maar toen zag ik er een rood belletje op staan. Ik duwde op het belletje en verkreeg het gewenste resultaat. Enkele seconden nadat ik op het belletje geduwd had kwamen er dokters en verplegers mijn kamer ingerend. Ik keek hen vreemd aan. Waarom moesten ze met 8 tegelijk naar mijn kamer komen? Was één dokter dan niet genoeg? Blijkbaar was het niet genoeg en ik begon snel te begrijpen waarom. Ik herkende één van de dokters. Hij leek op de dokter die me tijdens mijn vorige ziekenhuisbezoek bezocht had. Ik keek hem aan. Hij was veranderd. Misschien was zijn baard iets gegroeid. Ik keek naar zijn hoofd. Zijn haar was grijzer geworden en het leek alsof zijn rimpels dieper waren geworden. Waarschijnlijk had hij slecht geslapen want het leek alsof hij enkele jaren ouder was. Dat was natuurlijk een absurde gedachte dus ik was van plan die gedachte zo snel mogelijk uit mijn hoofd te verbannen. Voordat het me lukte de gedachte weg te sturen bleek die gedachte eigenlijk de waarheid te zijn. Ik kreeg een glas water in mijn handen en ik dronk gulzig. Toen de dokter die jaren ouder leek te zijn geworden me verwelkomde in het jaar 2023 verslikte ik me in het water. Ik spuugde het uit en keek geschrokken in zijn richting. 2023? Dat was onmogelijk. Ik moest nog steeds aan het dromen zijn. Ik sloeg mezelf in het gezicht. Dat hielp me echter niet veel verder. Ik was nog steeds op de zelfde rare plek maar de slag deed wel pijn. Mijn wang gloeide, pikte en brandde tegelijk. Ik zuchtte en keek de dokter aan. Dit was werkelijkheid. het was alsof de dokter mijn gedachten kon lezen want hij knikte. Toen knipte hij met zijn vingers en probeerden ze me allemaal samen te vertellen wat er de voorbije tien jaar gebeurd was. Ik kreeg te horen dat we een andere koning hadden en dat een paar seriemoordenaars aan het werk waren geweest. Ik slikte. In die tien jaar dat ik in de coma lag was er zo veel gebeurd. Toen ze eindelijk uitgepraat waren dacht ik dat mijn leven opnieuw normaal ging worden. Dat had ik al vaak gedacht en ditmaal was dat opnieuw niet het geval. Natuurlijk was ik zelf ook tien jaar ouder geworden en daar moest ik dus nog aan wennen. Ik kuchte en liet de dokters alle naalden uit mijn arm verwijderen. Ze hielpen me recht en brachten me in de rolstoel naar een ruimte die zij de recupereerkamer noemden.