En toen kwam zij

Hoofdstuk 14

Al snel had ik door hoe het kon dat die robothond zo zacht was. Onder het metaal zaten sensoren die dedecteerden hoe dicht je in zijn buurt kwam. Vanaf het moment dat je dichter dan vijf centimeter in zijn buurt kwam ging zijn rug open en werd zijn lichaam bedekt met een laagje nepvacht. Daardoor kreeg je het gevoel dat je een echte hond aaide. Het was best spectaculair om te zien en ik wilde dat ik dat zelf had kunnen verzinnen. Ik liep samen met de hond en Axellie door het huis. Het was er nog mooier dan ik verwacht had. Het hele huis stond vol technische snufjes en slimme uitvindingen. Er waren zelfs stoelen die uit de grond kwamen als je zei "stoelen aan" en terug in de grond gingen als je zei "stoelen uit". Het licht boven de stoelen begon zelfs te branden wanneer je de stoelen aanzetten. Ik begon te begrijpen dat alles in het huis op commando werkte. Je kon het dus allemaal besturen met je stem, meer had je niet nodig. Je hoefde niet langer te klagen over een afstandsbediening die veel te ver van je af lag naar je zin. We hadden trouwens een hele leuke televisie. Wanneer je "televisie aan" zei projecteerde de projector die in de muur zat je favoriete programma op het raam. Het was mooi om te zien en je had helemaal geen last van de andere kant. Op dat moment kon je nog niet eens zien dat het een gewoon raam was. Wanneer je zei "televisie uit" verdween het beeld en kon je weer genieten van het uitzicht. Ik was verschoten. We zaten onder de grond en toch hadden we een tuintje. Axellie vertelde me dat het chemisch geproduceerd was. Ik giechelde en vroeg me af wat men nog allemaal zou uitgevonden hebben. Dat ontdekte ik meteen toen ik de slaapkamer inwandelde. We hadden een normaal bed dat je met een stemcommando kon veranderen in een waterbed. Het was gewoonweg zalig en het beste moest nog komen. We hadden robotjes om ons te bedienen. Er liepen er twee door het huis. Ze deden alles voor je, wat je ook maar vroeg. Ik ging zitten op het bed en ik bestelde een tosti. Enkele minuten later bracht één van de robots de tosti naar mij. Ik moest hen nageven, het was de lekkerste tosti die ik ooit had gegeten. Nadien ging ik liggen en gebruikte ik mijn stem om het bed in een waterbed te veranderen. Het voelde heel aangenaam en al snel lag ik in een diepe slaap.