En toen kwam zij

Hoofdstuk 16

De weken nadien begon ik vaker naar haar te kijken. Ze was anders dan de rest van de mensen waar ik mee samenwerkte. Ze was op zichzelf en dat maakte haar speciaal. Ze trok me aan. Ik wilde graag een keer bij haar gaan zitten om samen te lunchen maar ik durfde het niet. Ik was bang omdat ik niet wist hoe ze zou reageren. Misschien ging ze wel huilen? Ik wist het niet maar ik wilde het ook niet weten. Soms praatte ik over haarmet Axellie. Axellie zei me dat ik haar beter met rust liet. Ik moest geen problemen zoeken volgens haar. Volgens mij zou een conversatie met dat meisje geen problemen opleveren maar Axellie kon wel eens gelijk hebben. Je wist nooit wat voor een persoon het was. Het gebeurde vaak dat ik weg zat te dromen over een gesprek met haar. Ze leek me zo mysterieus dat ik bijna niets anders wilde doen. Ik kon het echter niet. Zelfs op de momenten dat ik bijna bij haar stond namen andere mensen me mee om met hun te praten. Ik zuchtte. Waarom gunde niemand me een gesprek met haar? Het antwoord was duidelijk. Iedereen vond haar namelijk vreemd en eng. Volgens mij was ik de enige met een andere mening overhaar. Ik kon het wel begrijpen. Ze was best vreemd. Het is natuurlijk ook eng als je haar een goedemorgen wenst en zij stilzwijgend door je heen kijkt. Ik kreeg er soms koude rillingen van, net zoals de rest van mijn groep. Na enkele weken had onze afdeling een vrije dag op het werk. Ze hadden mij waarschijnlijk wel gewaarschuwd maar ik had het niet onthouden. Ik was dus toch op het werk verschenen. Alle mensen uit mijn afdeling waren weg. Tijdens de voormiddag was ik buiten in de zon gaan zitten en had ik genoten van het goede weer maar tijdens de lunchpauze begon ik honger te krijgen. Ik besloot toch mee aan te sluiten in de kantine. Het was er enorm rustig en er waren veel lege tafels waar je kon aan zitten. Ik ging helemaal alleen zitten. Ik kende immers weinig mensen van de andere afdeling en dat wilde ik eigenlijk zo houden. Ik had heel makkelijk vrienden gemaakt in mijn eigen afdeling maar dit was toch wel anders. Zij kenden elkaar allemaal en ik wilde er niet tussen zitten als de enige nieuweling. Normaal hoorde ik nog niet eens in de fabriek te zijn dus ze zouden me alleen maar raar vinden. Ik zette net mijn tanden in mijn broodje toen zij naar me toe kwam. Ze vroeg me of de plek naast mij bezet was. Ik slikte zo snel mogelijk het stuk broodje door en schudde mijn hoofd. Ik gebaarde haar te gaan zitten. Ik antwoordde niet met mijn stem omdat ik helemaal niet meer wist wat ik moest zeggen. Ze glimlachte en ging zitten. Na enkele minuten lukte het me om toch enkele woorden uit te brengen en dus begonnen we een gesprek.