En toen kwam zij

Hoofdstuk 17

De weken daarna gingen heel erg snel voorbij. Het leek bijna alsof ze vleugels hadden. Het meisje was elke middag bij me komen zitten om te praten, zelfs op dagen dat mijn collega's geen vakantie hadden. Ze hadden me een beetje vreemd aangekeken de eerste drie dagen maar ze waren het gewend geworden. Na ongeveer een week lang met haar gesproken te hebben tijdens de lunchpauze had ik haar uitgenodigt in mijn huis. Ze had mijn verzoek beantwoord met een grote glimlach. Ik was blij dat ze graag naar mijn huis wilde komen. Ik was benieuwd wat ze er van vond en stilletjes was ik ook benieuwd geweest of ze me leuker vond dan een gewone collega. Ik veronderstelde van wel. Bij een gewone collega zou je niet op bezoek gaan buiten de werkuren. Voor die avond had ik alles klaargezet. Het was perfectie tot in de puntjes. Ze kwam iets vroeger dan ik haar verwacht had maar dat maakte me niets uit. Het belangrijkste was dat ze bij me thuis was. Hoe later het werd hoe gezelliger het werd en toen we beiden genoeg gegeten hadden schonk ik twee glazen wijn in en gingen we praten in de sofa. Ik voelde dat dat het perfecte moment was om het haar te vertellen. Ik kon er niet veel langer mee wachten. Ik moest haar vertellen dat ik gevoelens voor haar had. Ze keek me aan en ik probeerde het te zeggen. Meermaals probeerde ik de woorden tussen mijn lippen door te duwen maar mijn lippen weigerden open te gaan. Het was alsof ze me weerhielden het haar te vertellen. Omdat ik geen enkele andere uitweg meer zag boog ik naar voren en duwde ik een zachte zoen op haar lippen. Ze legde haar armen in mijn nek en zoende me terug. Op dat moment voelde ik een straal van intens geluk door mijn lichaam lopen. Het voelde aan alsof ik me nog nooit beter gevoeld had. Mijn leven kon niet meer stuk en mijn wereld ook niet. Van op dat moment was zij mijn wereld en niets anders kon me op dat moment gelukkiger maken dan wat ze zei. Het gevoel dat ik had was namelijk wederzijds.