En toen kwam zij

Hoofdstuk 12

Ik keek naar Axellie en ik voelde mij een beetje verloren. Deze nieuwe wereld leek me best geweldig en ik was wel benieuwd wat voor leuke spullen men nog meer had uitgevonden. Ondanks dat wist ik niet goed wat er van mij verwacht werd. Ik wist zeker dat Axellie me wegwijs zou maken in mijn nieuwe leven maar ik begreep niet goed waarom mijn naam nu Aaria was. Ik besloot Axellie erover aan te spreken en vroeg haar dus of zij wist waarom dat nodig was. Ze knikte. Niemand zou me nog herkennen dus een nieuwe identiteit zou alles voor mij veel makkelijker maken. Ik begreep het wel maar het klonk allemaal zo ingewikkeld. Wat als ik mijn identiteit niet kon behouden. Waarschijnlijk moest ik me er geen zorgen over maken. Ik zuchtte en zij glimlachte naar me. Volgens haar moest ik me inderdaad geen zorgen maken. Dat was althans wat ze me zei. Ik vroeg me af of iedereen tegenwoordig gedachten kon lezen. Hopelijk was dat niet het geval. Axellie kwam naast me lopen en nam mijn hand vast. Ik was een beetje jaloers op haar kapsel. Het was een heel mooie en speciale kleur. Ik begon te wensen dat mijn kapsel ook zo speciaal was. Eigenlijk moest ik dat niet meer wensen, mijn kapsel was al speciaal. We liepen over de straat en ik zag een omgeving waar ik nooit van had kunnen dromen. De huizen waren enorm hoog en ik zag dat er trappen waren die je tot onder de grond leidden. Ik vroeg me af waarom maar dat werd me al snel duidelijk. Aan de trappen stonden wegwijzers met straatnamen op. Ze wezen naar beneden. Ik vroeg me af waarom ik daar niet eerder opgekomen was. Hier waren enkel appartementen en door de stijging van de wereldbevolking moesten sommige mensen wel ondergronds wonen. Ik huiverde en hoopte dat mijn huis niet ondergronds was. Onder de grond leven liet me denken aan dakloze mensen die in een metrostation leefden. Ik had niets tegen daklozen of metrostations maar wel iets tegen alle dieren die onder de grond leefden. Ik vond ratten best oké maar ik had een enorme angst voor spinnen en kakkerlakken. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik zag dat Axellie met mij naar één van de trappen liep. Ik wilde echt niet naar beneden maar waarschijnlijk zou ik wel moeten...