En toen kwam zij

Hoofdstuk 1

Ik zat samen met Juffrouw De Wit op mijn bed. Ze vertelde me dat ze een verrassing voor me had. Die woorden gaven me een raar gevoel. De gedachte aan een verrassing van die heks bezorgde me rillingen. Ik vroeg me af wat er nu weer in haar hoofd omging. Ze zei dat ze een psycholoog gebeld had zodat ik emotionele hulp kreeg als ik dat zelf wilde. Ik had volgens mij niet echt veel keuze. Volgens haar was het belangrijk dat ik hulp kreeg zodat ik alle gebeurtenissen van de voorbije maanden kon verwerken. Om eerlijk te zijn had ik helemaal geen behoefte aan een gesprek met iemand die me volgens een stom blaadje papier zou kunnen helpen maar toch knikte ik instemmend. Het gestoorde mens zou wel eens gelijk kunnen hebben. Het was heel moeilijk geweest om het zelf te verwerken maar ik had het wel geprobeerd. Het had niet echt veel geholpen maar ik was er wel minder depressief door geworden. Juffrouw De Wit wenkte de man die in de deuropening had staan wachten op mijn goedkeuring. Hij leek helemaal niet op een dokter en raar genoeg was dat iets wat mij enorm rustig maakte. In zijn buurt voelde ik mij veel beter en had ik geen enkele reden om te panikeren. Dat was tenminste wat ik dacht. Hij leek me een heel vriendelijke man die geen vlieg kwaad zou doen. Volgens mij was hij wel in staat om mij te begrijpen en ik zou hem misschien ook wel begrijpen. Met zijn lichaamstaal gaf hij aan dat hij klaar stond om mijn verhaal te ontvangen. Ik begon hem traag te vertellen wat er gebeurd was op de dag dat mijn zusje gestorven was. Hij luisterde aandachtig zonder me te onderbreken en liet me het hele verhaal vertellen. Het vertellen ging veel sneller en makkelijker dan ik ooit verwacht had. Pas toen ik het hele verhaal verteld had begon hij opnieuw te praten. Hij vertelde me dat ik waarschijnlijk zelf niet goed meer wist wat er gebeurd was. Ik zuchtte. Was er dan echt niemand die me kon begrijpen? Ik dacht echt dat hij anders was maar ik had het mis. Ik dacht dat niemand me ooit nog zou begrijpen maar de psycholoog begreep me eigenlijk volledig. Ik hoorde een zachte klop op de deur en keek omhoog. In de deuropening verscheen een meisje van mijn leeftijd dat voorzichtig naar me zwaaide. Ze glimlachte en ik ging bijna huilen van blijdschap.