En toen kwam zij

Hoofdstuk 2

Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was alsof ze mij volledig bedrogen. Het was onmogelijk dat mijn zus nog leefde. Ik knipperde met mijn ogen en mijn gezicht werd bleek. Ik voelde mij alsof ik net een geest had gezien. Eigenlijk wou ik bijna vragen of zij het echt was maar die vraag bleek overbodig. Ze kwam dichter bij me staan en ik wist niet of ik weg moest lopen of naar haar toe. Ze keek naar Juffrouw De Wit en naar de psycholoog alsof zij de sleutel hadden tot alle antwoorden. Toen ik daarover nadacht keek ik ook naar hen. Ik begon zelf ook te hopen dat ik antwoorden zou vinden in hun ogen. Terwijl ik naar hen keek liep mijn zus naar me toe en omhelsde ze me. Haar aanraking kwam volledig onverwachts en ik wist niet zeker welk gevoel het bij me hoorde op te roepen. Ik zelf voelde me in ieder geval gelukkig en verdrietig tegelijk. Ik voelde me verdrietig zonder dat ik wist waarom ik me zo verdrietig voelde. Ik wist alleen dat het intens verdriet was omdat ik meer verdriet dan geluk voelde. Ik kon maar niet begrijpen waarom ik verdrietig was. Ik had haar toch nooit dood gewild? Enkele minuten later begon ik te beseffen dat ik verdrietig was vanwege mijn schuldgevoelens. Mijn zus had me immers gezien in blinde woede terwijl ik haar probeerde te vermoorden. Ik wilde het liefst dat beeld uit haar gedachten wissen want ik zou haar voor geen goud pijn doen. Haar omhelzing mocht van mij uren duren. Het voelde goed en alle verdriet en pijn trok uit mijn lichaam. Ik wist zeker dat ik mijn geluk hervonden had. Ik wist alleen niet goed hoe ik nu verder moest leven. Ik had alleen de zekerheid dat mijn leven opnieuw veel beter zou worden en die zekerheid voelde goed. Het was alsof ik plots veel sterker geworden was en ik denk dat dat niet alleen zo voelde. Ik kon de wereld aan zo lang ik mijn zus maar bij me had. Ik glimlachte naar mijn zus en zij glimlachte terug. Het stukje van mijn leven dat ik kwijt geraakt was had ik nu teruggevonden en ik had me nog nooit gelukkiger gevoeld.