En toen kwam zij

Hoofdstuk 15

Maanden gingen voorbij en ik begon me thuis te voelen in de toekomst. Ik had een baantje gevonden bij de fabriek waar enkele nieuwe snufjes gemaakt werden. Het was mijn taak om de spullen uit te testen. Die rol was me op het lijf geschreven. Ik hield van al die nieuwe technologie dus de fabriek was voor mij als een speelterrein. Mijn leven stond opnieuw op de rails. Axellie woonde opnieuw in haar eigen huis en ik had het moderne huis dus voor mij alleen. Ik kon haar natuurlijk wel altijd bellen. Nadat ze verhuisd was had ik twee honden geadopteerd. Het huis was namelijk groot en leeg zonder haar. Als ik in de stemming was om te babbelen belde ik haar op en kwam ze naar mijn huis. Dan dronken we wijn of van die lekkere drankjes die een of andere slimme uitvinder gemaakt had. Ik voelde me goed in mijn vel, zelfs al was ik helemaal veranderd. Ik leerde trouwens de hele tijd nieuwe mensen kennen. Al snel had ik veel nieuwe vrienden die allemaal bij mij op bezoek kwamen. Je kan je wel voorstellen dat het elke keer een feestje was. Ik had geluk. Mijn vrienden stelden me geen vragen over mijn afkomst. Daar waren vrienden voor , zeiden ze. Ze vonden dat ze niet achterdochtig hoorden te zijn. Ze hadden gelijk. Ik had soms het gevoel dat ze wel achterdochtig waren maar dat maakte niet uit. Nadat ik 3 maanden in de fabriek gewerkt had werden er nieuwe werknemers aangenomen. Het waren stuk voor stuk aardige mensen van ongeveer mijn leeftijd. Dat wilde dus zeggen dat ze die nieuwe spullen net zo leuk vonden als ik. Ik kon goed met hen praten en tijdens de lunch kwamen ze soms bij mij zitten. Ik voelde me zo een beetje een opvangcentrum voor alle nieuwe werknemers. Ze konden bij mij terecht als het even niet goed ging of als ze in de stemming waren om te roddelen. Met hen heb ik in ieder geval veel gelachen. Ze waren nooit chagrijnig of slecht gezind. Zelfs als ze een slechte dag hadden probeerden ze opgewekt te klinken. Ik begreep soms niet hoe het hen lukte maar het lukte hen toch. Het lukte hen allemaal. Iedereen van hen kwam aan mijn tafel zitten of kwam naar me toe met een lach op zijn gezicht. Iedereen behalve zij. Zij bleef op een afstandje van iedereen en huilde vaak. Ze zag eruit alsof ze lang genoeg had gedaan alsof ze gelukkig was.