En toen kwam zij

Hoofdstuk 4

Het was ochtend en de zon glipte door de gordijnen heen zodat mijn kamer zwak verlicht werd. Het was de laatste ochtend dat ik wakker werd op internaat, of toch tenminste voor een tijdje. De kerstvakantie begon die dag en ik had het gevoel dat het de geweldigste weken van mijn leven zouden worden. Ik ging traag rechtzitten en wreef de slaap uit mijn ogen. Ik voelde me eigenlijk nog heel moe maar ik wist dat mijn ouders en mijn zus me in de middag zouden komen halen dus verplichtte ik mezelf om wakker te blijven. Meestal ging ik terug liggen en sliep ik nog even verder. Zelfs als ik maar tien minuten was blijven liggen had het voor mij als de hemel gevoeld. Ik had het graag willen vertellen aan de andere internen maar zij konden nu eenmaal niet uitslapen. Eigenlijk had ik een tijdje een luxeleven gehad en was dat nu bijna voorbij. In februari moest ik terug vroeger gaan opstaan zodat ik naar school zou kunnen gaan. Ergens keek ik er wel naar uit. Ik had mijn klasgenoten gemist ondanks het feit dat ik hen haatte tot aan de maan en terug. Ze waren misschien verschrikkelijk irritant maar ze waren aangenamer dan stemmetjes in je hoofd die de leegte opvulden wanneer de ochtend voorbij was en jij de enige levende ziel was in het hele gebouw behalve juffrouw De Wit. Die dagelijkse stilte was bijna pijnlijk geweest en het had zelfs geleken alsof de vier smetteloze witte muren elke dag een centimeter naar me toe schoven. Ik was blij dat ik eindelijk verlost werd. Ik opende mijn gordijn en ik keek naar buiten. De vogeltjes begonnen te fluiten en zelfs wanneer het raam gesloten was hoorde je hen duidelijk. Het zonlicht dat zich eerst met veel moeite door het gordijn had gewurmd nam nu gretig en dankbaar gebruik van de vrijgekomen ruimte en scheen trots naar binnen.Ik glimlachte en dacht aan thuis. Ik dacht aan het grote huis waarvan ik verwacht had dat ik het nooit meer ging terugzien. Ik draaide een rondje en trok mijn favoriete zomerjurk aan. Het muffe uniform mocht twee weken op de stoel blijven liggen.