En toen kwam zij

Hoofdstuk 11

Langzaam werd ik me opnieuw bewust van mijn omgeving. Ik opende traag mijn ogen en zag Laurie voor me. Ze zat in de stoel die tegenover me stond. Ze wenste me een goedemorgen toe, ook al wist ik helemaal niet of het ochtend of avond was. Ze stelde voor dat ik me even naar de spiegel zou draaien. Ik deed wat ze me vroeg zoals ik voordat ik geslapen had reeds had gedaan. Ik staarde naar een meisje met knalrode haren en geëpileerde wenkbrouwen. Het was alsof ik mezelf nog nooit eerder had gezien. Eigenlijk was mijn spiegelbeeld zelfs geen meisje meer. Het was een vrouw. Het voelde raar om mezelf als een volwassen persoon te zien. Ik herkende mezelf niet meer en waarschijnlijk herkende niemand van mijn oude vriendenkring mij nog. Dat zou ik best kunnen begrijpen. Ik zag er namelijk zo anders uit dat niemand ooit zou durven denken dat dit hetzelfde meisje was dat tien jaar voordien in een coma was beland. Ik probeerde terug te denken aan mijn oude vriendenkring maar ik kon me er nog maar weinig van herinneren. Het leek me zeer waarschijnlijk dat ik hen ook niet meer zou kennen. Ik vond het niet zo erg. Dit was een nieuw begin in mijn nieuwe leven. Ik stond recht en keek naar mezelf in de grote spiegel. Ik droeg een zwart leren pak dat mooi samenging met mijn rode haren. Eigenlijk was ik best wel een mooie vrouw. Ik had een perfect figuur en ik straalde. Op mijn gezicht zat veel make-up en het voelde raar aan. Ik had nooit veel make-up gedragen, wist ik. Mijn voeten droegen mooie rode fluwelen laarzen die net zo rood waren als mijn rode haar. Ik keek nogmaals naar mijn haar. Het was enorm kort geknipt., zo kort dat het mijn nek nog niet eens raakte. Eigenlijk vond ik het niet erg dat ik die metamorfose was ondergaan, alleen het pak vond ik een beetje vreemd. Het was een broek die aan het bovenstuk vasthing en het bovenstuk had een rits in het midden. Volgens Laurie was dat de nieuwe mode en zou niemand weten dat ik tien jaar lang geslapen had. Ik knikte. Met die uitleg kon ik best leven. Ze nam mijn hand vast, leidde me de kamer uit langs een andere deur dan diegene waar we door binnengekomen waren, en verwelkomde me in de nieuwe wereld. Ik zag vlak voor mijn voeten een auto voorbijvliegen. Er kwam een andere vrouw op ons afgelopen met lange blauwe haren. Ze gaf me een zoen op mijn wang en stelde zichzelf voor. Haar naam was Axellie en volgens Laurie was zij mijn nieuwe beste vriendin. Nadat ik even bekomen was van de schok legde Laurie uit dat Axellie me wegwijs zou maken in deze nieuwe vorm van leven. Ze gaf me een gouden ring en legde uit dat dat mijn nieuwe identiteitskaart was. Toen draaide ze zich om, en liep ze opnieuw het gebouw in met de woorden: "Veel succes met je nieuwe leven, Aaria." Toen werd de deur van mijn enige vertrouwde plek gesloten.