En toen kwam zij

Hoofdstuk 7

Na een tijdje opende ik mijn ogen weer opnieuw. Ik hoorde veel geluid dat waarschijnlijk afkomstig was van de gang. De deur ging open en er kwamen enkele mensen mijn kamer binnen. Een van hen was de dokter die de vorige keer ook binnen was gekomen. Hij had een man, een vrouw en een jong meisje bij zich. Het meisje moest ongeveer even oud zijn als ik zelf was. Ze kwamen me niet bepaald bekend voor dus ik hoopte maar dat dat ook de bedoeling niet was. Het meisje liep naar me toe terwijl ze mijn naam schreeuwde. Ze omhelsde me en ik dacht bijna dat ze nooit meer los zou laten. Wie was dat meisje toch? Kende ik haar van ergens? Zat ze bij mij op school? Ik probeerde me mijn oude klasgenoten voor te stellen maar dat lukte me niet. Ik huiverde. Waarschijnlijk was dit meisje een hele belangrijke persoon in mijn leven. Ik wist het allemaal niet meer. Ik wist niet meer wie het meisje was maar ik wist nog minder wie de vrouw en de man waren. Waarschijnlijk was dat niet belangrijk. Als het meisje een klasgenote van me was dan was het normaal dat ik de man en de vrouw niet kende. De man en de vrouw waren waarschijnlijk de ouders van het meisje. Ouders? Wacht eens even. Was het niet normaal dat het ziekenhuis naar je ouders belt wanneer je een ongeluk hebt? Ja dat was het. Het was zeker normaal. Waar waren mijn ouders dan? Mijn ouders en haar ouders. Misschien was ze mijn zus. Ik had toch een zus? Ja daar was ik zeker van. Dan moest zij mijn zus wel zijn. Volgens mijn hart was dat de waarheid maar mijn verstand sprak mijn hart met alle plezier tegen. Hoe kon zij mijn zus zijn als ik haar niet eens herkende? Ze zag er helemaal niet bekend uit voor mij. Duizend vragen tolden door mijn hoofd en ik begon te schreeuwen. Ik schreeuwde alles in een taal die niet bestond. Ik was waarschijnlijk in Atlantis, de stad die gezonken was want ik voelde me op de bodem van een oceaan. Ik was niet in staat meer uit mijn mond te krijgen dan het woord "Blub" maar toch kraamde ik een heleboel onzin uit. Mijn hartslag versnelde en mijn keel werd toegeknepen. Iets of iemand kneep zo hard dat ik geen lucht meer kreeg. Mijn hart bonsde bijna uit mijn lichaam en ik voelde alle zuurstof uit mijn longen trekken. Mijn ogen stopten met knipperen en mijn borstkas met bewegen toen er een lange, voordurende "Piep" klonk.