En toen kwam zij

Hoofdstuk 13

Ik hoorde luid geblaf op het moment dat ik mijn voet op de eerste trede van de trap plaatste. Voor mijn voeten zag ik iets zilver lopen dat een enorme snelheid maakte. Ik slikte. Natuurlijk wist ik nog niet veel over deze wereld maar ik wist wel dat ik er een tikkeltje angstig van werd. Wat was dat zilvere ding? Het had het zonlicht weerkaatst in mijn ogen en daardoor had ik het niet goed kunnen waarnemen. Ik vroeg me af of het zilveren ding iets met dat geblaf te maken kon hebben. Ik kreeg gelijk. Het geblaf begon opnieuw maar het klonk alsof het met hoge snelheid van mij verwijderd werd. Was dat zilver dan een hond? Axellie knikte naar de man die even later naar boven kwam. Hij had groen kort haar en gaf haar een knikje terug. Terwijl we naar beneden gingen legde Axellie uit dat ik een robothondje had zien lopen. Robothondje? Wat moest dat dan weer voorstellen? Ik vroeg me af of er nog wel gewone honden waren. Ik hoopte van wel. Ik hield van honden en als ik dan toch volwassen was wilde ik er graag twee of drie hebben. Ik stelde mijn vraag aan Axellie en die giechelde. Natuurlijk waren er nog gewone honden. De robothonden waren gewoon een makkelijkere oplossing voor de mensen die het wat breder hadden als de anderen. Ze lieten zichzelf uit en hadden geen aandacht, eten of drinken nodig. Ze waren dus best handig, maar ik besloot dat ik toch liever een gewone hond wilde. Nadat we de laatste trede hadden bereikt zag ik een kleine ondergrondse straat. Het zag er veel beter uit dan ik verwacht had. Het was er netjes en opgeruimd en de huizen zagen er best leuk uit. het waren allemaal blokken met metalen muren en glazen deuren. Ik liep samen met Axellie door de straat tot we het laatste huis hadden bereikt. Axellie legde haar ring op een paaltje rechts naast de voordeur. De voordeur schoof voor haar open. Meteen na haar schoof de deur terug dicht. Ik keek verbaasd. Werd ik nou net buitengesloten? Axellie draaide zich naar me toe en wees naar mijn ring. Ik deed hem uit en legde hem ook op het plaatje. Tot mijn verbazing schoof de deur opnieuw open. Ik vroeg haar of de deur voor iedereen openschoof. Ze schudde haar hoofd. Wij waren in dit huis geregistreerd dus we konden binnen. Andere mensen moesten aanbellen. We deden onze ring opnieuw aan en Axellie zei dat ze me een rondleiding door ons huis ging geven. Ik knikte en hoopte dat we snel aan de rondleiding zouden beginnen. Ik was namelijk erg nieuwsgierig. Plots kwam er een robothond naar me toegelopen. Axellie had dus zo een robot als huisdier. Ik hoopte dat ik ook een gewone hond mocht hebben maar toch vond ik de robothond best schattig. Hij sprong tegen mijn been omhoog en ik aaide hem op de rug. Ondanks het feit dat hij van metaal was gemaakt voelde het toch zacht...