To the moon and back

Chapter9

**JHEN POV**

masama ang pakiramdam ko at masakit ang ulo ko ng magising ako, tumingin ako sa paligid ko at nakitang nasa loob naman ako ng sarili kong kwarto.

"jhen gising kana pala" napatingin ako sa nag salitang si carelle.

"yeah, my head hurts" mahinang sabi ko sakaniya.

"oh, kumain kana muna... Halos isang araw kang tulog eh" inilagay naman ni carelle ang pagkain sa lamesa ko.

"thanks by the way" simpleng sagot ko lang sakaniya.

Lumabas na rin naman siya agad ng kwarto ko, at dumeretso sa kusina I guess. Ugh! Masama talaga ang pakiramdam ko at hindi  ko alam kung bakit.

"hey ayus kana ba?" napalingon ako sa taong pumasok sa kwarto ko.

"what are you doing here bitch?" mahina kong sabi.

"oww sorry, hindi kita papatulan ngayun at yun ay dahil may sakit ka." sarkastikong sagot naman sakin ni julie.

"but seriously, what's the catch? "

"my brother wants me to take care of you for the meantime" seryoso naman niyang sagot.

"Ugh! I don't need you" sagot ko naman sakaniya.

"yeah, that's what I expect, pero sorry i won't follow orders from you" seryoso naman niyang sagot.

"ano bang problema ng kuya mo? I can perfectly take care of my self" pag mamaktol ko naman sakaniya.

"oww dear, mukhang hindi... Look at yourself, you look like a mess." tumatawa tawang sabi sakin.

"ugh! Whatever! Get loss!" naiinis na sabi ko rin sakaniya, pero ngumiti lang siya.

Ilang oras na tahimik ang loob ng kwarto ko, dahil nga sa nag papahinga ako, at busy rin namang nag babasa si julie sa study table ko, nang bigla siyang lumapit at ipinakita sakin ang isang papel.

"your a good writer bitch" sabi niya ng nakangiti, kumunot lang naman ang noo ko.

"here, you're good in writing poems" sabi niya na halatang na impress nga. Ngumiti lang naman ako sakaniya.

"pero bakit ganun?" pag tatanung niya.

"ano?"

"eto oh spoken words to diba?" sabi niya at  ibinagay niya sakin ang papel.

"bakit ang lungkot naman ng spoken words na yan?" tanung niya, kinuha ko ang papel at ngumiti ng mapait.

"this is for my mom" malungkot kong sabi sakaniya.

"oww, can I read it loud?" tanong niya, ibinigay ko sakaniya ang papel at tumango.

"ikaw na nag bigay ng  buhay.
  Ikaw na minahal ko  ng tunay.
  Sabi nila...ang pag mamahal mo ay walang kapantay.
  Pero bakit tila pag ibig mo'y di ko naging karamay
  Bakit?
  Dahil ba sa hindi ako ang inaasahan mo.
   Masakit na makitang sa ibay nag mamahal ka.
  Ngunit saki'y di mo magawang ipakita.
  Madalas nag tatanong ako.
  Ako ba ang problema? O sadiyang laging iba ang iyong tingin
  Pagod na akong manglimos ng pag mamahal, mang limos ng atensiyon.
  Pero kahit pag tawanan ako, aki'y uulit uliting gawin.
  Para lang iyong mapansin, na pag mamahal mo'y hinding hindi ko bibiguin."  dahan dahang tumulo ang luha sa mga mata ko, habang binabasa ni julie ang mga salitang matagal ko ng nais sabihin.