Platonik Aşk

Bölüm 6

Multimedia Azra'nın saçları :)

Saat sabah sekizde odama dolan güneşle uyandım. Dünkü giydiğim eşofmanlarımı giydim. Siyah beyaz uzun hırkamı da üstüne giyip odadan çıktım. Zehra kahvaltıyı hazırlamış beni bekliyordu. Yanına oturup konuşmaya başladım;

-Günaydın.
-Dün neden takım elbiseyleydiniz?

Dün yorgunluktan cevaplamayacağımı bildiği için soruları bugüne saklamıştı.

-Annesine olan saygısından takım elbiseyle gitmiş mezarlığa. Ben de öyle eşofmanlarla utandım eve gelip takımımı giydim.

"Anladım." dercesine başını salladı.
Kahvaltıyı yapıp salona geçtik.

- Azra, annenin nasıl öldüğünü Tuna'ya söyledin mi?
- Sadece depremde ölmediğini söyledim.
- Söyleceyecek misin?
- Hepsine söylemem lazım.
- Neden?
-Bir yalan. Sana söylense ne hissedersin?
- Aynen.

İnternet, sohbet ve kahkahayla saati öğlen dörde getirdik. Bugün buluşma olmayacaktı, olmadı. Manavgat'da geçen en sıkıcı günüm olarak tarihe geçti bugün. Saat beşe yaklaştığında kanepede sızmışım. Zehra üzerime battaniye örtmüş. Konuşma sesleriyle uyandım, gözlerimi açtığımda Ali, Mert ve Tuna konuşuyorlardı. Hemen kalktım, dağılmış saçlarımın arasından şaşkın şaşkın baktım. Ali başucumda, Tuna ayak ucumda oturuyordu. Mert tekli koltuktaydı. Ali "Tipe bak ya" deyip gülmeye başladı. O gülünce diğerleri de güldü. "Gel saçlarını toplayım." diyerek kafamdaki tokayı aldı. Ben de haliyle arkama dönünce Tuna'yla yüz yüze geldik. Kaşlarıyla "Mutfağa gidelim." işareti yaptı. Sonra kimseye bir şey demeden mutfağa geçti. Ali saçımı toplayınca dönüp teşekkür ederek Tuna'nın arkasından koşar adımlarla gittim. Mutfağa geldiğimizde Zehra yemek yapıyordu. Tuna ona aldırmadan konuştu;

- Annen nasıl öldü?

Bu soruyu bekliyordum. Zehra bu soruyu duyunca arkasını döndü.

- Bunu herkesin bilmesi lazım.

Yavaş adımlarla içeri gittim. Tuna'nın arkamdan gelişini hissediyordum. İçeri girdiğimde ayakta kaldım, Tuna beyaz pantalonunun üzerindeki lacivert tişörtünü düzelterek Ali'nin yanına oturdu. Zehra koşarak salona geldi, hemen bir yere oturup bana bakmaya başladı. Ali'ye baktım, gözlerinde merakla kırgınlık vardı.

- Arkadaşlar, ben sizi çok sevdim.
Ali: Bu ne...
Tuna: Kızın sözünü kesme!

Ali şaşkın bakışlarla Tuna'ya baktı. Tuna bana kaşlarını çatarak odaklanmıştı. Yutkunarak sözlerime devam ettim.

- Bugüne kadar size hiç yalan söylemedim. Söylediklerimin hepsi doğruydu, biri hariç.

Yüzlerindeki merak iyice artmıştı. Biraz daha konuşmazsam üzerime atlayıp beni parçalayabilirlerdi.

- Benim annem depremde ölmedi.

Herkes birbirine baktı. Ali'nin tepkisinden korkuyordum çünkü yalandan nefret ederdi. Direkt Ali'ye baktım. Gayet sakin baktığını görünce inanmadım.

Tuna: Nasıl öldü?
Ben: Babamın alkolik olduğunu söylemiştim. Annem babamdan bıkmıştı. Evi terketti, bize bir mektup bıraktı. Onu affetmedim, geride beni bıraktığı için ondan nefret ettim. Bir ay sonra annemi kimsesizler mezarlığında buldum. Bizi bıraktığı gece öldürülmüş, ama üzerinde ne bir telefon ne bir kimlik varmış. Bize dair her şeyi bırakıp gitmiş.

Ben konuştukça Tuna kırmızı oluyordu. Ali yeşil gözleriyle "Devam et." diyordu.

- Bize ulaşamamışlar ve ben annemin öldüğünü bir ay sonra öğrendim. Babamı affetmedim, halamın yanına taşındım daha küçücükken. Ama geri geldim, babam geri aldı beni. Ve bugüne kadar geldim. Annemin nasıl ve kim tarafından öldürüldüğü muamma.

Sözlerimi bitirdiğimde herkesin ağzı açıktı. Kimsenin bir şey demesine izin vermeden konuşmaya devam ettim;

- Bu saatten sonra beni aranıza almazsınız biliyorum. Ama Zehra'yı grubunuzdan çıkarmayın.

Normal adımlarla odama yürüdüm. Odamın kapısını kapattığımda içeriden "Azra!" diye bir ses duydum. Tepkilerini görecek halim yoktu. Laptoptan son ses bir şarkı açtım ve yatağımın içine girdim. Onların tepkileri belki çok normal olacaktı. Ama belki. Bu riski göze alıp da karşılarına çıkmaya mecalim yoktu. Saat on bire kadar son ses şarkı dinledim. Sonra kendimi uykunun kollarına bıraktım. Ne karar vereceğimi düşünüyordum. Bilmiyorum. Sanırım Manavgat maceram Tunahan'a kavuşamadan bitti.