Platonik Aşk

Bölüm 10

Mükemmel ya. Aşık olduğum adamla kavgalıyım ve onun en yakın arkadaşı benden hoşlanıyor. Beni biri aşağı atabilir mi?
Salonda uyuyakalmışım, Zehra üzerime battaniye örtmüş. Gözlerimi kırpıştırarak ve esneyerek uyandım. Benim esnememle Zehra'nın elinde tepsiyle "Günaydın bal damlam." diyerek içeri girmesi bir oldu.

- Gün mü aydı?
- Gözlerini açtın ve etraf aydınlık. Mal mısın kanka?
- Gönül gözüm kapandı ya.

Yarı gülüp yarı ağlayarak ayağa kalktım. Gidip yüzümü yıkadım. Geri içeri geldiğimde Zehra telefonda biriyle konuşuyordu.

- Nasıl olsun aynı işte. Öyle mi dersin? Gelmez ki şimdi o gıcık. Neyse ben ikna etmeye çalışırım.

Arkasını döndüğü anda "Gelirim!" diye bağırdım. Tunahan'ın durumunu görmem lazımdı. Onaylar şekilde başını salladı ve kanepeye oturdu. Ben de yanına oturdum ve kahvalı yapmaya başladım. Kahvaltı bitince odama gidip gardırobumu açtım. Siyah, üzerinde çiçekler olan tişörtümle koyu kotumu giydim. Saçlarımı at kuyruğu yapıp eyeliner çektim. Koyu pembe bir ruj sürüp odadan çıktım. Zehra salonda oturmuş, beni bekliyordu.

- Hazırım, hadi çıkalım.
- Daha saat yeni on iki oldu.
- Ben Özlem cadısının gözü önünde Tuna'yla sorunlarımı çözmek istemiyorum.
- İyi bakalım, Özlem cadısıysa söz konusu, gidelim.

Siyah vanslarımı giyip kendimi sokaklara attım. Hızlı hızlı yürüyordum, Zehra haliyle geride kalıyordu.

- Kızım yavaş git.
- Sen hızlı gel.

Eve kadar bu kavgayla geldik. Kapıyı çalınca kalp atışım iki katına çıktı. Kapıyı Mert açtı. Aldırmadan selamlayarak içeri geçtim, Zehra'nın ağzı gözü yamulmuştu. Tuna yoktu, Ali ve Okan karşılıklı oturmuş önemli bir şey konuşuyorlardı. Okan garip olmuştu, bir şey olduğunu anladım. "Selamlar." diyerek koltuğa oturdum.

Ali ve Okan: Selam.
Okan:  Kanka senin bir arkadaşın vardı, İstanbul'dan, o bana mesaj attı.
Ben: Kim?
Okan: Yok mu Zeynep diye bi arkadaşın?
Ben: Zeynep diye bir sürü var.

Bu cevabı verince yanıma gelip telefonu verdi. Not bölümüne bir şeyler yazmıştı, elime tutuşturdu. Fotoğrafına bakıyormuş gibi yazdıklarını okumaya başladım.

"Ali Tunahan'a da söylemiş. Sadece ben ve Mert biliyorduk. Tunahan da "inşAllah hayırlısı olur" demiş. Bir de, Mert Zehra'dan hoşlanıyormuş."

"İnşallah hayırlısı olur."
Bu üç kelime beynime vurulan kör kurşundan farksızdı. Benim hayırlım olmasını istediğim adam, beni başkasıyla...
Hem de o bu kadar yakınıma yaklaşmışken. Olmaz, olamaz! Ali'ye bir bakış attım. Gergin görünüyordu.

Ben: Evet, hatırladım. Konuşuyor musunuz?
Okan: Biraz konuştuk.
Ben: İyi kızdır.
Ali: Kırmızı oldun.
Ben: Sıcak bastı.
Ali: Vallahi klima yok, Tuna, gel de su camı aç üşendim.

Koridordan ayak sesleri duydum, yaklaştıkça kalp atışlarım hızlanıyordu. Sonunda içeri girdi, bana bir bakış attı. Beyaz mavi kareli gömlek, beyaz pantolon giymişti. Yavaş adımlarla cama yöneldi, açıp kendini koltuğun üstüne bıraktı. Bana bakarak konuşmaya başladı;

- Dün kalbini kırdım, özür dilerim.
- Ben özür dilerim.

Rahatlamış şekilde arkasına yaslandı.  Derin bir nefes alarak konuşmaya başladım;

- Zehra, bir mutfağa.
- Ne oldu?

Cevaplamadan kalkıp mutfağa ilerledim. Zehra da hemen arkamdan geldi. Mutfağa gelince Zehra kısık sesle konuşmaya başladı;

- Ne oldu?
- Bir iyi bir kötü.
- Kötü.
- Tuna öğrenmiş Ali'yi.
- Hadi be!
- İyi haber de Mert senden hoşlanıyormuş.
- Hı?
-...
- Oha lan şu an seviniyim mi üzülüyüm mü bilemedim.

Bir şey demeden mutfaktan çıktım. Olaya pozitif yaklaşmam için Mert ve Zehra yeterli oluyordu. Onları düşünüp kafamı dağıtmaya çalışarak Okan'ın yanına oturdum. Zehra içeri yalpalayarak girdi ve Kezban'ın yanına kendini attı. Sohbetlerle zaman geçirmeye başladık. Tuna dalgın görünüyordu. Çok az konuştu, ben de sohbete az katıldım. Kezban kahvesini alarak yanıma oturdu;

- Hasta mısın?
- Hayır.
- Dalgın gibisin.
- Bir şey yok.

Yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirdim. Ali gözünü kırpmadan bana bakmaya başladı. Ben de Tuna'ya. Zaman böyle geçti. Sonra eve geldik, Zehra'yla biraz konuştum. Onun bile bi tavsiyesi, tesellisi yoktu. Odaya gittim, ne yapacağımı düşünerek uyumaya başladım.