You Changed Me [COMPLETED]

44

Malapit nang umumaga, ngunit hindi pa rin siya nagising. Nasa kritikal pa rin siyang kondisyon.

Lumabas yung doctor niya. Lumapit namn agad ako sa kanya

"Doc, excuse me, ano na po ang nangyayari sa loob?"

"Bakit hindi mo puntahan si Mr. Manuel sa loob para malaman mo" nakangiting wika niya

Does that mean..

"Is that true?"

"Yes. Now will you excuse me, I have a lot of things to accomplish."

Umalis na siya

Alam niyo bang, simula nang isinugod siya rito, hindi pa ako kumakain at natutulog, pati nga damit ko may dugo pa rin eh. And hindi pa ako nakakapasok sa loob ng kwarto niya. Im afraid na hindi ako papasukin ng pamilya niya.

Wala rin palang nakakaalam about sa namatay naming anak. Halos konti lang ang may alam sa buong nangyari. I felt he deserves this one.

Mas ikakabuti niya kung gagawin ko ito.

He would be better without me.

"Tita Hena.."

"I told you many times Celinna that you should not hurt my son. But what did you do?! "

"Im sorry po, alam ko ako ang isa sa mga naging dahilan kung bakit nasa hospital po siya ngayon at- -"

"Shut up! The point is ikaw ang may sala. Please lang umalis ka na."

"Eto na nga po yung ginagawa ko. Pwede niyo po bang hayaan ako na bisitahin siya, for the last time?"

She nodded.

"Thank you po.."

Pumasok ako sa loob ng kwarto. I looked sternly at him. He really looks wonderful while he is asleep even awake.

"Harold, Harry..sorry talaga. Its my entire fault. I owe everything sa iyo. Pero ito ang nangyari. Im sorry kung sinisisi kita sa nangyari sa pagkamatay ng anak natin. Im really sorry. Sana mapatawad mo pa rin ako. Im so sorry. Lalayo muna ako ha? Wag mo na akong hanapin, baka mapahamak ka pa. You will always be in my heart."

I hugged him for the last time.

When I wss about to go, he pulled me by my wrist.

"Inna, dont"

Nilingon ko sya

"I have to...goodbye"

I grab my wrist and ran out of the room.

Then I cried...