YAKAMOZ

✴Bölüm1✴yaşamla ölüm arasında

       Merhabalar ben Arya ela gözlü hafif sarı saçlarıyla tıpkı annesine benzeyen kız .Hayatı gayet sıradan geçen sıradan biriyim ya da ben öyle olduğunu sanıyorum...

    Odamda yatağıma uzanıp, kitabımı okurken bir cümle ile hayallere dalmıştım. '' Her insanın hayatında iki önemli an vardır ''Biri doğduğu an, diğeri ise neden doğduğunu anladığı an '' ne kadar doğru bir söz evet hepimiz doğduk ama ne uğruna yaşıyoruz?   Para mı? iş mi? aşk mı?  saygı mı?  Güç mü ? yada bunların hepsi mi ? ben bunları düşünürken birden odamın kapısı açıldı. Annem ve kardeşim odama girdiler . Yüzleri gülüyordu annem yanıma yaklaşıp,

''Tatlım uzun zamandır tatil yapmıyoruz ve bizde düşündük ki  anneannenlerin  yanında tatil yapmak hepimize iyi gelecektir ne dersin gidelim mi? '' 

İlk önce afallamıştım çünkü en son dokuz yaşlarımdayken gitmiştik anneannemlere sanırım anneannem ve babam kavga etmişlerdi .Tam olarak nedenini hatırlayamıyorum. Bu tatil hepimize iyi gelecekti eminim çünkü babam son zamanlarda oldukça gergin ve tedirgindi, babamı hiç böyle görmemiştim.

   Anneannemler denizi olan sakin ve huzurlu bir tatil ilçesinde oturuyorlardı. Apar topar valizlerimizi hazırladık ve eşyaları arabaya yerleştirdik.  Sonra hemen yola koyulduk. Güneş hemen hemen batmak üzereydi. Sanki zorla oraya gidiyormuşuz gibi içimde bir his vardı. Sürekli annem beni ve kardeşimi kontrol ediyordu ve bu hiç normal değildi , Haliyle bende tedirgin oldum belki de ben içimde kuruyorumdur sonuçta bir şey olsa ailem neden benden  saklasın ki. Dikkatimi başka bir şeye vermek iyi gelebilir diye düşündüm ve  kardeşime döndüm'' oyun oynamak ister misin?''

''Kusura bakma ablacım ama sen futboldan anlamıyorsun o yüzden müzik dinlemeyi tercih ederim.''

''Bak sen büyümüş de beni beğenmiyor neyse sen bilirsin. Bu arada kemerini bağla!''

''Tabletimi alıp bağlayacağım ''

     Babam bir anda ana yoldan çıktı. Ne olduğunu anlamak için arabanın arkasından baktığımda evimizden çıktığımızdan beri aynı  arabanın hızlı bir şekilde bizi takip ettiğini fark ettim. Araba Kırmızı bir araba olunca fark edilmemesi imkansız doğrusu. Çok kıvrımlı bir yola girmiştik o kadar hızlı gidiyorduk ki babam asla hızlı gitmezdi, üstelik yolda kimsecikler yoktu. ''Anne bir sorunumuz var bir araba bizi evden çıktığımızdan beri  takip ediyor tesadüf olamaz değil mi? Neler oluyor neden bir anda anneannemlere gitmeye karar verdiniz anlatacak mısınız ?''. Annemle göz göze geldik annem ellerimi tuttu ve kardeşime baktı o kulaklığını takmış ve hatta uykuya dalmıştı yada her zaman ki gibi numara yapıyordu.

''Aryacım ne olursa olsun seni seveceğimizi ve destekleyeceğimizi unutma olur mu ?. Bizden sonra bu hayatta güvene bileceğin kişiler anneannen ve büyük baban tatlım onlara her zaman güvenebilirsin. Bazen insanlar hata yapa bilirler ve bizde babanla geri dönüşü olmayan bir yola girdik, inan bana senin ve kardeşinin zarar görmesine asla izin vermeyeceğiz , Tatlım sana her şeyi anlatmayı çok isterdim yapmalıydık da ama  artık her şey için geç kalmış olabiliriz. Bazı düşmanlarımız var. Biran önce anneannenlere gitmemiz gerekiyor ve şunu asla unutma her ne olursa olsun baban ve ben daima yanındayız bunu sakın aklından çıkarma olur mu ? Her şeyi senin güvende olman için yaptık''

''Anne düşmanımız kim neden bana anlatmadınız?'' Babam döndü ve sıcak ve içten gülümsemesiyle,

''Senin hiç bir zaman zarar görmeni istemedik o yüzden senden sakladık bazı şeyleri ama dikkat etmen gereken bir düşmanımız var kızım bizi öldürmekle tehdit ediyor''

'' Kim o baba ?''annem babama söylemesi için  kafasıyla onay vermişti. Annem elimi tuttu. Sanki kalp krizi geçiriyormuş gibi hissetim zor nefes alıyordum ve ihanete uğramış gibi hissetim.

''Kızım o  tanımak istemeyeceğin kadar kötü birisi ad...'' Tam o sırada önümüze bir şey çıktı ve babam frene bastı ama taklalar atmaya başladık. Annemin elimi bırakmaması için dua ediyordum sanki bırakırsam onu kaybedecekmişim gibi...

     Gözlerimi açtığımda Her yer çok karanlıktı kulaklarım çınlıyordu. Araba ters dönmüştü, üzerime bir şeyler damlıyordu kendimden geçiyordum hayır bayılmamalıydım, Ailemi kurtarmalıydım.   Hareket etmeye çalıştım, anneme babama seslendim ama  cevap vermediler , kardeşim yanımda değildi. Arabadan çıkmaya çalıştım hareket ettikçe canım çok yanıyordu ama her şeye rağmen arabadan çıkmam gerekiyordu. Annemin ve babamın emniyet kemerini çıkarmaya çalıştım ama bir türlü açılmadı. Var gücümle cama tekme attım. Cam biranda param parça oldu . Sürünerek arabanın camından dışarıya çıktım, 

''Beni bırakmayın şimdi değil lütfen hadi uyanın ''Arabanın ön camı param parça olmuştu oradan içeriye girdim. Tam o sırada dışarıdan bir ses geldi ,  var gücümle'' lütfen yardım edin! '' diye bağırdım. Annemin kemerini açtım ve hemen babama döndüm. Zorla hareket ettirmeye çalışsam da ikisi de sıkışmıştı. seslensem de tepki vermiyorlardı. Yapmaktan en korktuğum şeyi yapmak zorunda olduğumu fark ettim daha da yaklaştım nefes alışlarını ve nabızlarına baktım. Kalbimin sesinden odaklanamıyordum ve gerçekle yüzleşemedim. Hayır beni bırakamazlar ki daha çok yaşayacağımız şey  var.

    Bir anda arabanın etrafında bir ses duydum ve arabanın yanına siyah botlu biri geldi '' Bize yardım et'' dedim sanırım kan kaybından bayılmak üzereydim beni arabadan çıkardı kucağına aldı yüzünü görmeye çalıştım, ama gözlerim artık bulanık görüyordu. Hızlıca yürümeye başladı. Oradan uzaklaşıyorduk .Kucağından inmeye çalıştım o sırada canım çok yandı her yerimin kan içinde olduğunu ve karnıma cam saplandığını hayal meyal gördüm.

'' Ailem onları kurtarmalıyız beni bırak aileme yardım et !''

''Üzgünüm onlar için çok geç ''

''ne! ''  son gücümle dudaklarımı aralamıştım ki. Patlama sesi duydum arkama baktığımda büyük bir alev topu gördüm. Bağırmak istiyordum, tüm bunlar rüyaydı biliyorum. Gözlerimi kapamalıydım açtığımda evimde ,yine ailemle birlikte olacaktım biliyorum...biliyorum....Tüm bunlar rüya uyanınca geçecek...