Empty&Cold

Chapter 2

Η πόρτα χτυπάει.Θα ξέχασε η μάνα μου τα κλειδιά,σκέφτηκα.Τρέχω να ανοίξω και γλυστράω στο τέλος της σκάλας με αποτέλεσμα να πέσω και να ανοίξει μία απ'τις χαρακιές.Τέλεια.Το καλύπτω γρήγορα με το μανίκι και τελικά ανοίγω.Και δεν είναι η μητέρα μου.Είναι ο Erik με τον φίλο του.Τι θέλει πάλι;!

-Θα 'ρθεις μαζί μας;Πάμε στην καφετέρια εδώ πιο κάτω.

Δεν είχα καμία όρεξη αλλά δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω κι έτσι δέχτηκα.Ο Erik θα έπαιρνε στην μηχανή του έναν που δεν τον είχα ξαναδεί αλλά δεν με ένοιαξε.Όμως πώς θα πήγαινα εγώ;;

-Ειι εμένα έτσι θα μ'αφήσεις;
Του είπα απορημένη.

-Θα πας με τον Dyl.Είπε λες και ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό να ανέβω στη μηχανή ενός ξένου που μόνο μια φορά έχω δει.Ήταν φίλος του Erik βέβαια αλλά δεν ήμουν καλή στις γνωριμίες.Ειδικά στις συζητήσεις.Αφού αυτοί απομακρύνθηκαν ο "Dyl" ή όπως αλλιώς τον λένε με βοήθησε να ανέβω στη μηχανή του.Ανέβηκα και ξεκινήσαμε.Μάλλον είχε προσέξει την "αμηχανία" μου και προσπάθησε να μου πιάσει κουβέντα.Αλλά εγώ όπως πάντα απέρριπτα με τον τρόπο μου κάθε προσπάθειά του.

-Ξέρεις είμαι κι εγώ σαν εσένα δεν χρειάζεται να ανγχώνεσαι για κάτι.

-Πρώτον δεν είμαι σαν εσένα και έτσι κι αλλιώς σιγά μην ανγχωνόμουν.
Μα καλά ποιος νομίζει ότι είναι;Νομίζει ότι θα του έλεγα και τα προβλήματά μου κιόλας;

-Μια κουβέντα είπα μην αρπάζεσαι.

Δεν απάντησα.Ήμουν τόσο περίεργη όμως να μάθω το κανονικό του όνομα που δεν δίστασα να ρωτήσω.

-Πώς σε λένε;

-Νόμιζα πως άκουσες πριν.

-Δεν εννοώ αυτό..εννοώ το πραγματικό σου όνομα.Ολοκληρωμένο.

-Dylan.

Ωραίο όνομα.Αναρωτιέμαι γιατί το κόβει.Αλλά κρατιέμαι και δεν ρωτάω.Άλλοστε κι εγώ το δικό μου δεν το χω ολοκληρωμένο
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε.Μου έδωσε το χέρι του για να κατέβω.Μπορούσα και μόνη μου βέβαια αλλά το δέχτηκα.Καθήσαμε.Ο Erik δίπλα μου.

-Νομίζω ότι του αρέσεις.Ψυθίρισε.

-Ποιανού;

-Έλα που δεν κατάλαβες.

-Όχι δεν κατάλαβα.Είπα αγανακτησμένα.Βέβαια είχα καταλάβει για ποιον έλεγε.

-Λοιπόν επειδή ξέρω ότι κατάλαβες θα σου πω μόνο ότι αυτός ήθελε να ρθεις μαζί μας.