Empty&Cold

Chapter 7

-Ήμουν σίγουρος ότι θα ανρωτιόσουν,άκουσα μια γνώριμη φωνή πίσω μου.
Γύρισα και τον είδα.Δεν ήταν παραίσθηση.Ήταν μπροστά στα μάτια μου.Με πλυμμήρισε ένα αίσθημα χαράς που δεν μπορούσα να ελέγξω.Ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του αλλά δεν μπορούσα να μην χαρώ που τον έβλεπα μετά από τόσο καιρό.

-Ήρθε η ώρα να τα μάθεις όλα.Συγνώμη που άργησα αλλά δεν μπορούσα να σου πω πριν αρχίσεις να ψάχνεις.

Μου έπιασε το χέρι.Δεν το τράβηξα.Δεν μπορούσα να συγκεντρώσω το θυμό μου όταν ένιωθα τόσα πολλά.Τα συναισθήματα είχαν ξεπεράσει τη λογική μου πλέον και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Με οδήγησε σε ένα σπίτι.Ήταν έξω απ'το δάσος.Μπήκαμε μέσα.Δεν υπήρχε τίποτα.

-Ντύλαν τι...;

-Αυτό είναι το σπίτι που μένω.

-Μα δεν μπορείς να μένεις εδώ.Δεν γίνεται να μένεις...

-Θα σου τα εξηγήσω όλα...Εμ δεν υπάρχει ζωή μέσα μου.Όπως δεν υπάρχει και σ'αυτό το σπίτι.Σε ερωτεύτηκα Εμ.Σε παρακολουθούσα εδώ και χρόνια.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Όταν πέθανε ο πατέρας σου ήσουν μπροστά.Για αυτό σε κατηγορεί η μητέρα σου.

-Και πού το ξέρεις εσύ;

-Ήμουν κι εγώ εκεί.

-Πώς γίνεται να ήσουν εκεί;
Η φωνή μου πλέον έτρεμε.

-Ο πατέρας σου πέθανε σε αυτό το σπίτι.Για αυτό είδα κάθε δευτερόλεπτο του θανάτου του.

-Μα όταν πέθανε δεν ήταν κανείς εκεί.Δεν είδα κανέναν να τον σκοτώνει.Ήμουν μόνη μου.

Δεν ήθελα να θυμάμαι.Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου και δεν μπορούσα να τα σταματήσω.

-Γιατί ήταν πνεύμα αυτό που τον σκότωσε.Θα σκότωνε κι εσένα αν δεν το σταματούσα.Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί είχες παραισθήσεις;Δεν μπορούσες να θυμηθείς ξεκάθαρα ποιος το έκανε.Κι όσο προσπαθούσες τόσο περισσότερες παραισθήσεις είχες.

-Εσύ τι σχέση έχεις με όλα αυτά;

-Κάποτε ζούσα σ'αυτό το σπίτι.Και είμαι εγκλωβισμένος για πάντα..

Δεν μπορούσα να πω λέξη.Δεν ένιωθα φόβο.Αλλά ένιωθα κάτι που δεν μπορούσα να περιγράψω.Ήθελα να τρέξω μακριά.Να μην τα είχα ακούσει αυτά.Μα δεν μπορεί να 'ναι αληθινά.Λογικέψου Εμ.

-Δεν γίνεται να ναι αλήθεια όλα αυτά.Είπα και πλέον το πρόσωπό μου είχε μία έκφραση τρόμου.

-Δεν αναρωτήθηκες γιατί δεν με είχες δει ποτέ στο σχολείο πριν σε γνωρίσω;

-Ποτέ δεν πρόσεξα τους μαθητές του σχολείου...

-Δεν αναρωτήθηκες γιατί έφυγε έτσι ο Έρικ;

Όντως ακόμα αναρωτιόμουν γιατί.Αλλά τι σχέση μπορεί να χε με όλα αυτά;

-Δεν αναρωτήθηκες γιατί το αγόρι που ρώτησες δεν με ήξερε;Δεν πήγαινα καν σχολείο Εμ.Μόνο για σένα ερχόμουν.

Δεν είχε λογική όλο αυτό.Αλλά μόνο ένα πράγμα μπορούσα να κάνω.Να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια.Γιατί όμως με πλησίασε;Γιαγί ήθελε να με βασανίσει;

-Κι εσύ γιατί με πλησίασες;

-Όπως σου είπα όταν ο πατέρας σου πέθανε εδώ μέσα ήμουν κι εγώ.Σε είχε μαζί του σωστά;Ποτέ δεν μπόρεσες να εξηγήσεις τον θάνατό του και για αυτό η μητέρα σου σε κατηγορούσε.Εγώ όμως ήξερα ότι θα σου δημιουργούσε παραισθήσεις.Και προσπάθησα να σε προσέξω από τότε.Όταν δεν θα σουν καλά θα ερχόμουν να σε ηρεμήσω.

Ξαφνικά θυμήθηκα...Στα όνειρά μου έβλεπα πάντα μια θωλή αγγελική σιλουέτα που πάντα με έκανε να ξυπνάω.Ήταν στα αλήθεια αυτός;Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.Το είδε και το σκούπησε με το χέρι του.Ένιωσα αγαλίαση στο άγγιγμά του.

-Δυστηχώς δεν κατάφερα να σε απαλλάξω από πολλά Έμ.Το σκοτάδι είναι ακόμα μέσα σου.Δεν ξέρω αν μπορώ να συμβαδίσω.Και πλέον ούτε εσύ μπορείς να συμβαδίσεις.

-Μην αρχίζεις τα ίδια,του είπα κοφτά.Μαζί σου νιώθω διαφορετικά.Σαν να θέλω να κάνω πέρα το σκοτάδι μου και να ρθω σε σένα.

-Και πάλι...δεν γίνεται.

-Κάποια λύση θα υπάρχει.Αν μπορούσα να σε βγάλω από δω.Να σε έκανα να ζήσεις κανονικά.

-Νομίζεις ότι δεν έχω προσπαθήσει;Προσπάθησα να βρω έναν τρόπο.Κάτι που θα με έβγαζε για να μπορέσω να μείνω μαζί σου.Δεν γίνεται τίποτα.Καλύτερα να τελειώσουμε όσο είναι νωρίς..

-Υπάρχει τρόπος.
Είπα με σιγουριά.Ναι.Ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να κάνω.

-Μα Εμ..

-Θα πεθάνω όπως κι εσύ.