Empty&Cold

Chapter 14

Το μόνο που ένιωθα ήταν πόνος.Πόνος να απλώνεται σε όλο μου το σώμα.Σε κάθε άκρη.Σε κάθε μικρό σημείο.
-Ντύλαν δεν καταλαβαίνω.
Είπα με όση δύναμη και όση φωνή μου είχε απομείνει.
-Όλα έχουν ένα τίμημα Εμ.Πίστευα ότι εσύ το ήξερες καλύτερα απ'όλους.
-Τα κατάφερα;
Ήταν το μόνο που με ένοιαζε.Μπορεί να κυριαρχούσε ο πόνος στη σκέψη μου και στο σώμα μου αλλά έπρεπε να μάθω.Ήθελα τόσο αναθεματισμένα να τον σώσω.Ακόμα και τώρα.Ακόμα και τώρα που πονάω.
-Τα κατάφερες Εμ.
Είπε δίνοντάς μου ένα βεβιασμένο χαμόγελο.
Μέσα απ'τον πόνο μου κατάφερα να του χαμογελάσω κι εγώ.Τα είχα καταφέρει.Έφτασα επιτέλους στον στόχο μου.Και πλέον...όλα έμοιαζαν ωραία.Δεν με ένοιαζε ο πόνος.Τον έσωσα.Αυτό είναι το σημαντικότερο.
-Δεν θα τα καταφέρω έτσι;
Δεν με ένοιαζε αν θα τα κατάφερνα.Δεν ξέρω καν γιατί το ρώτησα.Περισσότερο προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου.Όλα θα τέλειωναν για μένα,παρ'όλα αυτά δεν με ένοιαζε.
Κοίταξα τον Έρικ που καθόταν απ'την άλλη μεριά.Έκλαιγε.Τον έβλεπα πρώτη φορά σε τέτοια κατάσταση.Ποτέ δεν έβγαζε τα συναισθήματά του στον κόσμο.Και ποτέ δεν τα είχε δείξει σε εμένα.
-Λυπάμαι για όλα Έρικ.
Δεν απάντησε.Απλά έπιασε το χέρι μου και το έσφιξε στο δικό του.Μου έφτανε.Πραγματικά λυπόμουν.
Γύρισα στον Ντύλαν.Έκλαιγε κι αυτός και δεν σταματούσε να κρατά το άλλο μου χέρι.
-Θα μπορείς να ζήσεις Ντυλ.Θα μπορέσεις επιτέλους να ζήσεις.
-Χωρίς εσένα δεν θα 'ναι το ίδιο.
-Μην σκέφτεσαι έτσι,σε παρακαλώ.Τα κατάφερα.Αυτό έχει σημασία.Υποσχέσου....ότι..θα...είσαι καλά..
Μου ήταν τόσο δύσκολο να ανασάνω.Δεν μπορούσα να αρθρώσω σωστά τις λέξεις.Απλά έσφιξα όσο πιο πολύ μπορούσα το χέρι του Ντύλαν.Για τελευταία φορά.Περιεργάστηκα το πρόσωπό του.Για τελευταία φορά.Τα μάτια του γυάλιζαν,γεμάτα δάκρυα.Αλλά δεν θα τον θυμόμουν έτσι.Θα θυμόμουν τις στιγμές που μου χαμογελούσε.Που στα χείλη του θα ήταν το χαμόγελό του και όχι ο πόνος.Που τα δάκρυα δεν έβρεχαν το πρόσωπό του.Θα τον θυμώμουν ευτυχισμένο.
Άκουγα τον Έρικ στην άλλη μεριά του χώρου να ανασαίνει δύσκολα και να βογκάει απ'τον πόνο.Ήθελα τόσο να φτάσω κοντά του.Να του πω...απλά κάτι.Δεν είμαι σίγουρη τι.
Τον κοίταξα με το βλέμμα μου και ο Ντύλαν αμέσως κατάλαβε τι εννοούσα.Έκανε νόημα στον Έρικ κι εκείνος κάθισε απ'την άλλη μεριά δίπλα μου.Του έσφιξα το χέρι όσο μπορούσα,για να τον αποχαιρετήσω.Δεν ήθελα να τον αφήσω έτσι.Τα χείλη μου σχημάτιζαν τη λέξη ευχαριστώ.Δεν μπορούσα να μην τον ευχαριστήσω για ότι έκανε.Με ένα νεύμα σηκώθηκε και κάθισε στην άλλη μεριά ξανά.Δεν ήθελε να βλέπω τον πόνο του.Ή να μην βλέπει αυτός τον δικό μου.
Άρχισα να τρέμω.Κρύωνα.Δεν ξέρω αν ήταν από φόβο.Τα πάντα σταμάτησαν γύρω μας και το μόνο που άκουγα ήταν ο ήχος που προκαλούσα στο παγωμένο πάτωμα και οι γρήγορες ανάσες μας.Ήμουν σίγουρη ότι ήταν η ώρα του θανάτου μου.Ένιωθα το συναίσθημα σε όλο μου το σώμα.Ήρθε η ώρα Εμ.Σκέφτηκα.Ο Ντύλαν πρέπει να είχε την ίδια σκέψη γιατί γύρισε στο μέρος μου και μου έδωσε ένα φιλί.Ένα τελευταίο φιλί.Ίσως και να ήταν το καλύτερο.Δεν θα μπορούσα να σκέφτομαι τα άλλα τώρα.Αλλά νομίζω ότι αυτό είχε το συναίσθημα.Ίσως όταν ξέρεις ότι κάτι φτάνει στο τέλος αισθάνεσαι πιο έντονα.Έτσι ένιωθα κι εγώ.Ένιωσα όλα τα συναισθήματά μου για τον Ντύλαν.Δεν μπορούσα να σκεφτώ τις στιγμές μας αλλά αυτόν.Το πρόσωπό του,τα μάτια του,τα χείλη του.
-Σ'αγαπάω.
Προσπάθησα να πω.Δεν έβγαινε ήχος.Απλά ήθελα να του εκφράσω τα αισθήματά μου καθαρά έστω και μια φορά.Κι ας ήταν η τελευταία.
-Έμιλυ,είπε και τα δάκρυά του έγιναν περισσότερα.Κατάλαβε.Ίσως να το ένιωθε κι αυτός.
Ύστερα όλα μαύρισαν και κάθε μέρος του κορμιού μου με άφησε όπως και κάθε συναίσθημα.