Empty&Cold

Chapter 19

Η συγκεκριμένη πύλη ήταν πολύ περίεργη.Είχε διαφορετικά χρώματα και διαφορετικό συναίσθημα.Επιπλέον δεν ήξερα πού πήγαινα.Δεν ήξερα πού θα μπορούσε να είναι η κρυψώνα της Τζίννυ.Ή μπορεί και να μην ήταν κρυψώνα.Το ήλπιζα.Θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα.
Άργησα να βγω από εκεί μέσα.Στην αρχή φοβήθηκα λίγο.Ίσως να μην έβγαινα ποτέ.Ίσως να έμενα εκεί παρατηρώντας τα χρώματα και κανείς δεν θα ήξερε πού βρισκόμουν.Θα είχα χαθεί.Και δεν θα υπήρχε σωτηρία.
Ένιωθα κουρασμένος.Αυτή η διαδρομή με έκανε να χάσω αρκετή ενέργεια.Ήλπιζα μόνο το βιβλίο να ήταν σωστό και να με οδηγούσε κατευθείαν στην Τζίννυ.Αλλιώς δεν θα είχα τη δύναμη να κάνω τίποτα.Ούτε καν να επιστρέψω.Γιατί μην ξεχνάμε η πύλη ήταν φτιαγμένη από την Έμιλυ και όχι από εμένα.Ακόμα δεν είχα πληροφορίες για τις πύλες.Όμως είχα βρει την Τζίννυ σωστά;Αυτή θα μπορούσε να μου πει τα πάντα.Ελπίζω να μην είναι δύσκολο να την αναγνωρίσω ύστερα από τόσα χρόνια.
Η πύλη με ξέβρασε κάπου.Αρχικά δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν.Ύστερα αναγνώρισα το μέρος.Βρισκόμουν σε ένα νεκροταφείο.Είχα χάσει τόση ενέργεια όμως και πλέον ήμουν συναισθηματικά χάλια -γιατί λογικά η Τζίννυ ήταν νεκρή κι εγώ βρισκόμουν πάνω από τον τάφο της- και είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τις αισθήσεις μου.

...

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν πάνω σε ένα κρεβάτι.Το κεφάλι μου πονούσε αφόρητα και όταν το άγγιξα συνειδητοποίησα ότι ήταν δεμένο.Μήπως βρισκόμουν σε κάποιο νοσοκομείο;Μήπως με είχε δει κάποιος στο νεκροταφείο και είχε καλέσει κάποιον και με μετέφεραν εδώ;
Περιεργάστηκα τον χώρο.Δεν έμοιαζε καθόλου με νοσοκομείο.Το κρεβάτι που ξάπλωνα είχε σκούρο μωβ πάπλωμα και ανοιχτόχρωμα σεντόνια.Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι επίσης με μωβ χρώμα.Σίγουρα τα νοσοκομεία δεν είχαν αποφασίσει να ανακενίσουν τα δωμάτια με διάφορα χρώματα.Πού βρισκόμουν;
Προσπάθησα να σηκωθώ και να κοιτάξω έξω απ'το πιο κοντινό παράθυρο που παρατήρησα αλλά ένιωθα μια μεγάλη αδυναμία.Έμεινα εκεί που ήμουν.Έτσι κι αλλιώς ούτε δεμένος ήμουν ούτε φαινόταν ότι κάποιος ποσπαθούσε να μου κάνει κακό αν έκρινα απ'την περιποίηση.
Τα φαινόμενα κάποιες φορές απατούν,όμως εκείνη τη στιγμή ό,τι και να γινόταν,όποιος και να με κρατούσε,δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα για να αμυνθώ.
Δεν περίμενα πολλή ώρα.Ζήτημα να είχαν περάσει πέντε λεπτά όταν η -μωβ- πόρτα ξεκίνησε να ανοίγει αργά αργά.Μάλλον αυτός ή αυτή που άνοιγε δεν ήθελαν να διακόψουν τον ύπνο μου.
Ύστερα ένα κεφάλι ξεπρόβαλε στην άκρη.Αναγνώρισα τα κόκκινα μαλλιά που πλέον έπεφταν μέχρι τους ώμους της και τα γαλανά εκφραστικά της μάτια.
"Τζίννυ..." είπα με ανακούφιση και έκανα να σηκωθώ αλλά η αδυναμία μου με τράβηξε σαν μαγνήτης πίσω στο κρεβάτι.
"Αυτό που έκανες ήταν πολύ επικύνδυνο." Με ψευτομάλωσε ενώ μου χάριζε μια αγκαλιά.Είχαν περάσει τόσα χρόνια.Και ζούσε.Ναι ήταν ζωντανή και βρισκόταν στα χέρια μου.Ένιωθα πολλά συναισθήματα.Είχα ξαναβρεί μία παλιά μου φίλη.Την καλύτερή μου φίλη.
"Πώς...;" ξεκίνησα να αναρωτιέμαι αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω.Δεν ήξερα τι να πω.Ήθελα να ρωτήσω τόσα πολλά.Όμως έπρεπε να μάθω και για τον σκοπό μου.
"Είναι ένα καλουφλάζ για να μην αναγνωρίσει κανείς ότι είμαι αθάνατη.Επίσης σε βρήκα επειδή έχω δημιουργήσει ένα ξόρκι εντοπισμού για όποιον πλησιάζει και ειδικότερα όταν ακουμπάει στην ψεύτικη ταφόπλακα." Είπε και μου έκλεισε το μάτι."Πληροφοριακά το όνομά μου πλέον είναι Τζέιν.Αναγκάζομαι να αλλάζω ονόματα και να μετατρέπω τα χαρακτηριστικά μου σε μεγαλύτερης ηλικίας για να μην με αναγνωρίζουν.Είσαι τυχερός που δεν είχες ποτέ τέτοιο πρόβλημα.Αν και για να δημιούργησες μια πύλη,να βρήκες ένα αντικείμενό μου και στην τελική να με θυμήθηκες κάτι περίεργο συμβαίνει."
"Η Έμιλυ..." ξεκίνησα ξανά να λέω αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω.Η Τζίννυ κατάλαβε αμέσως και με παρότρινε να συνεχίσω.
Της τα εξήγησα όλα.Πώς ξέφυγα και πώς έγινε αυτή σκιά.Πώς ξέχασε και ύστερα η μνήμη της επανήλθε.Την αναζήτηση πληροφοριών.Και τέλος έφτασα στην παράξενη συμπεριφορά της Έμιλυ.Την ξαφνική και απόμακρη στάση της.
"Για αυτό χρειάζομαι τη βοήθειά σου.Πρέπει να με βοηθήσεις να καταλάβω κάποια πράγματα και αν κρίνω απ'το σημείωμά σου...ξέρεις πώς μπορεί να καταστραφεί το σπίτι και όλο το σκοτάδι του." Είπα αυτή τη φορά πιο θαρρετά αφού είχα βγάλει από μέσα μου όλο το βάρος των γεγονότων.
"Ντύλαν πρέπει να προσέχουμε.Δεν μπορώ να σου αποκακύψω πολλά πράγματα γιατί μπορεί να σε σκοτώσουν πριν προλάβεις να καταστρέψεις το σπίτι.Ξέρεις ότι το θέλω όσο κι εσύ."
"Εσύ πώς ξέφυγες;" απάντησα αλλά η Τζίννυ ένιωσε άβολα με αυτή την ερώτηση.
"Με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και η Έμιλυ.Μόνο που εγώ σκότωσα.Σκότωσα κάποιον και παγιδεύτηκε αυτός.Ήμουν τόσο απελπισμένη.Ήθελα τόσο πολύ να φύγω από αυτή τη θλίψη.Το μόνο που θέλω είναι να το καταστρέψω αλλά δεν είναι εύκολο.Αυτός που το ελέγχει δύσκολα θα το άφηνε να συμβεί."
"Και ποιος είναι αυτός που το ελέγχει."
"Πράγματα σαν κι αυτό δεν μπορώ να στα πω Ντύλαν.Είναι επικύνδινο."
"Και πώς μετατράπηκες σε μάγισσα;Πώς σου δώθηκε αυτή η μαγεία;"
"Το σπίτι σε γεμίζει με σκοτάδι.Με εμένα το πέτυχε καλύτερα από οποιονδήποτε.Για αυτό σαν δώρο τέθηκα αρχηγός των σκιών.Και ύστερα αφού σκότωσα από την απελπισία μου ήταν αναγκασμένος να με ελευθερώσει.Αλλά με ένα "δώρο" φυσικά.Να κουβαλάω τη μαγεία που θα υπενθυμίζει τις πράξεις μου."
Με εξέπληξε η αποφασιστηκότητά της και η εμπιστοσύνη της.Μετά από τόσα χρόνια -ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσα- με εμπιστευόταν και πάλι αβίαστα.Δεν έδειχνε πληγωμένη.Τουλάχιστον δεν το άφηνε να φανεί.Ευχόμουν να το είχε ξεπεράσει.Δύσκολο βέβαια αλλά ήλπιζα κάποια στιγμή στη ζωή της να το κατάφερνε.
"Εντάξει αυτό δεν θα χρειαστεί στην προκειμένη περίπτωση απλώς ήθελα να ξέρω."
"Έχω κι εγώ τόσες ερωτήσεις Ντύλαν.Όμως αργότερα αυτά...χρειάζεσαι τη βοήθειά μου έτσι δεν είναι;" Είπε κάνοντάς με να βγω απ'τη δύσκολη θέση.Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωθα άβολα.Ίσα ίσα.Πέρα από τον Έρικ είχα τόσο πολλή καιρό να νιώσω φιλικά αισθήματα.
"Είναι μπερδεμένο.Ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να βγάλω άκρη.Για αυτό ήρθα σε εσένα Τζιν.Για να με βοηθήσεις.Πρέπει να καταστρέψουμε αυτό το σκοτεινό μέρος.Θα κάνω οτιδήποτε."
Έδειχνε να καταλαβαίνει.Πρέπει να γνώριζε τι συνέβη.Όμως όπως προανέφερε έπρεπε να κρατήσει κάποια πράγματα κρυφά για το δικό μου καλό.Κάτι ήξερε.Για αυτό δεν επέμεινα,αλλά περίμενα υπομονετικά την βοήθειά της.Θα με βοηθούσε όσο μπορούσε έτσι δεν είναι;Τουλάχιστον θα μπορούσε να κάνει κάτι,ίσως να καταστρώσει κάποιο σχέδιο, με εμένα να τη βοηθάω χωρίς να γνωρίζω πολλά.Αν όμως κινδύνευε δεν θα την άφηνα.Θα έπαιρνα την τύχη στα χέρια μου με οποιοδήποτε τίμημα.
"Ντύλαν γνωρίζω ακριβώς τι συμβαίνει και τι πρέπει να κάνουμε." Είπε απαντώντας στις σκέψεις μου. "Μόνο που θα πρέπει να με ακούσεις προσεκτικά και να κατανοήσεις τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσεις.Επειδή δεν γίνεται να τα γνωρίζεις όλα θα είμαστε πολύ προσεκτικοί.Μην ανησυχείς όμως.Θα τα καταφέρουμε.Είσαι έτοιμος;"
"Φυσικά." Απάντησα με όση σιγουριά μπορούσα.Ήμουν απόλυτα σίγουρος και εμπιστευόμουν τυφλά την Τζίννυ.Όλα θα έμπαιναν στη θέση τους.