Empty&Cold

Chapter 9

Είχα αποφασίσει πλέον.Ωω ναι είχα αποφασίσει.Κανείς δεν θα μπορούσε να με εμποδίσει.Ακόμα και να προσπαθούσε ο Ντύλαν δεν θα κατάφερνε τίποτα.Γιατί πλέον τίποτα δεν θα μου άλλαζε γνώμη.Πήρα όσα πράγματα χρειαζόμουν και κατευθήνθηκα προς το σπίτι που είχαμε μπει.Ήμουν έτοιμη.Θα το έκανα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.Αλλά απ'ότι φαίνεται κάποιος ήθελε να το αποτρέψει για άλλη μια φορά.Άκουγα κάποιον να έρχεται και κατάλαβα ότι θα 'πρεπε να το κάνω πιο γρήγορα.Η πιο εύκολη λύση ήταν να πάρω εκείνα τα χάπια.Τα χάπια που θα με ελευθέρωναν και θα με άφηναν να μείνω για πάντα μαζί του.
Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα προλάβαινα για αυτό τα έκρυψα σε ένα χαλασμένο παράθυρο.

-Τι ήρθες να κάνεις εδώ;
Είπε και με κοίταζε τρομαγμένος.
-Ήρθα να σε δω.
Είπα κι έτρεξα να τον αγκαλιάσω.
Απ'ότι κατάλαβα δεν πίστηκε και πολύ κι άρχισε να περιεργάζεται το χώρο σαν να έψαχνε κάτι.Παρακαλούσα να μην δει τα χάπια κι ευτυχώς δεν τα είδε.Ήταν τα τελευταία που μπορούσα να πάρω.Είχα αφήσει κι ένα σημείωμα στο κρεβάτι μου,αν και ήμουν σίγουρη ότι η μάνα μου δεν θα νοιαζόταν έτσι κι αλλιώς.Αφού περιεργάστηκε και το πρόσωπό μου με έπιασε απαλά και με φίλησε.Δεν ξέρω πώς καταφέρναμε να κρατάμε ακόμα τη σχέση μας μετά από όλα όσα έγιναν.Από σήμερα όμως ό,τι και να γινόταν θα ήμασταν για πάντα μαζί.
-Πολύ αισιόδοξη σε βλέπω σήμερα.
Είπε και με τράβηξε στην αγκαλιά του.
Εγώ απλώς χαμογέλασα χωρίς να μιλήσω.Κάτι στο χαρούμενο βλέμμα του μου προκαλούσε αμφιβολλίες για αυτό που θα πήγαινα να κάνω.Είχε πειστεί ότι δεν θα προσπαθούσα να κάνω καμία απόπειρα και ήταν χαρούμενος.Ήμουν κι εγώ χαρούμενη αλλά ήξερα ότι αν δεν "πέθαινα" σύντομα θα άλλαζε η διάθεσή μου.
-Ντύλαν,αφού έχεις πεθάνει και είσαι ακόμα εδώ...δεν θα 'πρεπε να ήταν και ο πατέρας μου;
Δίστασε να απαντήσει.
-Είναι περίπλοκο.Ξέρω ότι θα ήθελες να ξαναδείς τον πατέρα σου αλλά...
-Πες μου,πώς γίνεται;
-Βασικά εγώ είχα το κομμάτι του εαυτού μου μέσα σε αυτό το σπίτι.Ο πατέρας σου είχε έρθει δυο-τρεις φορές πρωτού με ανακαλύψει.Έτσι,εφόσον δεν ήταν συνδεδεμένος μ'αυτό το σπίτι δεν θα μπορούσε να 'ναι ακόμα εδώ.
Δεν έχω τίποτα να φοβάμαι λοιπόν.Είμαι συνδεδεμένη μαζί του και προφανώς με αυτό το σπίτι.Άρα θα έμενα σίγουρα εδώ.
-Υπάρχει κάτι...που δεν σου έχω πει.Και ήταν ο κύριος λόγος που δεν σ'άφηνα να πεθάνεις.
-Τι άλλο χειρότερο θα μπορούσα να ακούσω;είπα αφηρημένα.
Όμως όταν άκουσα αυτό που είχε να μου πει,μετάνιωσα κατευθείαν για αυτό που είπα.
-Εγώ σκότωσα τον πατέρα σου.
Δεν έκλαψα.Ούτε του φώναξα.Δεν μπορούσα να αντιδράσω.Ξαφνικλα σηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω.Έτρεξα μακρυά.Ούτε κι εγώ ήξερα που πήγαινα εκείνη την ώρα.Ευτυχώς δεν είχε βραδυάσει και μπορούσα να βρω το δρόμο για το σπίτι.Ύστερα σκέφτηκα το σημείωμα.Έτρεξα,ανέβηκα στο δωμάτιό μου και ήταν ακόμη εκεί.Η μητέρα μου δεν θα είχε γυρίσει ακόμη.Ευτυχώς.Δεν μπορούσα να σκέφτομαι αυτά που έγιναν.Αυτός.Που πίστεψα ότι θα με έβγαζε απ'τα βάσανα.Αυτός με βουτούσε πιο πολύ στην απελπισία μου.Δεν θα μπορούσα να το αντέξω.Πλέον ήθελα τον θάνατο.Χωρίς να είμαι μαζί του ούτε τίποτα.Απλά να πεθάνω.
Αλλά βέβαια ούτε τώρα.Είχα ξεχάσει τα χάπια στο σπίτι του.
Αποφάσισα να το κάνω με άλλο τρόπο.Κατέβηκα στην κουζίνα κι εκείνη τη στιγμή τον είδα μπροστά μου.
-Μπορείς να με αφήσεις ήσυχη;
-Όχι,άκουσέ με,είπε ήρεμα.
Πώς μπορούσε να ήταν ήρεμος;Πώς μπορούσε να απαιτεί να τον ακούσω;
-Ο πατέρας σου ήθελε να καταστρέψει το σπίτι.Και μαζί με αυτό κι εμένα.
-Εσύ είχες πει ότι θα προτιμούσες να πέθαινες παρά να ήσουν εγκλωβισμένος εκεί μέσα.
-Τον σκότωσα πριν πεθάνω.Ερχόμουν σε αυτό το σπίτι όταν το έσκαγα.Κι ο πατέρας σου ήθελε να το καταστρέψει.Το θεώρησα σωστό να τον σκοτώσω όταν ήμουν σίγουρος ότι είχε πάρει την απόφασή του.Τον είχα προειδοποιείσει αλλά δεν με πήρε στα σοβαρά.
-Σκότωσες τον πατέρα μου μόνο και μόνο για να χεις έναν χώρο να δραπετεύεις..ας έβρησκες κάπου αλλού.
-Δεν καταλαβαίνεις.Αυτό το σπίτι σε κάνει να νιώθεις μία σύνδεση με αυτό.Να κάνεις τα πάντα.Έτσι πάει το πράγμα.Για αυτό δεν ήθελα να 'ρχεσαι.Και ύστερα όταν με σκότωσε ο πατέρας σου έμεινα για πάντα εκεί μέσα και ήθελα να σε προσέχω για πάντα.
Δεν μπορούσα να ακούω άλλο.Δεν ήθελα να ακούσω τίποτε άλλο.Πήρα ένα μαχαίρι που βρήκα και το κάρφωσα στην κοιλιά μου.Το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν τον Ντύλαν να φωνάζει να μην κλείσω τα μάτια μου ενώ με κρατούσε στην αγκαλιά του σε έναν διάδρομο του νοσοκομείου.Ευχήθηκα να πέθαινα.Να ελευθερωνόμουν επιτέλους απ'τα βάσανά μου.