Empty&Cold

Chapter 6

Ένιωθα ακόμα αδύναμη.Αφού το κατάλαβε κι αυτός με πήρε αγκαλιά και με πήγε σε ένα σπίτι που δεν κατάλαβα πόσο μακριά ή κοντά ήταν απ'το δικό μου.Μου φαινόταν σαν να ήμασταν μέσα στο δάσος.Σε μια διάσταση που δεν είχα ανακαλύψει ποτέ.
-Ντύλαν πού είμαστε;Γιατί νιώθω αδύναμη;

Καμία.απάντηση.
Δεν ξαναμίλησα.Δεν μπορούσα.Όσο προχωρούσαμε ένιωθα όλο και πιο αδύναμη.Ήθελα να κλείσω τα μάτια.Να ξανακοιμηθώ.

-Σε παρακαλώ μην κλέινεις τα μάτια σου.

Τον κοίταξα αδύναμα.

-Σε παρακαλώ,είπε κι άκουσα πρώτη φορά τη φωνή του να σπάει.

Κρατήθηκα όσο μπορούσα.Δεν το έκανα για μένα αλλά για αυτόν.Δεν ήθελα να τον πληγώσω.Μετά απ'τον πατέρα μου ήταν ο μόνος άνθρωπος που νοιάστηκα πραγματικά και δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να τον πληγώσει.
Φτάσαμε σε ένα σπίτι που φαινόταν σαν εγκατελειμμένο όμως ήμουν σίγουρη ότι δεν πρόκειται να ήταν.Όταν μπήκαμε μέσα κατάλαβα πως είχα δίκιο.Υπήρχαν ράφια με μπουκάλια και βιβλία παντού.Πού με είχε φέρει;

-Ντύλαν..;

Καμία απάντηση ξανά.

Με έβαλε να ξαπλώσω σε έναν πάγκο.Τι γινόταν;Γιατί δεν μου έλεγε;

-Μείνε ακίνητη.

Έκανα αυτό που μου ειπε.Δεν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο.Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου.Ένιωθα κουρασμένη.Ήθελα απλά να κλείσω τα μάτια μου...

......

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου.Ο Ντύλαν δεν ήταν εκεί.Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να έβλεπα όνειρο.Όμως τα θυμόμουν όλα ξεκάθαρα με την παραμικρή λεπτομέρεια και τα ένιωσα τόσο έντονα.Τόσο αληθινά.

Πριν το καταλάβω άρχισα να τρέχω προς το δάσος.Οι παραισθήσεις έγιναν αισθητές ξανά και οι φωνές ούρλιαζαν στο μυαλό μου πιο έντονα από κάθε άλλη φορά.Εκπλήχτηλα όταν είδα τον Ντύλαν να κάθεται σε ένα σημείο λίγο πιο πέρα.Είχε ακούσει σίγουρα τις κραυγές μου.Παρ'όλα αυτά παρέμεινε καθιστός με ένα απαθές βλέμμα.Σαν να μην με άκουσε.Σαν να μην υπήρχα.

-Εμ..Δεν μπορώ άλλο να μείνω μαζί σου.
Είπε ανέκφραστα.

-Τι;

-Αυτό που άκουσες.Έχεις πολύ σκοτάδι μέσα σου.Και δεν μπορώ να συμβαδίσω μαζί σου.

Τι ήταν αυτά που έλεγε;Ποιο σκοτάδι;Εγώ νόμιζα ότι θα με δεχόταν.Θα δεχόταν το σκοτάδι μου.

-Μα εσύ προσπάθησες να με πλησιάσεις.Εσύ ήθελες να μπλεχτείς στο σκοτάδι μου.Εσύ ήθελες να συμβαδίσεις μαζί μου.

-Εμ δεν εννοώ αυτό που εννοείς εσύ.

-Εξήγησέ μου.

-Θα μάθεις σύντομα.

-Όχι.Δικαιούμαι μια εξήγηση.Σε παρακαλώ.Ντύλαν μη...μη φευγεις.

Όσο και να τον παρακάλεσα όμως δεν μου είπε τίποτα και χάθηκε στο δάσος.

......

Πέρασαν μήνες.Μήνες χωρίς τα νέα του.Είχε έρθει το καλοκαίρι.Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στις εξετάσεις.Δεν ήθελα να ξαναπεράσω την ίδια τάξη.Αφαιρούμουν κάποιες φορές αλλά κάτι κατάφερα.Ο Ντύλαν δεν ερχόταν.Τόσο πολύ δεν ήθελε μα με βλέπει;Δεν τον είχα ξαναδεί ολόκληρη τη χρονιά και πίστευα ότι με απέφευγε.Μα τώρα;Ούτε καν τώρα δεν θα τον έβλεπα;
Αποφάσισα να ρωτήσω κάποιον συμμαθητή του.Τράβηξα έναν που βρήκα μέσα στην αίθουσα και τον ρώτησα κατευθείαν.

-Πόσο καιρό έχει να έρθει ο Ντύλαν;

-Ποιος Ντύλαν;
Ρώτησε απορρημένος.Καλά με δουλεύει;

-Ο Ντύλαν...είναι στο τμήμα σου.

-Δεν υπάρχει κανένας Ντύλαν στο τμήμα μου.

-Είσαι σίγουρος;

Με κοιτούσε σαν να 'μουν τρελή.Και με το δίκιο του.Στην κατάσταση δεν ήταν πουθενά γραμμένο το όνομά του.Έφυγα βιαστηκά και κατευθύνθηκα προς την τάξη μου για να γράψω το τελευταίο μάθημα.Ένιωσα τόση ανακούφιση όταν επιτέλους τέλειωσα.
Περνούσα απ'το δάσος.Πονούσα.Ακόμα πονούσα.Όσο κι αν προσπαθούσα να αγνοήσω τον πόνο μου παρέμενε εκεί.
Στον πόνο μου είχαν προσθεθεί και οι ερωτήσεις.Η μόνη λογική εξήγηση ήταν ότι είχε φύγει.Μόνιμα.Δεν θα μου το 'λεγε εκείνος που ρώτησα όμως;Φάνηκε σαν να άκουγε πρώτη φορά το όνομα.Είχε πει ότι θα μάθαινα σύντομα.Τι εννοούσε με το σύντομα;Πόσο καιρό θα περίμενα ακόμα;