Empty&Cold

Chapter 20

"Θέλω να σε προειδοποιήσω ότι αυτό που θα κάνουμε είναι πολύ επικίνδυνο...και χρειάζεται θυσίες." Ξεκίνησε η Τζίννυ.
"Καταρχάς πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι.Μην ανησυχείς για αυτό,ξέρω ακριβώς πώς θα γίνει.Πρέπει να το κάψουμε.Για αυτό η Έμιλυ είχε τέτοια οράματα.Είναι η τελευταία που μπορεί να το καταστρέψει.Αλλιώς δεν θα το καταφέρει κανείς.Για να πετύχει το σχέδιο είμαι αναγκασμένη να σου αποκαλύψω αρκετά πράγματα για το σπίτι.Είσαι έτοιμος να πάρεις το ρίσκο;"
"Είμαι έτοιμος να πάρω οποιοδήποτε ρίσκο για το συγκεκριμένο σκοπό και το ξέρεις.Για αυτό μην κολλήσεις.Πες μου οτιδήποτε."
Είπα εννοώντας κάθε λέξη.Ήθελα να μάθω όλες τις λεπτομέρειες ώστε να μπορώ να πράξω ανάλογα.
"Άκουσέ με.Το σπίτι δεν θα καεί έτσι εύκολα.Θα πρέπει να είναι κάποιος να ελέγχει τη φωτιά.Και να θυσιαστεί.Θα το κάνω εγώ αυτό..."
"Τζίν ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε αφήσω να το κάνεις.Δική μου είναι η αποστολή κι εγώ πρέπει να βάλω ένα τέλος σε όλα.Το μόνο που θα σου ζητήσω θα είναι να προσέχεις την Έμιλυ τώρα που θα πρέπει να ζήσει μόνη."
Είπα διακόπτοντάς τη γιατί το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να της επιτρέψω να θυσιαστεί.
"Ντύλαν...δεν μπορείς να τη χάσεις τώρα που τη βρήκες."
"Ξέρω τι κάνω.Όλα θα μπουν στη θέση τους.Κανείς άλλος δεν θα βασανιστεί εξαιτίας μου."
"Όσο για αυτό...να...ο λόγος του σπιτιού...δεν είσαι εσύ..."
Είπε αργά σταματώντας σε κάθε φράση.Τι ήταν αυτό πάλι;Ποια σημασία κρυβόταν πίσω απ'τα λόγια της;Είπε ότι θα μου αποκάλυπτε τα πάντα,σωστά;Έτσι είχα το δικαίωμα να ρωτήσω ό,τι θέλω και να πάρω ανάλογες απαντήσεις.
"Τι εννοείς;" τελικά ήταν το μόνο που κατάφερα να πω.
"Ο λόγος του σπιτιού...είναι η Έμιλυ." Είπε διστάζοντας,γνωρίζοντας όμως πλέον ότι δεν μπορούσε να μου κρύβει πράγματα.
Δεν ένιωθα καλά.Το κεφάλι μου γύριζε και στηρίχτηκα καλύτερα στη θέση μου μετατοπίζοντας το βάρος μου.Η ζαλάδα δεν έλεγε να φύγει.
"Εννοείς...ότι...ότι η Έμιλυ πρέπει να...;" είπα ανήμπορος να συνεχίσω τη φράση μου,παρ'όλα αυτά η Τζίνυ κατάλαβε τι εννοούσα.
"Δεν είναι απαραίτητο,αυτό είναι που χρειάζεται να σου εξηγήσω." Είπε χαμηλώνοντας θλιμμένα το βλέμμα της.Δεν μπορούσα να καταλάβω.Φοβόταν για τη στεναχώρια που θα μου προκαλούσε ο χαμός της Έμιλυ,η ασφάλειά μου,η δική της ασφάλεια..;Όλα ήταν τόσο θωλά στο μυαλό μου πλέον που απλώς περίμενα απαντήσεις.Απαντήσεις που θα με βοηθούσαν να ξυπνήσω απ'τον ύπνο που κοιμόμουν όλα αυτά τα χρόνια.
"Ντύλαν,νομίζω ότι πρέπει να ηρεμήσεις πρώτα,όσο δύσκολο κι αν ακούγεται.Επειδή απ'την αφήγησή μου δεν θα καταλάβεις τα περισσότερα πράγματα,θα κάνουμε μια αναδρομή στη ζωή της Έμιλυ."
"Τζίννυ.Πρέπει να πεθάνει η Έμιλυ;" έβαλα όλη μου τη δύναμη για να τη ρωτήσω ξεκάθαρα.Δεν θα μπορούσα να επισκεφτώ όλη τη ζωή της γνωρίζοντας ότι θα έπρεπε να την τελειώσω.
"Δεν είναι απαραίτητο.Όταν επιστρέψουμε θα σου εξηγήσω το σχέδιό μου.Δεν μπορώ να το κάνω όμως χωρίς να καταλάβεις ορισμένα πράγματα.Είσαι έτοιμος;"
Είχα ανακουφιστεί εν μέρει,όμως το ότι δεν ήταν απλά "απαραίτητο" μου δημιουργούσε υποψίες και δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να βλάψω την Έμιλυ.

Αν όμως πρόκειται να σώσεις πολλές άλλες ψυχές;

Δεν ήθελα να σκέφτομαι εκείνη την προοπτική.Φυσικά αν επρόκειτο για τόσες αθώες ψυχές δεν θα δίσταζα να κάνω οτιδήποτε έτσι;Δεν θα με σταματούσε τίποτα.Ήμουν αβέβαιος για την αποφασιστηκότητα μου όμως για την ώρα δεν φαινόταν να απασχολεί ιδιαίτερα τη Τζίννυ.Θα μου το έλεγε αν χρειαζόταν έτσι δεν είναι;Άλλωστε αυτή είναι η ειδική στην περίπτωσή μας.Τόσα πολλά ερωτήματα μου είχαν δημιουργηθεί εκείνη την ώρα που απλώς ήθελα να βάλω ένα τέλος.Δεν ήθελα κανείς άλλος να έρθει σε αυτή τη θέση.
Για την ώρα έγνεψα.Αν η Τζίννυ θεωρούσε απαραίτητο το "ταξίδι" αυτό,τότε δεν μπορούσα να μην δεχτώ.Άλλωστε για αυτό την είχα επισκεφτεί.Για να με βοηθήσει.

...

"Δεν μου είναι πολύ δύσκολο να ταξιδεύω στις ζωές των άλλων.Απλώς πολλά πράγματα έχουν σβηστεί απ'τη μνήμη της Έμιλυ.Θυμάσαι με εκείνο το ατύχημα που σε είχε ξεχάσει;Κάτι παρόμοιο συνέβη όταν ήταν σε πολλή μικρή ηλικία.Έχεις κάποιο αντικείμενό της μαζί σου;Θα βοηθήσει αρκετά."
Πάντα κουβαλούσα το φυλαχτό της.Ένιωθα ασφάλεια.Ένιωθα ότι κρατώντας το δεν είχε χαθεί.Ότι βρισκόταν ακόμα μαζί μου.
Το έδωσα χωρίς δεύτερη σκέψη στην Τζιν.Δεν ήξερα αν θα το έπαιρνα ποτέ πίσω,όμως για την ώρα δεν είχε και πολλή σημασία.Το πήρε στο χέρι της και ξεκίνησε μια διαδικασία που δεν γνώριζα και δεν πρόκειται να μάθαινα.Η Τζίννυ την ήξερε λόγω της ιδιότητάς της.
Μου έπιασε το χέρι και ξεκίνησαμε να μεταφερόμαστε.Ήλπιζα να μην κρατούσε πολύ γιατί δεν είχα καλές αναμνήσεις από μεταφορές.
Όπως περνούσαμε έβλεπα διάφορες σκηνές από τη ζωή της Έμιλυ.Το θάνατό της,στιγμές από τη σχολική της ζωή,τη μητέρα της,το τσιγάρο...οι περισσότερες δεν ήταν ευχάριστες.Ήταν αυτές που θυμόταν η Έμιλυ.
Ύστερα,η ατμόσφαιρα έγινε πιο βαριά και κατάλαβα ότι βρισκόμασταν στο μέρος του μυαλού της Έμιλυ,το οποίο η μνήμη της το είχε διαγράψει.Στιγμές που με επισκεφτόταν στο σπίτι και γενικότερα στιγμές πριν το ατύχημα.Όμως οι αναμνήσεις αυτές επεκτίνονταν και σε μία μικρότερη ηλικία,πριν καν γνωρίσω εγώ την Έμιλυ.
Έκανα να ρωτήσω τη Τζίννυ όμως είχε τα μάτια κλειστά και δεν ήθελα να διακόψω τη διαδικασία.
Μπορούσα να ακούσω το γέλιο της Έμιλυ από μακριά.Η μικρή χαρούμενη φωνή της,γέμισε τα αυτιά μου και με γαλήνεψε.Δεν θυμόμουν να την είχα ακούσει ποτέ χαρούμενη.Πραγματικά χαρούμενη.
Έτσι όταν τα πόδια μας πάτησαν κατά κάποιο τρόπο στο έδαφος δεν κατάλαβα πώς είχε περάσει ο χρόνος.Η Τζίν άνοιγε πλέον τα μάτια της και συνέχισε να μου κρατάει το χέρι.Δεν ήξερα για ποιο λόγο το έκανε ή αν άνηκε στην όποια τελετουργία της,όμως νομίζω ότι εκείνη την ώρα την είχα ανάγκη κι εγώ.

---
Η αναδρομή θα πάρει μέρος στο επόμενο κεφάλαιο.Είναι η πρώτη φορά που γράφω author's note οπότε συγχωρέστε με αν γράφω ό,τι να'ναι.Ευχαριστώ πολύ όσους συνεχίζουν να διαβάζουν την ιστορία μου(ακόμα και με τα late updates μου *γκουχ γκουχ*) και άμα θέλετε να κάνετε σχόλια για να ξέρω αν σας αρέσει η ιστορία🙈.