Empty&Cold

Chapter 18

"Ξέρεις να φτιάχνεις πύλη έτσι;" ξαναρώτησε ο Έρικ όταν δεν είχα κάτι να απαντήσω. "Δεν γίνεται να μην ξέρεις...πώς είχε φτιάξει η Έμιλυ εκείνη τη μέρα."
"Υπάρχουν πολλά ανεξήγητα πράγματα που κατάφερε η Έμιλυ χωρίς να μπορεί καν να τα εξηγήσει.Κανείς δεν μπορεί να τα εξηγήσει."
"Το σπίτι έπαιξε σημαντικό ρόλο υποθέτω." Συμπέρανε ακόμα μια φορά και δεν μπορούσα να διαφωνήσω.
Καθόμασταν ώρα ήσυχοι ενώ σκεφτόμασταν πώς θα φτάσουμε στην Τζίννυ.Ύστερα από κάποια λεπτά κοιταχτήκαμε και είπαμε ταυτόχρονα:
"Το βιβλίο."
Τρέξαμε στο δωμάτιό μου.Εκεί το είχε κρύψει κάποτε η Έμιλυ απ'τον Έρικ.Έτσι το αφήσαμε εκεί.Σίγουρα αυτό θα την είχε βοηθήσει.Τι άλλο;
"Αυτό είναι" είπε σε κάποια στιγμή ο Έρικ χωρίς αμφιβολία."Αυτό πρέπει να'ναι.Θυμάμαι το περίεργο εξώφυλλο και το όνομα δεν υπήρχε πουθενά."
Καθίσαμε δίπλα δίπλα στο κρεβάτι μου.Άνοιξε το βιβλίο.Αυτό που είδαμε απογοήτευσε και τους δύο.
"Είναι κενό...πώς γίνεται να είναι;Έρικ δεν το είχες δει να περιέχει ούτε ένα κεφάλαιο;"
"Όχι απλά ένα κεφάλαιο.Ολόκληρες σελίδες;Εξαφανίστηκαν."
Πάλι την έχανα.Όσο πιο κοντά νόμιζα ότι βρισκόμουν τόσο την έχανα.Κι έχανα από απλά πράγματα.Είχαμε σχέδιο και κολλήσαμε στην πύλη.
"Γυρνάμε στο σπίτι." ανακοινώνει ο Έρικ ύστερα από κάποια λεπτά σιγής.Θα φτάσουμε μέχρι εκεί και θα βρούμε την Έμιλυ.Ίσως μας βοηθήσει να φτιάξουμε πύλη."
"Ή μπορεί και όχι.Μου ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει βοήθεια.Θα καταλάβει ότι το κάνουμε για αυτήν."
"Ντύλαν μόνο αυτό μας μένει.Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο."
Είχε δίκιο.Θα δοκίμαζα οτιδήποτε.
Ένευσα και περίμενα να μου πει τι είχε στο μυαλό του.
"Θα δανιστώ το αυτοκίνητο ενός φίλου.Θα είμαστε εκεί σε λιγότερο από δύο ώρες."

Ακολούθησαμε το σχέδιο του Έρικ και όντως φτάσαμε πολύ γρήγορα στον προορισμό μας.Η καρδιά μου χτυπούσε επειδή,μάλλον,θα ξαναπεβλεπα την Έμιλυ.Δεν θα είχε και τις καλύτερες διαθέσεις για διάλογο.Θα δυσκόλευε το σχέδιο.Αλλά θα την έβλεπα και ίσως καταφέρναμε να αποσπάσουμε κάποια πληροφορία με τον Έρικ.
Στην αρχή δεν μπορούσαμε να βρούμε το σπίτι.Ο Έρικ είχε πανικοβληθεί.Προσπάθησα να τον ηρεμήσω αλλά δεν κατάφερα τίποτα.
"Ντύλαν αν δεν μπορούμε να βρούμε το σπίτι δεν μπορούμε να κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ." Επέμεινε.
"Στρείψε από εδώ." Είπα ξαφνικά χωρίς να το περιμένει κανείς απ'τους δυο μας.
Ίσως επειδή είχα τη σύνδεση.Τόσα χρόνια είχαν περάσει δεν θα υπήρχε σύνδεση ανάμεσα σε μένα και στο σπίτι;
"Σταμάτα." Είπα όταν ο Έρικ παραλίγο να το προσπεράσει.
"Ντύλαν είσαι καλά;" είπε ενώ σταματούσε.
"Δεν το βλέπεις;" αναρωτήθηκα.
"Ντύλαν ποιο πράγμα θα έπρεπε να δω;"
"Αλλαγή σχεδίου.Γυρνάς πίσω.Κανονίζω μόνος μου."
Είπα βγαίνοντας απ'το αυτοκίνητο.
"Ντύλαν δεν μπορώ να σε αφήσω εδώ μόνο σου." Είπε γραπώνοντας τον καρπό μου για να με σταματήσει.
"Εμπιστεύσου με.Θα σου τα εξηγήσω όλα σε πολύ λίγο καιρό."
"Ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις." Είπε ελευθερώνοντας τον καρπό μου.
"Μην ανησυχείς.Σε λίγο καιρό θα είναι όλα εντάξει." Είπα για να πείσω όχι μόνο τον Έρικ αλλά και τον εαυτό μου.