Empty&Cold

Chapter 15

Γύρισε και με κοίταξε.Ήμουν σίγουρος.Ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτή.Όμως δεν της έμοιαζε καθόλου.Φαινόταν διαφορετική.Τα μάτια της άδεια.Το πρόσωπό της χλωμό.Το χέρι της παγωμένο.
Τραβήχτηκε κατευθείαν και με κοίταξε πιο έντονα.
-Σε ξέρω;
Μέχρι και η φωνή της είχε αλλάξει.Είχε γίνει πιο αδύναμη,πιο βραχνή.
-Έμιλυ...
-Μην με λες Έμιλυ.Δεν είμαι η Έμιλυ.Η Έμιλυ πέθανε.
Έκανε να ξαναφύγει αλλά την έσφιξα πιο πολύ.
-Και ποια είσαι τότε;τη ρώτησα.Δεν ήξερα τι γινόταν.Ίσως και να μην ήταν αυτή.Όμως σίγουρα κάτι ήξερε.Και δεν πιστεύω να ήμουν τόσο λανθασμένος.Στο άκουσμα του ονόματος της Έμιλυ ταράχτηκε.Στοιχείο ότι γνώριζε.
-Δεν ξέρω.Αυτό είναι το πρόβλημα.Έτσι δεν είναι;είπε με αυθάδεια και τραβήχτηκε με τόση δύναμη που πόνεσαν τα δάχτυλά μου.
-Γιατί είσαι εδώ;
Με κοίταξε με αμφιβολία χωρίς να απαντήσει.
-Απάντησέ μου τώρα.
-Δεν σε ξέρω καν.Γιατί θα 'πρεπε να σε εμπιστευτώ;
Η παλιά Έμιλυ,σκέφτηκα.Αλλά δεν άφησα να με συνεπάρει.
-Γιατί βρήσκεσαι εδώ;Είναι δύσκολο να μου απαντήσεις;
-Δεν ξέρω...
-Ε τότε πες μου τι ξέρεις γαμώτο.
Είπα χάνοντας τον έλεγχο.Δεν μπορούσα να τη βλέπω έτσι.Δεν μπορούσα να την ακούω έτσι.Και πάνω απ'όλα να μην ξέρω τον λόγο.
-Ντύλαν,τι συμβαίνει;είπε ο Έρικ που τελικά κατάφερε να με φτάσει.
Η Έμιλυ ή μάλλον η κοπέλα που μοιάζει με την Έμιλυ τον κοίταξε τρομαγμένη.Είχε γουρλώσει τα μάτια της και έκανε περισσότερες προσπάθειες να φύγει.
-Έμιλυ;είπε κι αυτός ανοιγοκλείνοντας τα μάτια με αμφιβολία.
-Μην με λες Έμιλυ.Δεν είμαι η Έμιλυ.Η Έμιλυ πέθανε.
Ο Έρικ με κοίταξε απορημένος.Κι εγώ έτσι ακριβώς ένιωθα.Και δυστηχώς δεν είχα χρόνο να εξηγήσω στον Έρικ.Όχι ότι θα ήξερα τι να του εξηγήσω.
-Σε βλέπω στα οραματά μου,ξεκίνησε η κοπέλα.Όταν δεν βλέπω σκοτάδι.Βλέπω εσένα.Όταν δεν βλέπω το σπίτι.Βλέπω εσένα.Αλλά δεν ξέρω γιατί.Ούτε ξέρω πώς ήρθα εδώ...
Και τότε κατάλαβα τι είχε συμβεί.Αυτά τα λόγια με έκαναν να καταλάβω τα πάντα.Πώς ήταν δυνατόν;
-Παγιδεύτηκες.
-Αυτό το έχω καταλάβει.Αλλά γιατί;
-Το σπίτι σε παγιδεύει αν είσαι στενά συνδεδεμένος μαζί του.Κι εσύ είχες συνδεθεί.
-Τι;Πώς;Δεν είχα ξαναπάει ποτέ.
-Θα σου εξηγήσω τα πάντα.Μόλις φύγουμε από δω.Μην φύγεις.Εντάξει;παρακάλεσα και ήλπιζα να συμφωνήσει.
-Θα κάτσεις εκεί μαζί του.Κανείς δεν θα μπορέσει να σε πειράξει ούτε να σε ρωτήσει οτιδήποτε.
Της είπε ο Έρικ βγάζοντάς με απ'τη δύσκολη θέση.Για καλή μου τύχη συμφώνησε.Όχι ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.Δεν θα μπορούσε να πάρει από πουθενά εξηγήσεις.
Την έπιασα απ'το χέρι και για πρώτη φορά αυτή τη νύχτα δεν απομακρύνθηκε.Ο Έρικ έφυγε από την άλλη μεριά.
-Για πες μου.Πώς με έβλεπες;Πώς με έβλεπες όταν δεν έβλεπες το σκοτάδι;
-Σε έβλεπα σαν τη διαφυγή μου,ξεκίνησε.Σαν να με έσωζες.Ερχόσουν και με έβγαζες.Και μετά έβλεπα μόνο φωτιά.Και μετά ξανά σκοτάδι.

Τότε σιγουρεύτηκα.Σίγουρα είχε παγιδευτεί.Όταν είχα παγιδευτεί η Έμιλυ ήταν η διαφυγή μου.Όμως με έπαιρνε μακριά πριν δω το σκοτάδι.Η Έμιλυ έβλεπε φωτιά.
Τότε είδα τον Έρικ να έρχεται προς το μέρος μου.Θα είχε καταλάβει ότι δεν ήμουν καλά και νομίζω πως θα φαινόταν και στις εκφράσεις μου.
-Θες να σε καλύψω για σήμερα;Πήγαινε να ξεκουραστείς και πάρε και την Έμιλυ μαζί σου.Δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα.
Δεν αρνήθηκα γιατί δεν ήμουν σε θέση για δουλειά εκείνη την ώρα και ευχαρίστησα τον Έρικ γιατί αν δεν το είχε προτίνει δεν ξέρω πώς θα έβγαζα τη νύχτα.
Πήγα κοντά στην Έμιλυ και έσκυψα στο αυτί της για να με ακούσει.
-Πάμε να φύγουμε.Θα τα μάθεις όλα.Στο υπόσχομαι.
Έγνεψε κι έτσι ξεκινίσαμε και οι δύο για το σπίτι του Έρικ.
Ήταν μια ήρεμη βραδιά.Μου θύμισε τα βράδια που περνούσα με την Έμιλυ.Αλλά για αυτήν δεν θα σήμαινε τίποτα.Δεν θυμόταν τίποτα.Δεν την κατηγορούσα.Εγώ φταίω για όλα εξ'αρχής.Απλά για λίγο πίστεψα ότι θα μπορούσαμε να γλυτώσουμε.Αλλά απ'ότι φαίνεται κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδράσει.
Μπήκαμε μέσα και την οδήγησα στο δωμάτιό μου.
-Ααυτά είναι διικά μου;είπε τραυλίζοντας.Φυσικά και δεν το πίστευε.Ήταν μια σκιά πλέον.Θα ζούσε σαν μια σκιά.
Έκανα κίνηση να της δώσω το κολιέ της αλλά έπιασε το χέρι μου και το επέστρεψε σε 'μένα.
-Κράτα το,είπε και απέστρεψε το βλέμμα της αλλού.
-Τι;είπα γεμάτος απορία.
-Αυτό που άκουσες.Κράτα το,είπε και κατάλαβα ότι δεν ήθελε άλλες κουβέντες.
-Μην σταματάς τα αισθήματά σου,είπα περνόντας απαλά το χέρι μου στο μάγουλό της.Το μόνο που θα καταφέρεις θα 'ναι να τα κάνεις πιο δυνατά.
Με κοίταξε και ύστερα χτύπησε το χέρι μου για να σταματήσω.Ένιωθε.Ήμουν σίγουρος ότι ένιωθε.
-Ξέρω ότι νιώθεις.
-Μακάρι να μπορούσα να νιώσω.
Απέφυγε να με κοιτάξει.
-Λοιπόν,θέλεις να μάθεις ή όχι;
Με κοίταξε και έγνεψε με περιέργια:
-Εξήγησέ μου.Σε παρακαλώ.
-Πρώτα απ'όλα κανείς δεν πρέπει να σε δει εκτός από εμένα και τον Έρικ.Όλοι πιστεύουν ότι είσαι νεκρή.
-Είμαι νεκρή.
-Αυτό είναι κάτι που θα σου εξηγήσω.Κάνε υπομονή.Ούτε για μένα είναι εύκολο.
-Νιώθω απαίσια εντάξει;Δεν θα κάτσω να απολογηθώ για αυτό.
-Έμιλυ δεν εννούσα αυτό.
Καμία ανταπόκριση.Φαινόταν ότι ήθελε να μάθει.Φαινόταν μπερδεμένη.
-Συγχώρεσέ με,συνέχισε.Είπε ύστερα από μερικά λεπτά.

Έτσι ξεκίνησα να της εξηγώ.Για τις μέρες που ήμουν παγιδευμένος εγώ,για τις μέρες που έβλεπα κι εγώ το σκοτάδι.Μέχρι και για τη σχέση μας.Τις εξήγησα με κάθε λεπτομέρια γιατί ποτέ δεν θα μπορούσα να ξεχάσω.Και ύστερα έφτασα στο σημείο που πάσχιζε να μάθει:Πώς παγιδεύτηκε.