Empty&Cold

Chapter 16

"Περίμενα ότι θα συμβεί" ξεκίνησα."Απ'την αρχή δεν ήθελα να σε αφήσω να το κάνεις,φοβόμουν."
Με κοιτούσε με περιέργια και ύστερα ρώτησε.
"Γιατί ήθελα να το κάνω;Δεν ήξερα τις συνέπειες;Τόσο...τόσο πολύ μου άρεσες;"
"Δεν μπορούσες να τις φανταστείς.Πίστευες ότι δεν ήσουν συνδεδεμένη με το σπίτι.Πίστευες ότι θα με έσωζες επιτέλους.Αλλά σου κόστισε περισσότερο απ'όσο φανταζόσουν."Απέφυγα να συνεχίσω το θέμα για την σχέση μας.Με πονούσε να έχει ξεχάσει ενώ εγώ την αγαπούσα τόσο αλλά δεν ήταν δικό της λάθος και ούτε ήθελα να την κάνω να νιώσει άσχημα.
"Δηλαδή ήθελα να σώσω εσένα;Αλλά παγιδεύτηκα εγώ;"
"Ακριβώς."
"Και η οικογένειά μου;Οι γνωστοί μου;Ξέρουν που βρίσκομαι;
"Όλοι πιστεύουν ότι είσαι νεκρή.Όπως πίστευα κι εγώ πριν λίγες μέρες.Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο συνέβη ο θάνατός σου.Για αυτό δεν πρέπει να σε δει κανείς εκτός από εμένα και τον Έρικ,αυτόν που είδες πριν στο μαγαζί.Θα σκεφτούμε κάτι για αυτό.Έτσι κι αλλιώς δεν είχες και πολλούς φίλους.Δεν είναι τόσο επίφοβο να σε αναγνωρίσει κάποιος εκτός απ'τη μητέρα σου και μερικά άλλα άτομα."
"Πιστεύεις ότι θα κινδύνευα αν με έβλεπε κάποιος σε αυτή την κατάσταση."απάντησε σε αυτόν τον αυθάδη τόνο."Θέλω αν είσαι πρόθυμος να μου εξηγήσεις τα πάντα φυσικά.Πριν τον εγκλωβισμό μου στο σπίτι.Θέλω να μου πεις για την ζωή μου,για τον τρόπο που σε γνώρισα,για τον Έρλοντ".
"Το όνομά του είναι Έρικ" λέω και πνήγω ένα γελάκι επειδή αυτό θα ακουγόταν αστείο και στον ίδιο τον Έρικ.
"Όπως και να τον λένε" απαντάει και αναστενάζει.
Έτσι ξεκίνησα να της εξιστορώ τα πάντα με κάθε λεπτομέρια.Τις άθλιες καταστάσεις στο σπίτι της,στο σχολείο το πώς είχα παγιδευτεί εγώ ο ίδιος στο σπίτι,για τον Έρικ και το πώς σχεδιάσαμε την γνωριμία μου με την ίδια.Μέχρι και για τον πατέρα της...και το πώς προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της αφότου...αφότου έμαθε ποιος ήταν η αιτία του θανάτου του που δεν ήταν άλλος παρά εγώ.Θυμός διακρινόταν στα μάτια της.Όμως δεν μπορούσε να φύγει.Όσο εκαρτόταν από εμένα δεν θα πήγαινε πουθενά έτσι κι αλλιώς.
Της εξήγησα τις αρνητικές παρενέργειες που ίσως να είχε αυτό το σπίτι πάνω της.
Με πονούσε να την βλέπω τόσο μπερδεμένη.Τόσο χαμένη στις σκέψεις τις προσπαθώντας να ξεδυαλίνει το μυστήριο που μου πήρε χρόνια να ξεδυαλίνω ο ίδιος.Και στην προκειμένη περίπτωση έφταιγα κιόλας.
"Δεν υπάρχει τρόπος να το σταματήσουμε;"λέει ύστερα από λίγη ώρα σπάζοντας τη σιωπή.Αυτή η αποφαστιστικότητά της ήταν κάτι που κανείς δεν μπορούσε να πάρει από αυτήν.
"Προσπάθησα άπειρες φορές.Δεν γίνεται τίποτα.Το μόνο που καταφέρνεις είναι ή να παγιδεύεσαι περισσότερο ή να παγιδεύεις άλλο άτομο εκεί μέσα.
"Ίσως δεν προσπάθησες αρκετά.Σίγουρα θα υπάρχει τρόπος.Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν υπάρχει τρόπος.Ότι θα κυκλοφορώ σαν σκιά για την υπόλοιπη ζωή μου.Σε παρακαλώ πρέπει να κάνουμε κάτι" ικέτεψε και αναγνώρισα τον παλιό μου εαυτό.Το πόσο ήθελα να ξεφύγω από αυτήν τη φυλακή με τρέλαινε καθημερινά μέχρι που άρχισα να βλέπω την Έμιλυ στα οράματά μου και πίστεψα ότι υπάρχει ελπίδα.Όμως αυτό που με προβλημάτιζε στην Έμιλυ ήταν η φωτιά των οραμάτων της.Τι θα μπορούσε να σημαίνει;Πάντως σίγουρα δεν ήταν για καλό.
"Πες μου Ντύλαν.Ξέρεις ποιος ήταν παγιδευμένος στο σπίτι πριν από 'σένα;"
"Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος.Πάντα πίστευα ότι εξαιτίας μου δημιουργήθηκε."
"Θα πρέπει να υπάρχει κάτι.Κάποιο στοιχείο που αγνόησες όταν ήσουν σε εκείνο το σπίτι."
"Πιστεύεις ότι τόσα χρόνια δεν θα είχα ανακαλύψει τίποτα;Είναι μάταιο."
"Έλα απλά μια τελευταία φορά στο σπίτι μαζί μου.Σε παρακαλώ.Δεν θα σε απογοητεύσω."
Παρακαλούσε δεύτερη φορά.Ήταν τόσο απελπισμένη να ξεφύγει απ'την κατάρα της που κάθε πιθανή διαφυγή περνούσε στο μυαλό της αστραπιαία.Δεν ήθελα να αρνηθώ.Ήξερα ακριβώς πώς ένιωθε.Πόσο πολύ πάσχιζε για να γλυτώσει.Όμως αν την απογοήτευα εγώ;Αν στα αλήθεια δεν υπήρχε τίποτα και το πράγμα γινόταν χειρότερο; Ντύλαν μιλάμε για μια σκιά,φώναζε η συνείδησή μου αλλά προσπαθούσα να πνίξω τα ουρλιαχτά της μέσα μου.Είναι ακόμα η Έμιλυ.Η δική μου Έμιλυ.
"Θα έρθω.Είμαι πρόθυμος να πάμε όποτε μου το ζητήσεις" είπα αποφασιστηκά.
Μου έπιασε το χέρι με το παγωμένο δικό της κι έκλεισε τα μάτια.