Empty&Cold

Chapter 17

Το ουρλιαχτό της Έμιλυ απλώθηκε σε όλο το χώρο καθώς ένα ξύλο απ'το ταβάνι έπεσε μπροστά της,σχεδόν πάνω της.Πέρασα το χέρι μου γύρω της για να την προστατέψω όσο μπορούσα.
"ΚΑΝΕ ΓΡΗΓΟΡΑ."Φώναξε για να ακουστεί κάτω απ'το κράτημά μου.
Τρέχαμε πλέον στο διάδρομο του σπιτιού.Δεν ήταν μεγάλος όμως τώρα μου φάνταζε σαν λαβύρινθος.Έμοιαζε να μην έχει τελειωμό κι όλο και κάποιο εμπόδιο έκανε την εμφάνισή του.
Ο αέρας έγινε πιο δυνατός και δεν μπορούσα να δω ξεκάθαρα.Κομμάτια απ'το σπίτι ξεκολλούσαν μαζί και αυτό επίσης δυσκόλευε την όρασή μου.Προσπάθησα να αγνοήσω τον πόνο και το τσούξιμο στα μάτια μου γιατί το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βγει έξω ασφαλής η Έμιλυ.
Όταν επιτέλους φτάσαμε στην πόρτα προσπάθησε να την ανοίξω.Μπλοκαρισμένη.Ο αέρας ήταν κάτι που δυσκόλευε την κατάσταση καθώς έφερνε αντίσταση στην πόρτα.
"ΕΜΙΛΥ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ." Είπα αφήνοντάς την για να μπορέσω να βάλω περισσότερη δύναμη αλλά και για να έχω παραπάνω βοήθεια.Με το που ακούμπησε το χέρι της στην πόρτα το χερούλι έλαμψε και η Έμιλυ εκσφενδωνήσθηκε στο σκοτάδι του σπιτιού.
Παράτησα την πόρτα κι έτρεξα προς το μέρος της.Δεν με ένοιαζε καθόλου να βγω.Μόνο να τη σώσω.
Καθώς προχωρούσα ο αέρας μαλάκωσε και δεν ένιωθα φοβισμένος.Ένιωθα ότι η Έμιλυ θα ήταν καλά.Δεν ήξερα τι προξένησε αυτή την αίσθηση αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι λογικό.Περπάτησα κι άλλο ώσπου βρέθηκα στην πίσω αυλή.
"Έμιλυ ευτυχώς είσαι καλά." είπα κοιτάζοντάς την καθώς αυτή ήταν με την πλάτη γυρισμένη προς τα εμένα.Έκανα να την πλησιάσω αλλά σήκωσε το χέρι της κάνοντάς μου νεύμα να σταματήσω.Πάγωσα.Τι κι αν είχε επιστρέψει στον σκοτεινό εαυτό της;
"Είναι όλα εντάξει Ντύλαν.Δεν το βλέπεις;" είπε και κάθισε στο χορτάρι κι άρχισε να κλαίει.
Πλέον δεν με ένοιαζε τι θα γινόταν.Πήγα έτσι κι αλλιώς δίπλα της.
"Έμιλυ τι γίνεται;"
"Μπορώ να το δώ τώρα.Μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μας ελευθερώνει." Είπε δείχνοντας το σπίτι με τα μάτια της. "Το είδα.Είδα τα πάντα." Είπε συνεχίζοντας να κλαίει βουβά.
"Καλύτερα να φύγεις." Είπε ύστερα από λίγο και έκανε να φύγει.
"Να πάω πού;" είπα με φωνή που έτρεμε. "Σου έχω ξαναπεί.Ό,τι κι αν γίνει δεν θα σε αφήσω."
"Πρέπει.Δεν χρειάζεται να βασανίζεσαι άλλο εξαιτίας μου."
"Να σου θυμίσω ποιος φταίει για όλα αυτά;" της απάντησα πληγωμένα.Γιατί να πιστεύει ότι φταίει αυτή για κάτι.Είναι όλα δικό μου λάθος.Και πονάει τόσο πολύ.
"Μην το κάνεις πιο δύσκολο Ντύλαν.Απλά φύγε." Είπε αποστρέφοντας το βλέμμα της.
"Δεν θέλω να σ'αφήσω.Γιατί απλά δεν μου λες τι συμβαίνει;Εξήγησέ μου;" Την πλησίαζα ξανά.Όμως είχε βάλει κάτι άλλο στο μυαλό της.
"Αντίο Ντύλαν." Είπε κλείνοντας τα μάτια της οδηγώντας με στο σπίτι του Έρικ στο δωμάτιό μου.