Empty&Cold

Chapter 8

Με κοιτούσε με μια έκφραση τρόμου.Κι εγώ φοβόμουν.Οι λέξεις βγήκαν πριν προλάβω να της σταματήσω.Απλά έτσι ένιωσα.Έτσι νιώθω.Νιώθω ότι κάτι με δένει μαζί του.Ότι έτσι πρέπει να γίνει.

-Δεν πρόκειται να σ'άφηνα να το κάνεις έτσι κι αλλιώς,είπε με σιγουριά.

-Ντύλαν,νιώθω ότι κάτι μας ενώνει.Ότι πρέπει να γίνει έτσι.Δεν το νιώθεις κι εσύ;

-Το ήξερα απ'όταν ήσουν μικρή.Ήξερα ότι έπρεπε να σε πλησιάσω αργότερα.Τώρα καταλαβαίνω ότι έκανα λάθος.

Πάλι ήταν έτσι.Ψυχρός.Γιατί ψυχρός;Εγώ προτιμώ να πεθάνω μαζί του,να πάρω μια απόφαση που θα αλλάξει τα πάντα κι αυτός παραμένει ψυχρός;

-Μα μοιάζει τόσο σωστό..

-Δεν ξέρεις τίποτα Εμ.Δεν ξέρεις πως είναι να ζεις εγκλωβισμένος.Χωρίς καμιά σωτηρία.Αν μπορούσα να διαλέξω τότε ποτέ δεν θα το έκανα.Ποτέ δεν θα πέθαινα σ'αυτό το ηλίθιο σπίτι.

Φώναζε.Συνέχισε να φωνάζει αλλά δεν τον άκουγα πλέον.Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να 'μαι μαζί του.Δεν ήθελα να με "μισήσει".Δεν ήθελα να πιστεύει ότι είμαι παράλογη.Απλά...φαινόταν τόσο σωστό.Να πεθάνω μαζί του.Να είμαι μαζί του για πάντα.
Πριν το καταλάβω άρχισα να τρέχω.Χωρίς να ξέρω που πηγαίνω.Δάκρυα κυλούσαν απ'τα μάτια μου.
Χωρίς να το καταλάβω ήταν πίσω μου.Με αγκάλιασε απ'τη μέση και μου ζητούσε συνέχεια συγνώμη.Γιατί μου ζητούσε συγνώμη;
-Δεν υπάρχει άλλος τρόπος έτσι;
Είπα με όση φωνή μπορούσα να βγάλω.
-Δεν θα σ'αφήσω να το κάνεις.Δεν θα σε κλειδώσω εδώ μέσα.Μπορείς να πας αλλού.Να φύγεις.
-Δεν ξέρεις πώς ήμουν τους μήνες που έλειπες για αυτό.Ένιωθα σαν να έχασα τον εαυτλο μου.Ντύλαν,νιώθω μια περίεργη σύνδεση ανάμεσά μας.Δεν μπορώ να σε αφήσω.Ακούγεται παράλογο.Σε ξέρω τόσο λίγο αλλά νιώθω ότι σε ξέρω τόσο πολύ.
-Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται ξέρεις τα πάντα.Απλά δεν τα θυμάσαι.
-Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα,φώναξα.
Γιατί δεν μου το 'χε πει πιο νωρίς;Γιατί με άφηνε να μπερδεύομαι;
-Σου είπα δεν πρόκειται να σ'αφήσω να πεθάνεις μαζί μου.Αλλά δεν μπορούσα να στο κρύβω.Ξέρεις τα πάντα για εμένα Εμ.Απλά η μνήμη σου σβήστηκε.Όταν ήσουν μικρή περνούσαμε χρόνο μαζί.Ο πατέρας σου πριν πεθάνει μου το ζήτησε.Μετά έπαθες ένα ατύχημα και είχες ξεχάσει κάποια πράγματα,ανάμεσα σ'αυτά κι εμένα.Και θεώρησα πιο σωστό να μην ξαναεμφανιστώ.

Όντως θυμόμουν το ατύχημα.Είχα αρκετές απώλειες μνήμης τότε.Ήμουν 15 χρονών.Όχι τόσο μικρή για να μην καταλαβαίνω.Όταν μου το είπε κατάλαβα πολλά.Για αυτό τον εμπιστεύτηκα κατευθείαν.Για αυτό δεν μπορούσα να τον αφήσω.

-Ήρθες όμως.
-Όπως δεν μπορείς να μαφήσεις εσύ...δεν μπορώ να σαφήσω ούτε κι εγώ.
-Άσε με να πεθάνω μαζί σου.
Παρακάλεσα άλλη μια φορά.Μετά από αυτά που έμαθα ήθελα πιο πολύ να μείνω μαζί του.
-Ξέρεις ότι δεν θα 'σαφήσω να το κάνεις.
-Ζήτα μου ό,τι άλλο θες εκτός από αυτό.
-Μα Ντύλαν...δεν θα 'μαι για πάντα νέα.Κάποια στιγμή θα με χάσεις.Θα 'σαι και πάλι μόνος...
-Μην λες τίποτα.Δεν πρόκειται να αλλάξω τη γνώμη μου.
-Μα Ντύλαν...γιατί το κάνεις αυτό;Άσε με να μείνω μαζί σου.
-Δεν καταλαβαίνεις;Δεν θα το συγχωρούσα ποτέ απ'τον εαυτό μου αν σε άφηνα να πεθάνεις εδώ.
-Δεν υπάρχει άλλη λύση.Κατάλαβέ με.
Θα έκανα ό,τι μπορούσα για να τον πείσω.Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι μαζί του.
-Δεν θα φυλακίσω τη ζωή σου Έμιλυ.

Όσο και να τον παρακάλεσα δεν άλλαξε τίποτα.Έπρεπε να κάνω κάτι.Η ζωή μου δεν θα συνέχιζε χωρίς αυτόν.Πλέον ήμουν σίγουρη για αυτό.Έπρεπε να σκεφτώ κάτι.Κάτι που να δεχόταν.Ή ίσως απλά να έσωζα την ψυχή μου.