The Moment of Truth (L.T) *1

1

Lief dagboek, of hoe je ook moet beginnen met deze bladzijde vol zinloze gevoelens en gedachtes.

Vandaag word ik 15, jeey! Hoor je die sarcasme?

Wat maakt het mij überhaupt uit dat ik vandaag 15 wordt? Kan ik niet in één vingerknip 18 worden, een huis hebben en wegkunnen uit deze gevangenis?

Helaas niet...

Vandaag komt er weer n nieuwe adopteur kijken. Een man, een jongeman zelfs! 24 jaar oud.

Hij luistert naar de naam Louis William Tomlinson, iets wat me eigenlijk totaal niet kan schelen.

Hij adopteert me toch niet. En al zou hij dat wel doen, dan ben ik toch binnen een week weer weg.

Niemand wilt me nou eenmaal, dus waarom zou ik nog moeite doen voor zo'n stomme adoptie?

'Lynn, komen nu!' roept Chantal van beneden. Ik zucht en schrijf nog snel verder.

Chantal, waarover ik je ooit eerder heb verteld, roept me net. Ik denk dat die Louis er is. Hopelijk ben ik snel klaar en hoef ik niet op gesprek.

X Lynn Hiep, 24 maart 2016

Ik leg mijn pen naast het dagboek in mijn lade en loop zuchtend naar beneden.

Op de trap sta ik stil en kijk ik naar de rij met kinderen die hoopvol naar de 24-jarige Louis William Tomlinson kijken. Hoop dat ze geadopteerd zullen worden.

Hoop die ik allang heb opgegeven.

Allemaal staan ze in hun donkerblauwe blouse en blauw/groen geblokte rok, met een legging eronder te wachten tot iedereen er is.

Ik laat mijn blik verder door de ruimte glijden en zie de jongeman staan.

Bruin haar,
Blauwe ogen,
Kinderwagen.

De kinderwagen staat naar hem gedraaid, dus kan je niet zien wat er in ligt.

Maar wat er ook in ligt, het is een minimens. Een baby, een luierdragende schijtbaby.

Die zachte kraaitjes die het mormel maakt. Wacht maar tot het begint te bleren, dan wil je je oren van je kop aftrekken!

'Lynn, schiet eens op!' onderbreekt Chantal mijn gedachtes over blerende kleine mensjes met volle poepluiers. Ik rol met mijn ogen en loop verder de trap af.

Ik voel alle ogen branden op me en kijk iedereen kort aan. Sommigen wenden hun blik af, anderen staren me terug aan.

'Het mocht eens tijd worden', mompelt Cloë naast me chagrijnig. 'Wat moest je doen? Je doet toch nooit iets aan je uiterlijk.'

'Gaat je geen bal aan', zeg ik bitchie terug. Echt, ugh, niemand mag haar.

'Meiden, stil wezen', roept Chantal door de hal, terwijl ze in haar handen klapt. 'Meneer Tomlinson gaat wat vertellen.'

Langzaam stopt het geroezemoes en is alle aandacht gevestigd op de jongeman. Louis kucht even en begint dan te vertellen.

'Ik ben Louis Tomlinson. Ik ben 24 jaar. Ik zit in de populaire boyband One Direction. En ik ben hier vandaag om één van jullie te adopteren', verder komt hij niet, omdat ik hem onderbreek.

'Goh, wat moet je hier anders doen?' Een paar meisjes beginnen zachtjes te lachen en ik rol met mijn ogen. Zo grappig was het nou ook weer niet.

'Lynn!' sist Chantal waarschuwend.

'Ja wat? Het is toch zo? Wat wil je anders in een weeshuis, theedrinken?' De groep meiden begint nog harder te lachen.

'Meneer Tomlinson, gaat u maar gewoon verder met uw verhaal. Let maar niet op dit kreng naast me, die zal toch nooit geadopteerd worden', zegt Cloë onschuldig.

'Misschien dat ik het juist wel doe', zegt Louis dan. Mijn mond zakt open.

'Wacht? Wat?!'

'Uh, meneer Tomlinson. U moet niet zulke overhaasde keuzes maken. U heeft nog niet eens de rest gesproken!' roept Chantal verontwaardigd uit.

'Ze ziet eruit als tussen de 12 en 16 jaar, wat ik wilde. En ze ziet er niet echt gelukkig uit hier.'

'Ik ben nooit ergens gelukkig geweest.'

Woorden: 622.

Volgend hoofdstuk weer bij 15 votes, of jullie moeten wachten tot 24 mei :)