The Moment of Truth (L.T) *1

23

Lynn

'Lynn, wordt wakker.' Ik draai me om en voel hoe iemand me wakker probeert te schudden. 'Lynn, wakker worden.'

Ik kreun en draai me terug, waarna ik mijn ogen open en recht in het gezicht van Louis kijk. Ik kijk weg en ik hoor hem zuchten.

'Lynn, het spijt me. Ik had niet moeten dreigen met je verhaal. Ik ging te ver, ik weet het.' Ik draai mijn rug naar hem toe. 'Lynn, alsjeblieft. Luister gewoon even naar me.' Hij zucht weer diep. 'Ik had niet moeten dreigen met je verhaal. Ik had je de tijd moeten geven die je nodig bent. Ik had niet moeten aandringen.'

Ik draai me weer naar hem toe en kijk hem kort aan. 'Het ligt gevoelig, Louis. Ik weet niet of ik het kan vertellen, of ik het ooit zou kunnen vertellen.' Louis knikt begrijpend.

'Ik geef je je tijd, oke? Maar je moet nu opschieten, we hebben over een uur een interview bij het radiostation.' Mijn ogen worden groot.

'Wé?' Louis knikt.

'Ja, wij. Als in: jij en ik.' Ik schud mijn hoofd.

'Ik wil niet in de belangstelling staan, Louis. Weet je nog, een paar dagen geleden?' Mijn gedachten schieten terug naar de avond dat ik geadopteerd werd. Hoe de jongens voor me zongen en ik naar boven liep, weg van hun.

'Lynn, als je identiteit niet verteld wordt aan de fans, zul je nog meer last hebben van de publiciteit.' Ik zucht verslagen.

'Goed dan.' Ik sta op van mijn bed en loop de inloopkast in. 'Ik ben over een kwartier beneden.' Ik gris snel een setje kleding mee en duik de badkamer in. Ik neem een snelle douche, föhn mijn haren en kleedt me aan. Ik borstel nog snel mijn haren door en loop dan naar beneden, nadat ik mijn mobiel van mijn nachtkastje heb gevist.

'Zo, je blijft me verbazen. Dat een vrouw zo snel klaar kan zijn.' Ik haal mijn schouders op.

'Ik heb dun haar, wat zo droog is door het föhnen en draag geen make-up.' Ik pak een croissantje van de schaal en ga zitten aan tafel. Ik beleg het croissantje met kaas en neem er een hap van.

'Waar zijn de jongens trouwens?' Louis grinnikt.

'Die zijn al naar huis met hun vriendinnetjes.' Ik frons en kijk naar de klok. Half twaalf.

'Heb ik serieus zo lang geslapen?' vraag ik vol verbazing. Louis knikt. 'Waar is Freddie eigenlijk? Ik bedoel, hij kan toch niet voor zichzelf zorgen?'

'We brengen hem elke dag naar de creché.' Ik knik begrijpelijk. 'Maar we moeten zo gaan. En na het interview gaan we kijken naar een school voor jou.' Mijn ogen worden groot en ik stik in mijn croissantje. Ik begin te hoesten en voel Louis kloppen op mijn rug.

'School?' Ik neem een slok van mijn drinken en het voelt verfrissend in mijn keel.

'Ja, elk kind heeft leerplicht, Lynn.' Ik knik langzaam en schuif het croissantje aan de kant.

'Ik hoef niet meer', mompel ik en wil opstaan, maar Louis houdt me tegen.

'Je eet je croissantje op. Ik las over een eetstoornis en wil niet dat je daar weer last van zult krijgen.' Verslagen laat ik me terugzakken op mijn stoel en eet ik het croissantje helemaal op.

'Zo goed?' Louis knikt.

'Je hebt in ieder geval iets gegeten', zegt hij en begint de tafel af te ruimen. 'Kun jij Torrac even haar brokjes geven en schoon water in haar drinkbak doen?'

'Waar staan de brokken?' Louis wijst naar een kastje en ik pak de zak brokken eruit. 'Kijk, Torrac, voedsel.'

Ik gooi wat brokken in de bak en ververs haar water. Daarna loop ik Louis achterna naar zijn auto en ik stap in aan de bijrijderskant.

Woorden: 625.