The Moment of Truth (L.T) *1

21

Lynn

Na het douchen heb ik me snel omgekleed in een joggingbroek en een sweater en loop ik naar beneden, waar Louis zit te wachten met Daniëlle.

Met mijn blik naar beneden stap ik de woonkamer in en ik hoor Louis en Daniëlle stil vallen.

'Ga zitten.' Ik laat me stilletjes zakken op de bank. 'Kijk ons aan, Lynn.' Ik schud mijn hoofd. 'Lynn', hoor ik Louis met een dreigende toon zeggen.

Langzaam kijk ik op en ik zie de boze, maar vooral bezorgde blik van Louis. Daniëlle kijkt me met zo'n zelfde blik aan, alleen die van Louis komt meer binnen bij mij.

'Hoe haal je het in je hoofd om zomaar weg te rennen?' begint Louis "rustig".

'Ik was niet weggerend. Ik was nog gewoon in de tuin', bescherm ik mezelf.

'Dat kan niet, we hebben de tuin vijf keer onderzocht!' roept Daniëlle uit.

Torrac springt op haar schoot en Daniëlle begint het diertje te aaien. 'Blijkbaar niet goed genoeg', zeg ik eigenwijs.

'Wel allemachtig! Lynn!' roept Louis nu uit. 'Sla niet zo'n toon tegen ons aan. Wij zijn je ouders vanaf nu, of je het nu wilt of niet!'

'Ik doe wat ik wil, wanneer ik dat wil', zeg ik nu arrogant. Louis balt zijn handen tot vuisten en Daniëlle legt voorzichtig haar hand op zijn arm om hem te kalmeren.

'Binnen een week wil ik je verhaal weten. Ik ben klaar hiermee.' Hij verheft zijn stem. 'Je kunt niet de eigenwijze, brutale puber blijven uithangen! Wij hebben jouw zorg op ons genomen en wij willen respect van jou!'

Ik kijk naar de grond en hoor Louis opstaan en naar me toelopen. 'Niet slaan!' gil ik bang en houd mijn armen boven mijn hoofd, terwijl ik hem bang aankijk.

Louis lijkt kort te ontspannen en ploft naast me neer. Meteen schuif ik wat van hem af, maar hij pakt me al stevig vast. Ik begin te gillen en te trappen en bescherm mijn hoofd weer.

Beelden van vroeger schieten in race-tempo door mijn hoofd en ik begin nu ook te slaan.

'Laat me los!' gil ik. 'Je mag me geen pijn doen! Je mag me niet slaan!'

'Louis, wat is hier aan de hand?' hoor ik een schorre stem verward vragen.

'Vertel jij het maar', zucht Louis en hij laat me los. 'Ik meen het, Lynn. Je vertelt me binnen een week je verhaal.' Ik kijk hem met vuur in mijn ogen aan, spreekwoordelijk dan, en bal mijn handen tot vuisten.

'Of anders?'

'Anders ga ik naar het weeshuis en vraag aan mevrouw Branhouse of ze het verhaal aan me wil vertellen, wat ze vast en zeker gaat doen.' Ik hap naar adem.

'You did not just...' Verder kom ik niet, omdat ik hem vol waanzin en verbazing aankijk.

Hij weet me stil te krijgen.

Whut?

Woorden: 472.