The Moment of Truth (L.T) *1

22

Lynn

Nadat Louis me stil heeft weten te krijgen, wurmde ik me uit zijn greep en schoot langs Harry de trap op.

'Lou, ben je niet wat te ver gegaan?' hoor ik Daniëlle nog vragen. 'Nu is ze van slag af.' Ik sprint de tweede trap op en sla kort daarna de deur van mijn kamer dicht. Hard.

Ik laat me langs de deur naar beneden glijden en zuchte diep. Niet huilen, Lynn.

Ik laat mijn hoofd rusten tegen het houtwerk van de deur en sluit mijn ogen. Louis had me gewoon stil weten te krijgen. Hij had me bijna geslagen. Maar het belangrijkste: hij had gedreigd. Gedreigd dat hij binnen een week mijn hele verhaal wilde weten.

Natuurlijk ging ik hem dat nooit vertellen, dat wist ik zeker. Niemand hoefde mijn verhaal te weten. Ik hield het het liefste voor mezelf.

Niemand weet het, behalve Chantal, Serena en ik. Nou, Serena deels en Chantal weet ook niet alles. Chantal wist alleen alles wat er in het verslag van de agenten stond, toen ze me afleverden aan de deur van het weeshuis. Verder wist ze nauwelijks wat van de eetstoornis, of in elk geval: ze wist de reden niet waarom ik me had laten uithongeren.

Zelf was de reden me ook nog niet helemaal duidelijk. Ik hoorde de stem van mijn vader, die me vertelde dat ik niks waard was en dat deed me pijn, veel pijn. Zoveel pijn, dat het me jaren later nog steeds achtervolgde.

Het beeld van mijn vader kwam in beeld en geschrokken opende ik mijn ogen. Mijn hart ging tekeer en mijn ademhaling was snel, sneller dan normaal.

Met moeite stond ik op en liep ik naar de badkamer, het duizelige gevoel negerend. Ik draaide de kraan open en gooide wat van het koude water in mijn gezicht, waarna ik mijn gezicht weer afdroogde met een handdoek.

Ik bleef even leunend tegen de wasbak aanstaan en keer naar het bruin-blonde meisje voor me met haar blauw/groene ogen en ik zuchte. De glinstering in mijn ogen was minimaal en ik wist dat dat niet normaal was voor iemand van mijn leeftijd.

Iemand van mijn leeftijd had een prachtige fonkeling in zijn of haar ogen, geen donkere schaduwen.

Ik was altijd bang geweest dat de fonkeling ooit volledig zou verdwijnen en waar ik dan zou zijn. Bij Louis en Daniëlle, mijn adoptie-ouders.

Toch was de fonkeling nooit helemaal verdwenen, waar ik het dankbaar voor was. En het leek zelfs een heel klein beetje terug te komen, die fonkeling in mijn ogen.

Zal het komen door de adoptie? Zal ik me weer wat gelukkiger voelen?

Ik had geen idee.

Woorden: 446.