The Alpha wants me (Nederlandse vertaling)

Hoofdstuk zes

Stella

De rit terug naar de Alfa zijn huis was lang. We waren al bijna een uur onderweg en ik begon moe te worden.

Ik moest mijn uiterste best doen om niet in slaap te vallen want ik weigerde te slapen in een auto vol weerwolven.

Eindelijk hoorde ik de Alfa zeggen: "We zijn ons territorium binnengekomen."

Ik had altijd al een hekel aan lange autoritten.

Een paar minuten later waren we geparkeerd voor een huis wat veel te groot was om van slechts één persoon te zijn.

Ik was blij om terug te zijn op mijn voeten aangezien mijn benen halverwege de lange reis in slaap waren gevallen.

Staan buiten het huis zorgde ervoor dat ik me idioot voelde.

Ik wist niet waar mijn kamer was, waar de Alfa was of waar überhaupt iemand was. Wetend dat er geen manier voor mij zou zijn om terug naar huis te gaan zonder dood te gaan besloot ik dat het het beste zou zijn om in de tuin te gaan zitten. Ik heb altijd al van bloemen gehouden. Ze zijn uniek en kunnen iedereen opvrolijken.

Ik weet niet hoe lang ik in de tuin ben gebleven maar blijkbaar had de slaap het eindelijk van me gewonnen want toen ik wakker werd was ik in een bed. Hoe was ik hier gekomen? Het was overduidelijk dat iemand me gedragen had maar wie? Hopelijk was het niet die Alfa.

De kamer had donkere blauwe muren, het was ruim en er was maar één raam. Toen ik probeerde uit het bed te komen voelde ik iets, of zal ik zeggen iemand, me terug trekken in zijn armen. Ik draaide langzaam om om te zien dat de Alfa naast me lag.

Ik gilde en sloeg zijn arm. Hij werd wakker en sprong op uit bed. Zijn houding zag eruit alsof hij klaar was om iemand aan te vallen maar toen hij rond keek en zag dat ik de enige was in de kamer werden zijn ogen donkerder en liep hij naar de bank die ook in de kamer stond. Ik realiseerde mijn fout en mompelde een verontschuldiging.

Ik stond op en liep naar het raam.

Deze Alfa zijn achtertuin was reusachtig! Ik dacht aan hoe mijn ouders altijd een huis wilden met een grote tuin. Mijn familie was niet arm, maar we waren ook niet bepaald rijk.

Terugdenkend aan mijn familie voelde ik de tranen opwellen in mijn ogen. Ik veegde ze gauw weg toen ik herinnerde dat de Alfa momenteel nog in de kamer stond.

Toen ik mij realiseerde dat ik niets anders had gedaan dan huilen de afgelopen dagen wilde ik mezelf om te stoppen zo zwak te zijn. Ik moest mezelf bewijzen tegenover deze wolven en ze laten zien dat, hoewel ik een mens ben, ik veel sterker ben dan zij denken.

Voetstappen trokken me uit mijn gedachten. Ik keek op en zag de Alfa voor me. Verwachtend dat hij boos zou zijn op mij omdat ik steeds huil, kromp ik in elkaar. Wat ik het minst had verwacht was voor hem om op zijn knieën te gaan zitten en langzaam te beginnen met praten.

"Misschien haat je me nu wel en ik haat mezelf dat ik je dit aandoe, maar je moet begrijpen dat je voor mij gemaakt was. Zonder jou zal mijn roedel uit elkaar vallen, mijn soort, we zullen allemaal sterven. Mijn roedel verdiend hun Alfa en Luna om hen te leiden maar ik heb je nodig om aan mijn zijde te staan en ons te steunen. Het spijt me dat ik de persoon ben die je pijn doet. Geloof me, je hebt geen idee hoe ik wens dat ik je zou kunnen laten gaan, maar mijn wolf heeft je nodig, wij allemaal."

Het was duidelijk dat hij het niet gewend was om zijn excuses aan te bieden. Hij liet een diepe zucht voordat hij verder ging.

"Ik ben een Alfa en Alfa's zeggen nooit dat het hen spijt, tegen niemand, maar kijk naar mij, zittend op mijn knieën. Ik vraag je me te vergeven en een kans te geven, om de roedel een kans te geven."

-----------------

Wat denken jullie dat Stella gaat doen??

Je komt er morgen achter ;)