The Alpha wants me (Nederlandse vertaling)

Hoofdstuk elf

Stella

Ik weet niet hoe lang ik daar zat, bevroren. Ik durfde me niet te bewegen. Wie was deze persoon? Wat wilden ze van ons?

"Als je shift zal ik niet aarzelen en haal ik de trekker over." Zijn stem was diep, schor. Dacht deze gast dat ik een wolf was?

"Het s-spijt me meneer, maar ik ben geen weerwolf; ik ben een mens."

Ik verwachte dat hij me zou laten gaan, ik verwacht het echt. In plaats daarvan lachte hij en trok hij aan mijn haar.

"Jij denkt dat ik dom genoeg ben om jou te geloven? Waarom zou een mens hier zijn?"

Ik overweegde hem te vertellen dat ik was gekozen om de mate van de Alfa te zijn, maar besloot dat niet te doen omdat hij me dan helemaal zou willen vermoorden. Ik had extra tijd nodig. Ik wist dat Bane me zou komen redden.

"Ik... ik ben een mens. Ik was hier op bezoek als een toerist." Ik hoopte dat hij mijn slechte excuus zou geloven.

"Hou op met liegen!"

Ik werd op de grond gegooid. De man was boos. Hij geloofde oprecht dat ik een wolf was. Zie ik eruit als een? Ik heb geen spieren en ben overal bang voor. Deze man schopte me in mijn buik en ik wist zeker dat het een blauwe plek zou achterlaten. Ik schreeuwde elke keer dat hij me raakte.

"A..alsje..blieft stop," zei ik en ik spuugde bloed uit.

Had hij niet door dat ik niet heelde?

Hij bleef gaan, trap na trap voelde ik mezelf zwakker worden. Ik voelde dat ik opgetild werd. Het laatste wat ik me herinner is dat ik zwak Bane's naam riep.

----

Ik werd wakker op een oncomfortabel oppervlak. Zilveren kettingen waren vastgemaakt aan mijn armen en benen. Ik hoorde stemmen.

"Waarom is haar huid nog niet verbrandt?"

"Ik weet het niet. Misschien is ze echt een mens."

"Dat is onmogelijk. Waarom zou ze dan op hun land zijn?"

"Ik weet het niet zeker. Stop met praten; ze is wakker."

Hun voetstappen naderde me en angst was mijn overheersende emotie. Waarom had Bane me nog niet gered. Hoe lang was ik hier al?

"Wie ben jij?," zei de man die me hier had gebracht.

Ik was zo moe van dit gezeik. "Ik ben een mens. Dat heb ik je al eerder verteld sukkel."

Gezien de uitdrukking op zijn gezicht was hij pist. Zijn handen gingen om mijn nek. Ik wist wel dat ik dom was geweest, ik had mijn mond moeten houden.

Ik wilde dood gaan en ik was zeker dat God op het punt stond mijn verzoek in te willigen.

------------------