The Alpha wants me (Nederlandse vertaling)

Hoofdstuk veertien

Stella

Ik dacht dat ik droomde. Was Bane werkelijk hier? Als ik droomde hoopte ik dat ik nooit meer wakker zou worden; ik voelde me veilig. Mijn lichaam was verkrampt, en ik had een lange douche nodig, maar met Bane hier voelde ik me zowaar sterk.

Ik keek hoe Bane veranderde in zijn wolf en de mannen aanviel. Sommigen zouden misschien denken dat hij wreed was, maar ik wilde dat hij hen pijn deed; de dingen die ze tegen me gezegd hadden en de dingen die ze gedaan hadden, hadden mij ook echt pijn gedaan.

Bane's wolf was een prachtig gezicht. Hij bewoog met gemak, zijn spieren spanden elke keer dat hij aanviel.

Ik herinnerde hoe ik de dag ervoor nog dacht dat ik hem nooit meer zou zien. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik hem niet de kans had gegeven om me te behandelen zoals hij een andere mate zou behandelen. Het meeste wat we hadden gedaan was praten, maar dat ging ik veranderen. Ik zou meer voor hem openstaan. 

Bane stond over één van de mannen heen gebogen terwijl een andere wolf de tweede man vasthield. Te tweede wolf was mooi en groot maar kwam niet in de buurt van hoe mooi Bane's wolf was.

Toen Bane zijn kop boog naar de jager zijn hoofd, dacht ik niet dat hij zijn nek zou bijten, maar dat is precies wat hij deed. Ja ik haatte deze mensen maar verdienden ze het echt om te sterven? Ik was zo zwak dat ik niet kon opstaan om Bane te stoppen dus in plaats daarvan wende ik mijn gezicht af en sloot mijn ogen.

"Stella."

Ik keek open zag een prachtig naakte Bane over me heen staan. Mijn wangen brandden uit verlegenheid; goeie God, probeerde hij me te doden? Hij lachte en beval iemand hem een paar shorts te gooien. Ik was dankbaar toen een paar zwarte shorts hem tegen zijn borstkas raakte. Terwijl ik een zucht van opluchting slaakte, keek ik hem aan.

"Ik ga je optillen. Buiten is een auto, die zal ons naar huis brengen."

Ik knikte wetend dat er geen kans was dat ik naar de auto zou kunnen lopen.

Bane's omhelzing was zo warm dat ik het niet kon helpen en ik drukte mezelf dichter tegen hem aan. Toen we in de auto zaten, begon Alex  te rijden terwijl Bane achterin zat met mij. Hij plaatste een kus op mijn voorhoofd en ging door met zich te verontschuldigen. Toen ik opkeek naar hem zag ik de woede en het verdriet die brandden in zijn ogen.

Ik plaatste mijn handen op zijn wangen en dwong me naar me te kijken en fluisterde: "Je hebt me gered Bane. Je hebt niets om sorry voor te zeggen."

------

Geen examens meer *doet een dansje*

Wel nog twee wiskunde toetsen *zucht*

Maar ik heb eindelijk weer tijd om te updaten ☺