Ruthless Game

[30] Decision

Hi! Bago ang lahat, read this! Epic fail po, dapat po yung last chapter yung chapter 30, ayun angshunga! Mali pala! HAHA, Pero ok lang yan, XDDD Enjoy! :) Minsan kailangan ko ding magback read eh HAHAHAHA. This is a Heartbreaking scene, weh? Hahahahah

Chapter 30

Habang pinagmamasdan ko yung picture, bigla namang dumating si tito Luke kay tinago ko kaagad yung picture sa drawer niya.

"Ano Sab? Tapos ka na ba jan?"

"Uhmm. Opo, tito Luke. May anak po ba kayo?" tanong ko sakanya. Alam ko meron siyang anak, but i don't really know him/her kasi hindi naman sya inintroduce ni tito samin.

"Yes. Have i told you before?" sagot naman niya.

"Opo. Kaso, bakit hindi nyo pa po pinapakilala samin? Edi sana bestfriends kami ngayon, diba po?" tanong ko ulit sakanya. Nacucurious lang ako. Baka sya yung bata sa picture??

Ngumiti lang at pumunta sa table niya tapos kinuwa niya yung picture. Tapos inabot niya sakin...

"Yan ang anak ko. His name is Lanc--" naputol yung sasabihin ni tito nung may kumatok. "Wait lang... Come in" sabi niya tapos umupo sya sa swivel chair nya. Tapos ako pumunta muna ako dun sa gilid.

Nagusap usap lang sila dun about business matters, achuchaness tas narinig kong magkakaroon daw ng event tapos mat catering daw.

Catering? Waaaaaaaaaaaaaaah. Namiss ko yun *O* Many foods everywheeere! Craving huhuhhuhuhuhu T^T

"Tito Luke, alis na po ako hah?" sabi ko sakanya.

"Sige Sab. Ingat ka sa byahe. Kamusta mo nalang ako sa mom and dad mo."

"Okay po. Annyeong!" sabi ko at nagbow at umalis.

Umalis na ako sa office ni tito. Tiningnan ko yung orasan.. 9:00 na pala. Nakakalungkot, wala akong duty sa bar.

Umalis na ako sa MEH at nagpunta muna sa park slash soccer field. Umupo ako dun sa park, katapat nya ang soccer field. Nagisip isip at nagmuni muni ako. Nagutlat nalang ako ng may biglang tumulong luha sa mata ko.

"Aish, yan ka nanaman eh! Will you please stop?!" sabi ko sa sarili ko habang pinapatigil yung pagluha ko. Pero, wala. Hinayaan ko nalang siya. Tumayo ako at pumunta dun sa may puno, at sumandal sa puno.

Niyakap ko yung tuhod ko habang umiiyak...

"I'm sorry..." may narinig akong nagsalita sa harap ko. Hindi ko siya hinarap at patuloy paring niyakap yung tuhod ko.

"Sobrang hirap ka na ba? Sorry hah. Di ko naman alam na sa ganto lahat mangyayari ang lahat ng 'to. Kung hindi lang sana ako..." hindi nya nasabi yung sasabihin niya dahil narinig kong humihikbi na siya. Tumingala ako at nakita ko siyang umiiyak sa harapan ko.

"I'm sorry. Nakita mo nanaman akong ganto," sabi niya at inihilis yung tingin niya.

"Yah.." tawag ko sakanya. Lumingon naman siya tapos tinuro ko yung tabi ko, sinasabi kong umupo siya sa tabi ko at umupo naman siya.

Silence passed. Walang nagsasalita samin, ngayon ko lahat naramdaman na hindi na pala tumutulo yung luha ko. Pero as remembering yung mga nangyayari, bigla nanamang tumulo yung luha ko.

"Sorry... Hirap na hirap ka na ba?" sabi niya sakin, hindi ko lang sya sinagot at patuloy sa pag-iyak. Kung alam mo lang, sobrang hirap na ako.