Ruthless Game

[53] Lance Sy

Chapter 53

December 10, 20--

Sab's Point of View

Kanina pa ako paikot ikot ikot dito sa living room nila Aes. Hindi talaga kasi ako mapakali.

"Sab! Tigilan mo nga yang paikot ikot mo. Nahihilo ako sayo." Sabi ni Aes sakin. Tumigil ako sa harapan niya at tinitigan siya ng masama. "Okay. Okay. Tss." Inirapan ko lang siya at naglakad nanaman ako.

Bakit ba ako kinakabahan? Tae naman oh. Nakakainis naman kasi 'tong si Chinna eh. Sabi ko sa Friday pa ako makikipagkita kay Lance, pero bakit ngayon na kaagad? Argh.

Hindi ko alam. Pero parang natatakot akong harapin siya. Alam nyo na. Mamaya galit pala siya sakin. Parang nakakatakot pa naman yun.

"Aish! Makaalis na nga!" sabi ko sa sarili ko at tumalikod na. Biglang may humawak ng braso ko.

"Pagkatapos mong hiluhin ako aalis ka nalang ng basta basta?" narinig kong sabi niya. Humarap ako sakanya at tinaasan siya ng kilay.

"Sino bang nagsabing tumingin ka?" pagtataray ko sakanya.

Bumuntong hininga lang siya at tinitigan ako ng masama. "Kanina ka pa ah." Nangilabot naman ako sakanya.

"Aish. Tigilan mo nga ako. Aalis na ako." Sabi ko at tumalikod na pero hinila niya nanaman ako.

Pinitik niya ang noo ko at sinide yung mukha niya. Nakaharap sakin yung pisngi niya. "Dali." Sabi niya pa.

Tsk. Napairap nalang ako at dinampi ang labi ko sa pisngi niya. "Arte mo. Bye." Sabi ko at lumabas na ng tuluyan sa bahay nila.

"Finally! Nakalabas ka din jan sa bahay na yan. Ang bilis mo ah!" sarcastic na sabi ni Chinna sakin. Inirapan ko lang siya.

"So ako pa ngayon yung may kasalanan? Tch." Nilagpasan ko lang siya at sumakay na sa kotse niya.

Tch. Bat ba ako kinakabahan? Sab. You'll just gonna talk to him. Yeah.

Ilang saglit lang nakadating na kami sa isang restaurant. Bumaba na kami ni Chinna sa kotse niya at pumasok na sa loob ng resto.

"Hi hubbyyy~" masiglang sabi ni Chinna kay Lance. Tch. Parang kanina lang minemenaupose pa.

Ngumiti lang siya at tumabi na sakanya si Chinna. Napangisi nalang ako. Na-smilezoned, girl? HAHAHAHAHA.

"Hi, Lance." Sabi ko at umupo sa harapan nila.

"Hi." Tanging sabi niya. Pero ang cool cool niya talaga. Sana naging kapatid ko nalang siya. "So, how are you?" tanong ko sakanya.

"Fine, i guess." Sabi niya at tumango lang ako. Ghad. Bakit ang awkward? Tsk.

"Di na ako magpapaligoy ligoy pa. Uhm, Lance. I just want to say that I'm not angry to you. Infact, natuwa nga ako nung una nung sinabi ni mommy-na anak karin niya kasi ang gaan talaga ng loob ko sayo 'non nung nakausap kita sa phone. Pero, i just want to ask if you're-uhm, li-" pinutol niya yung sinasabi ko.

"I'm not." Sabi niya. Tumango lang ako. "Thank you." Nagulat ako sa sinabi niya.

Bakit siya nagt-thank you sakin?

"Why?"

"I really want to blame myself that time because it's my fault why your family got broken. But i didn't intend to do that. I was so shocked, too. I just want to know who are my real parents. Gusto ko lang sila makilala. Wala ng iba." Paliwanag niya. Hindi ko alam pero nabunutan ako ng tinik.

I just really want to know that he's not blaming himself for what happened. Infact, ako lang naman yung sumira sa pamilya namin.

But i can't. I don't belong to them. Kahit isang patak ng dugo, wala silang koneksyon sakin. Walang dugong nananalaytay sakin.