Ruthless Game

[55] Seoul

Yeheey! Last chapter na tayo. Pero may epilogue pa po ito. Hindi ko inakalang aabot na tayo dito, ending na. Hahahahaha. Enjoy!

P.S Oo, alam kong magulo yung timeline ko. Wag ng pansinin, irerevise ko rin naman siya. Annyeong! :]

P.P.S Kunyari, korean sila nagsasalita okay? Arasseo? :)))) At yung mga lugar na nabanggit dito, niresearch ko lang po yun sa internet. Hindi pa ako nakakapunta dun, pero someday!

-kjm

Last Chapter

Hindi ko nakayanang tumingin sakanila at kahit kay Aes. Bumitaw ako sa pagkakahawak ng kamay sakin ni Aes at tumingin sakanya.

Tumingin din siya sakin at mukhang nagulat din siya pero napalitan agad ang expression niya at inirapan ako. But i don't have the nerve to play games with her.

"Anak," Narinig kong tawag ni Mom sakin. Lumingon ako sakanya and tried my best to not show my emotions.

Sa dinarami rami ng tao sa mundo, bakit kailangan siya pa? Hindi ba pwedeng ibang tao nalang?

"She's Steffanie. Our r-" pinutol ko na yung sasabihin niya. I don't want to hear it.

"I know. Isn't it obvious?" I said. Even though my voice is shaking. I gulp and stared at them. "I was just about to say good bye, but.. I guess i ruined your family reunion. I'm going." Sabi ko at agad tumalikod. Narinig ko pang tinawag ako ni oppa.

No, oppa. Nanjan na yung totoong kapatid mo. You don't need to chase me.

"Alex.." napatigil ako ng narinig ko siyang magsalita. Hindi ako lumingon, pero sobrang kinabahan ako.

I can't let her take Aes away from me. She already took my family. No. Never.

I was about to turn when Aes held my hand and pulled me away from the scene. Hindi ko na napigilang tumulo yung luha ko.

Yung mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Gusto ko lang namang makipagayos sakanila bago man lang ako umalis. Dahil hindi ko alam kung babalik pa ako o hindi.

Tumigil kami sa paglalakad at nakatingin parin ako sa baba. Hindi ko na napigilang umiyak ng umiyak.

Bakit ba lagi nalang ganto ang nangyayari sakin? Ganto nalang ba palagi, lagi nalang bang unfair pagdating sakin?

In a second I'm so damn happy, then again in a snap I'll be so sad.

Inangat ni Aes yung mukha ko at tiningnan ako. "Aes.." Sabi ko at tuluyan ng umiyak sa bisig niya.

"I'm so scared. I though i'll lose you.. too," sabi ko at yinakap siya ng mahigpit. Hinimas niya yung buhok ko at hinalikan ako sa ulo.

"Don't worry. I'll never leave you." sabi niya at tiningnan ako sa mata. Napahawak ako sa balikat niya at bumuntong hininga.

I know, Aes. But no words can make me feel better now.

Ang sakit parin pala talaga. Alam ko naman eh, pero hindi naman kailangang sampalin ako sa katotohanan.

If I lose Aes too, I think I'm going crazy.

Pinaupo ako ni Aes sa bench at pinunasan yung pisngi ko. Ngayon ko lang napansin na nandito pala kami sa garden dito samin.