Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

17

อี้ฟานก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่าคำพูดสั้นๆ ของอีกฝ่ายจะมีอิทธิพลกับตัวเองขนาดนี้

เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองเดินลงมานั่งที่ด้านล่างได้ยังไง แต่เมื่อรู้อีกทีก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารโดยมีกาแฟดำอยู่ตรงหน้าแล้ว ชื่อของคนอื่นที่ชานยอลพึมพำออกมาทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัว เพราะนั่นแปลว่าคนที่อยู่ในห้วงคำนึงของอีกฝ่ายตลอดเวลาไม่ใช่เขาอีกต่อไปแล้ว...เขาไม่ใช่คนที่สำคัญที่สุดสำหรับชานยอลอีกต่อไปแล้ว

และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ความคิดเหล่านั้นก็เหมือนกำลังจะฆ่าเขาทั้งเป็น

ชานยอลกำลังเริ่มชีวิตใหม่กับใครคนอื่น ชีวิตที่ปราศจากเขาหรือความทรงจำใดๆ ที่มีร่วมกันในอดีต คนเด็กกว่าพยายามจะลืม ในขณะที่เขาพยายามจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา และมันก็เห็นได้ชัดจริงๆ ว่าในตอนนี้ กลับเป็นตัวเขาเองที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกนี้ไปรอด ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเป็นตัวเขาเองที่ทำลายมัน

เพราะคนเรามักจะเห็นค่าของสิ่งที่ตัวเองมีก็ตอนที่กำลังจะเสียมันไป

มันเป็นความไม่แน่ใจในความแน่ใจ อี้ฟานรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังพยายามมองผ่านหมอกควันในใจของตัวเอง ค้นหาว่าสิ่งใดกันแน่ที่ซ่อนอยู่ในนั้น สิ่งใดกันแน่ที่สำคัญเสียจนเขาไม่อาจเสียไปได้ และช่วงเวลา5ปีที่ผ่านมานั้นก็คล้ายจะเป็นแสงเทียนหนึ่งเดียวในความสับสนนี้

เขาพยายามมองผ่านหมอกควัน และที่ปลายทางนั้น...อี้ฟานคิดว่าตัวเองเห็นชานยอล

เขารักปาร์คชานยอล

อาหารมื้อแรกที่ได้ทานร่วมกับอี้ฟานตั้งแต่ชานยอลโดนจับตัวมาเต็มไปด้วยความอึดอัด คล้ายกับเจ้าของบ้านโมโหหงุดหงิดอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา ความเงียบที่น่าอึดอัดปกคลุมไปทั่วบริเวณ เดิมทีชานยอลก็ไม่ใช่คนช่างพูด และยิ่งถูกจับตัวมาแบบนี้เขายิ่งไม่มีอะไรจะพูดกับอี้ฟานอยู่แล้ว