Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

12

เขาเคยคิดว่าชานยอลเป็นของตาย

อี้ฟานนั่งพิจารณาหนังสือนิตยสารซุบซิบดาราบนตักเงียบๆ ภาพร่างโปร่งที่คุ้นเคยยิ้มให้กับผู้ชายอีกคนทำให้เขาไม่สบอารมณ์ ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นเขาก็ยังคงมองมันอยู่ ราวกับว่าต้องการเก็บภาพรอยยิ้มของเด็กน้อยที่เคยอยู่ในความดูแลเอาไว้

ในครั้งแรกที่เห็นข่าว อี้ฟานยอมรับว่าเขาไม่พอใจ พอเย็นลงแล้วถึงมานั่งทบทวนว่าตัวเองเป็นอะไร การที่มีชานยอลอยู่ข้างกายตลอดมาทำให้เขาไม่เคยคิดว่า หากวันหนึ่งน้องไม่อยู่ในที่ที่เขาสามารถไปหาได้ มันรู้สึกว้าเหว่เพียงใด

คงแค่ความรู้สึกเหงาของคนที่เคยมี แล้วตอนนี้ของเล่นหายไปก็เท่านั้น

"คุณชานยอลยังไม่รับสายครับ"

ซิ่วหมินที่เขาใช้กดโทรศัพท์หาชานยอลตั้งแต่เช้าแจ้งเพิ่ม หลังจากวันที่โทรไปแล้วชานยอลไม่พูด หลังจากนั้นชานยอลก็ไม่รับสายของเขาอีก ไม่ว่าจะโทรกี่ร้อยสาย กี่พันเบอร์ เด็กน้อยก็ไม่ยอมรับสายเสียที

เด็กอมมือคนนั้นจะไม่โตสักทีหรือไง

"ไม่ต้องโทรแล้ว"

"แล้วยังจะให้ผมพาไปหาคุณชานยอลอีกมั้ยครับ"

ซิ่วหมินที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับรถถามเจ้านายด้านหลัง อี้ฟานให้เขาสืบจนรู้ว่าตอนนี้คุณชานยอลพักอยู่ที่ไหน กับใคร เข้าออกบริษัทช่วงเวลาเท่าไหร่ มักจะไปแฮงค์เอาท์กับใคร เหลือแค่รอคำสั่งให้ขับรถพาไปหาเท่านั้น

"ไม่ต้อง" คนเป็นหัวหน้าพูดเสียงเรียบ พลางเก็บนิตยสารซุบซิบลงกระเป๋า เขายังมีเรื่องอื่นให้ต้องสนใจอีกมาก จะมาพะวักพะวงเพราะแค่ปาร์คชานยอลงอนแล้วหนีหายไปมันก็ไม่ใช่เรื่อง

หลังจากให้คนไปสืบมาเขาก็รู้ว่าคนที่อยู่กับอีกคนในรูปคือโอเซฮุน หนึ่งในผู้บริหารของบริษัทเทรดดิ้งแห่งหนึ่ง ซึ่งมีบริษัทอสังหาริมทรัพย์ในเครือ หากเขาไม่รู้มาด้วยว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกันทางการแต่งงาน อี้ฟานมั่นใจว่าเขาคงได้คิดว่าชานยอลไปเป็นคู่ควงให้กับโอเซฮุนอะไรนั่นอย่างแน่นอน