Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

18

บรรยากาศที่แปลกไปทำให้ชานยอลรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตามปกติตอนที่อยู่ด้วยกันพี่อี้ฟานมักจะเดี๋ยวแกล้งเดี๋ยวชวนคุยทั้งที่ก็ไม่ใช่คนช่างพูดทั้งคู่ แต่วันนี้ผู้ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะชวนคุยเลยด้วยซ้ำ พี่อี้ฟานนั่งทานข้าวของตัวเองเงียบๆ โดยชานยอลเองก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเช่นเดียวกัน

"พี่อี้ฟาน"

"ว่าไง"

คนที่เมื่อครู่ก้มหน้าคิดอะไรอยู่เงยหน้าขึ้นมา อเมริกันเบรคฟาสท์ที่กำลังทานอยู่ถูกลดความสนใจลงเมื่อคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเรียกเขา อี้ฟานส่งสายตาเป็นคำถามพร้อมกับเลิกคิ้ว

"ผมขอยืมโทรศัพท์ได้มั้ยครับ"

พูดออกไปแล้ว

ชานยอลลอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ เนื่องจากเขาถูกยึดโทรศัพท์ทำให้ไม่สามารถติดต่อกับใครได้เลยสักคน แล้วนี่ก็เกือบจะสัปดาห์แล้วที่เขามาอยู่ที่นี โชคดีที่ลาหยุดงานเอาไว้แล้วเลยไม่กระทบกับตารางงานเท่าไหร่ แต่ที่เขาเป็นห่วงจริงๆ คือเซฮุน

ไม่รู้ป่านนี้พี่ชายคนดีของชานยอลจะเป็นอย่างไรบ้าง อีกฝ่ายต้องกำลังกังวลแน่ๆ เรื่องนั้นชานยอลรู้ดี เขาเพียงแค่อยากโทรไปบอกอีกฝ่ายสักครั้ง แค่นาทีเดียวก็พอ ว่าเขาสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง เพราะหากลองมองกลับกัน หากอยู่ดีๆ เซฮุนหายไป ตัวเขาเองก็คงวุ่นวายตามหาแน่นอน

"จะเอาไปทำอะไร?"

อู๋อี้ฟานถามอีกคนเสียงนิ่ง ตาคมตวัดมองอีกฝ่ายทันที ซึ่งเด็กน้อยในความคิดเจ้าของบ้านเองก็ไม่สะท้านกับสายตานั้นแถมยังมองตรงมาที่เขาอีก ชานยอลจะทำตัวเป็นเด็กดีว่าง่ายเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เลยหรือไง

ช่วงนี้ใกล้จะถึงวันครบรอบวันเสียชีวิตของคุณย่าของอี้ฟาน เป็นธรรมดาที่เขามีเรื่องให้ต้องคิดซึ่งส่วนมากก็เป็นเรื่องของคุณย่านั่นแหละ หากชานยอลเป็นเด็กดีว่าง่ายๆ เชื่อฟังกว่านี้สักนิด เขาคงปวดหัวน้อยลงไปเยอะ