Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

9

"พี่อี้ฟาน... จะไม่ทิ้งผมไปใช่มั้ย?"

ชายหนุ่มนักธุรกิจมองเด็กผู้ชายคนแรกในความดูแลอย่างสงสาร ปาร์คชานยอลที่เขารู้จักเป็นคนที่มีรอยยิ้มสดใส และน่ารักเสียจนเขาหยุดมองตามไม่ได้

แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาดูบอบช้ำ ตากลมโตบวมเป่งเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาหลายชั่วโมง มือทั้งสองข้างกอดรัดลำตัวเอาไว้คล้ายกับจะปกป้องตัวเองจากสิ่งที่กำลังทำร้ายจิตใจในตอนนี้

"ฉันจะไม่ทิ้งนาย"

ร่างสูงรวบตัวชานยอลมากอดเอาไว้ ไหล่อีกคนยังคงสั่นไหวเนื่องจากแรงสะอื้นของเจ้าตัว วันนี้เด็กหนุ่มมีสอบ และพอกลับไปบ้านที่อยู่กับพ่อ แม่ใหม่ แล้วทะเลาะกับพ่อเลยโทรหาให้เขามารับ เสียงของชานยอลสั่นจนน่าเห็นใจ อาจจะเพราะว่าเขามักจะเจอแต่พวกเล่นละครเก่งยิ่งกว่าฮันรยูสตาร์ พอมาเจอน้ำตาจริงๆ ก็เลยอดสงสารไม่ได้

"ผมไม่เหลือใคร พ่อก็ไม่รัก แม้แต่พี่ชายก็ทิ้งไปแล้ว"

มันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กสำหรับคนมากมาย แต่ไม่ใช่กับชานยอล นอกจากแม่แล้วก็มีเซฮุนนี่แหละที่เขารักมาก ตั้งแต่แม่เสียในครอบครัวเขามีเพียงเซฮุนเท่านั้น และก็เป็นแค่เซฮุนที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนยังมีใครสักคนอยู่ข้างกายในตอนที่กลับไปที่บ้าน

แต่ตอนนี้ เซฮุนทิ้งชานยอลไปแล้ว

เป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำใจไม่ได้สักที เขารู้ว่าเซฮุนต้องออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่พอทะเลาะกับพ่อทีไร ชานยอลก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเป็นตัวปัญหาขนาดที่เซฮุนไม่อยากเอาไปอยู่ด้วยเลยเหรอ? ทำไมถึงปล่อยให้เขาอยู่ที่บ้านแบบนี้ ... อยู่กับคนที่ไม่เคยรักเขาเลยแบบนี้ ...

"ไปอยู่กับฉัน"

อี้ฟานเอ่ยไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ เขาไม่ชอบปลอบเด็กร้องไห้และคิดว่าลูกผู้ชายไม่ควรร้องไห้ แต่กับชานยอลทุกอย่างคือข้อยกเว้น ตั้งแต่ครั้งแรกๆ ที่เจอ อี้ฟานรู้สึกได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุจริง และเพราะเป็นแบบนี้เขาเลยยิ่งอยากปกป้องเด็กน้อยเอาไว้