Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

4

ขีดจำกัดความอดทนของคนเราอยู่ที่ตรงไหนกัน? เป็นคำถามที่ชานยอลเฝ้าถามตัวเองหลายต่อหลายครั้ง กี่คืนที่ต้องนอนคนเดียว กี่ครั้งที่ส่งข้อความไปแล้วได้รับความว่างเปล่าตอบกลับมา มันจะต้องเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน

"ช่วงนี้นอนน้อยเหรอจ๊ะน้องชานยอล ผิวไม่สดใสเลย"

กวอนยูริ สไตล์ลิสต์ประจำสังกัดทักขึ้นมาตอนที่กำลังลงรองพื้น หญิงสาวจับหน้านายแบบพลิกซ้ายพลิกขวาดูพอเป็นพิธี

"คุยกับเพื่อนดึกน่ะครับ"

"ไม่ได้นะคะ พี่เข้าใจว่าวัยน้องมันก็ต้องมีบ้าง แต่เราทำงานในวงการ หน้าตาผิวพรรณสำคัญกว่าเพื่อนและปาร์ตี้นะคะ"

เด็กหนุ่มเพียงแค่พยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้หญิงสาว โชคดีที่พี่ยูริไม่ใช่คนประเภทชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เลยไม่ซักไซร้ต่ออย่างที่พวกสไตล์ลิสต์คนอื่นทำกันเป็นนิสัย เรื่องส่วนตัวของเด็กหนุ่มจึงถูกพับลงไปแค่นั้น

การใช้ชีวิตแต่ละวันของชายหนุ่มผ่านไปอย่างน่าเบื่อ วันไหนที่มีงานเขาก็จะเข้าบริษัท วันที่ว่างก็จะขลุกอยู่กับเซฮุน คล้ายกับว่าชีวิตของปาร์คชานยอลมีเท่านี้

ยกเว้น หัวใจที่หายไป

ยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่าเขารักพี่อี้ฟานมาก อีกคนมีอิทธิพลต่อหัวใจเขามากเกินกว่าที่คนๆ หนึ่งควรจะมี พี่เขาเป็นทุกอย่างของชานยอล ...แต่ในตอนนี้ ผู้ที่เป็นโลกทั้งใบหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ถ้อยคำปลอบใจรวมถึงคำพูดให้ตัวเองเข้มแข็งเป็นสิ่งเดียวที่เขาพึ่งได้ในเวลานี้ เมื่อคนที่อยู่ข้างๆ หายไป เหลือแค่เพียงตัวเขานั่งกอดเงาตัวเองไว้เท่านั้น

"มีปัญหาเรื่องเพื่อนอีกหรือไง?"

เซฮุนที่เดินมานั่งข้างๆ ถาม คืนนี้เขามาค้างกับพี่ชายต่างสายเลือด ด้วยเหตุผลที่ว่า 'เบื่อ' ห้องตัวเอง อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ทั้งที่ความจริงแล้วลึกๆ ในใจเด็กหนุ่มแค่ไม่ชอบการที่ต้องนอนกอดตัวเองให้ผ่านไปอีกคืนก็เท่านั้น