Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

5

กี่วันแล้ว? เงาสะท้อนภาพอิดโรยของเด็กหนุ่มในกระจกช่างไม่คุ้นตา ใบหน้าเรียบนิ่ง และแววตาเศร้าหมอง ช่างเป็นสิ่งที่ดูประหลาดเมื่อจับมันมาวางอยู่บนใบหน้าของชานยอล

เสียงของสไตล์ลิสต์ที่กำลังแต่งหน้าเขาอยู่พูดคุยกันเรื่องละครอะไรสักอย่างนั่นไม่ได้เข้าหูเลยสักนิด ราวกับใจของเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกต่อไป ที่เหลืออยู่เป็นเพียงแค่ร่างกายของเขาเท่านั้นเอง ชานยอลได้แต่เฝ้าถามตัวเองกับประโยคเดิมๆ ที่ครุ่นคิดมาร่วมสัปดาห์

เขาไม่ดีตรงไหนกัน

อู๋อี้ฟานคือทุกอย่างของชานยอล เขามั่นใจว่าไม่เคยทำให้พี่อี้ฟานผิดหวังเลยสักครั้งตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา เพราะอย่างนั้น สถานการณ์ที่กำลังเป็นอยู่จึงยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก

คล้ายถูกผลักให้ตกลงไปในเหวลึกซ้ำๆ เหตุการณ์วันสุดท้ายที่เขาอยู่กับพี่อี้ฟานไหลย้อนกลับเข้ามาในหัว ชานยอลปล่อยให้ความสงสัยของตัวเองทำให้ทุกอย่างพัง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ย้อนเวลากลับไปก็คงเลือกถามแบบเดิมอยู่ดี

เพราะอะไรพี่ถึงได้มีผู้ชายคนนั้น? เขาไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวที่อีกฝ่ายพึงพอใจงั้นหรือ?

ท่าทางเฉยชาของอีกฝ่ายยังคงติดอยู่ในหัวของเขาทุกเวลาที่นึกถึง ครั้งสุดท้ายที่พี่อี้ฟานมาหาเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้นนอกจากการนอนข้างกันเงียบๆ จนเช้า อีกฝ่ายก็ไป ใช่ บางทีเขาควรจะดีใจที่พี่อี้ฟานไม่โกรธที่เขาถามอะไรจุกจิก แต่ชานยอลก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าเขากำลังโดนลดความสำคัญลง

อา...หรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว?

"เป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมเงียบแบบนี้"

"ไม่มีอะไร"

คล้ายคำตอบตายตัว ชานยอลตอบผู้จัดการส่วนตัวด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา เสียงถอนหายใจหนักๆ ของอีกคนไม่ใช่สิ่งที่น่าแปลกใจนัก พี่จุนมยอนก็คงรู้ว่าเขามีอะไรสักอย่างแน่ๆ แค่ไม่ได้คาดคั้น ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดี เพราะชานยอลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะตอบไปว่าอะไร พวกเขาเพียงแต่ปล่อยให้ความเงียบลอยวนระหว่างกัน ซึ่งก็เป็นโชคดีที่ไม่นานต่อมาทีมงานก็โผล่เข้ามาพอดี