Hallucination {KrisYeol,HunYeol}

13

หากมีคนถามเขาว่าวินาทีที่มนุษย์อ่อนแอที่สุดคือตอนไหน คำตอบของอู๋อี้ฟานคงเป็นแค่ข้อเดียว ...

ตอนที่สูญเสียคนที่รักไป

บรรยากาศในออฟฟิศส่วนตัวของชายหนุ่มเงียบสงัดคล้ายกับห้องนี้ไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ ชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวในห้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ช่วงเวลาโพล้เพล้ของบ่ายวันอังคารดูคล้ายกับวันอื่นในสัปดาห์ หากแต่วันนี้มันไม่ใช่

'ก๊อกๆ'

อี้ฟานเมินเสียงเคาะประตูนั่น เขายังคงจมอยู่กับความรู้สึกหลากหลายที่ถล่มลงมาในสมอง คล้ายคลื่นยักษ์ที่พยายามจะซัดให้เขาจมน้ำตายอยู่ตรงนี้... หากถ้าเป็นแบบนั้นได้จริงๆ ก็คงดีไม่น้อย

แต่เพราะเขายังยืนหายใจอยู่ตรงนี้ ความคิดไร้สาระนั่นจึงทำได้แค่ผ่านเข้ามา และผ่านออกไป โดยทิ้งความรู้สึกว่างเปล่าเอาไว้ในหัวใจเท่านั้น

กว่าจะมาเป็นอู๋อี้ฟานในวันนี้มันไม่มีอะไรง่าย เขาถูกจับแยกกับแม่ตั้งแต่เด็กเพื่อมาเรียนรู้ในสิ่งที่เด็กไม่ควรจะได้รับรู้ พ่อที่เป็นหัวหน้าแก๊งคนก่อนไม่ใจดีมากพอที่จะให้เขาได้ไปเล่นหรือทำสิ่งที่อยากทำเหมือนเด็กคนอื่น แน่นอน การควบคุมคนไม่ใช่เรื่องง่าย พ่อของเขาเป็นคนเย็นชาชนิดที่ว่าต่อให้เป็นลูก ถ้าทำให้ผิดหวังก็คงสามารถหักคอทิ้งได้ไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานข้างถนน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อจึงไม่ค่อยดีนัก

ไม่สิ มันไม่ดีเลยต่างหาก

สำหรับพ่อ เขาคงไม่ได้มีค่าอะไรมากไปกว่าคนที่จะต้องมารับตำแหน่งคนต่อไป ไม่มีการผ่อนปรนหรือเมตตาใดๆ ปฏิสัมพันธ์ระหว่างอี้ฟานกับอีกฝ่ายจึงมีเพียงแต่เรื่องงานและเรื่องทั่วไปที่ฉาบฉวยปราศจากความรู้สึกใดต่อกัน

แม้แต่ในตอนที่ท่านจากไป...นอกจากความแปลกใจในตอนที่รู้ข่าวแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย